تحقیق حاضر به بررسی کیفیت پیاده راه تربیت با رویکرد توسعه گردشگری در بافت قدیم تبریز می پردازد. اهمیت این موضوع بیشتر از آن روست که امروزه کیفیت و جذابیت فضاهای عمومی شهری به یکی از مهمترین سنجه های توسعه یافتگی و قابلیت زندگی در شهرها بدل گردیده است. در این میان پیاده راه ها به ویژگیهای خود در ایجاد تعاملات اجتماعی در عصر ارتباطات مجازی و تحریک اقتصادی نواحی پیرامونی و نیز به عنوان پهنه هایی چند عملکردی که دامنه گسترده ای از فعالیتها را در بر می گیرند، از نقش اساسی بر خوردار می باشند. پیاده راه تربیت یکی از فضاهای عمومی در مراکز کهن شهری ایران است که استقرار آن در بافت مرکزی تبریز نه تنها موجب انطباق آن با سیاستهای پیاده گستری شده، بلکه به عنوان «راهبر» برای گردشگر، عناصر با ارزش بافت قدیم را به هم پیوند داده و به عنوان تجلیگاه حیات مدنی توانسته به عنوان «مقصد» گردشگری نیز مطرح گردد. بر این اساس، این تحقیق بر آن است با بررسی کیفیت پیاده راه تربیت تبریز از یکسو زمینه لازم برای ارتقا کیفیت این معبر و از سوی دیگر زمینه استفاده مثبت تجارب بعدی پیاده راه ها را فراهم آورد. این تحقیق از نوع پیمایشی بوده و روش نمونه گیری آن اتفاقی تصادفی بوده است. 160 نفر از مراجعه کنندگان حجم نمونه را تشکیل می داده اند و ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه بود. تحلیل اطلاعات موجود نشان داد که بر اساس نتایج آزمون t تک نمونه ای، در سطح 05/0= ? به غیر از کفسازی، تفاوت میانگین امتیازات مربوط به متغیرهای نما و منظر، مبلمان و دسترسی معنی دار می باشد. به بیان دیگر یافته های تحقیق حاکی از آن است که کیفیت محور پیاده تربیت از دید مراجعین در رابطه با کفسازی با 6/45 و 4/44 درصد به ترتیب متوسط و ضعیف ولی در زمینه نما و منظر(9/61 درصد)، مبلمان(8/58 درصد) و دسترسی(9/66 درصد) متوسط ارزیابی شده است. بنابراین بایستی کیفیت کفسازی محور مورد بازبینی قرار گیرد. ارزیابی نهایی از کیفیت پیاده راه تربیت بر اساس معیارهای چهارگانه نشان می دهد که اکثریت مراجعین(6/70 درصد) کیفیت محور یاد شده را متوسط ارزیابی نموده اند.

طی سالیان گذشته هدف از ایجاد فضاهای آموزش عالی، توسعه کمی موسسات برای پاسخگویی به مشکل دانش گستری بوده است؛ به همین جهت مراکز فراوانی در ساختمان های بسته و فاقد فضای باز به وجود آمده اند. در دوران جدید، فضاهای باز و نیمه باز به عنوان بستر کالبدی حیات مدنی و اجتماعی دانشجویان در محوطه های دانشگاهی مطرح شده و توجه به کیفیت این محیط ها اهمیت بیشتری یافته است. از آنجایی که در پردیس دانشگاه کاشان نیز طراحی این گونه فضاها از کیفیت خوبی برخوردار نبوده و با مشکلات فراوانی مواجه است لذا تحقیق حاضر سعی دارد با نشان دادن اهمیت توجه به کیفیت اقلیمی- اجتماعی به ارزیابی این ابعاد در مسیرهای باز و نیمه باز این دانشگاه بپردازد. در این تحقیق از روش ارزیابی بعد از اجرا با تکیه بر تحلیل محتوا استفاده شده و هدف از آن ارزیابی وضعیت فعلی پردیس دانشگاه کاشان به روش مطالعه موردی و ارتقاء کیفیت های اقلیمی- اجتماعی در آن است. در مجموع شیوه کار در چند جهت ساماندهی شده است، نخست: تحلیل بعد اجتماعی از دیدگاه صاحب نظران معماری، شهرسازی و طراحی شهری و انتخاب معیارهای ارزیابی از تعاریف مفهومی مشترک حاصل از این دیدگاه هاو سپس آزمون این معیارها در مسیرهای مورد مطالعه از طریق تکمیل پرسش نامه و برداشت های میدانی بوده و برای تعیین میزان اهمیت هر کدام در ارتقاء کیفیت اجتماعی نیز، به کمی سازی آنها با کمک روش سلسله مراتبی ahp پرداخته شده است. دوم: تحلیل و بررسی شاخص های اقلیمی با استفاده از داده های آماری ایستگاه سینوپتیک کاشان و برداشت های میدانی با استفاده از دستگاه wbgt و دستگاه سرعت سنج kestrel انجام شده که در این میان، از داده های آماری برای تحلیل معیار پن واردن و همچنین ترسیم و تحلیل داده ها در تقویم نیاز اقلیمی، نقشه مسیر حرکت خورشید و ... و از داده های میدانی نیز برای تحلیل معیارهای چون wbgt وutci وwind chill بهره گرفته شده است. از دستاوردهای مهم این پژوهش نیز می توان به شناسایی نقاط با شرایط اقلیمی حاد و تلاش برای ایجاد آسایش اقلیمی در آن ها با استفاده از عناصر معماری چون داربست های گیاهی، سازه های چادری و ...، استخراج معیارهایی برای تقویت و طراحی نقاط دارای پتانسیل تبدیل به مکان های عمومی موفق، تبدیل برخی از مسیرهای سواره به پیاده راه ها، باز طراحی مسیرهای دوچرخه و پیاده و لحاظ داشتن ضرورت های اقلیمی و اجتماعی در طراحی مسیرها اشاره داشت. امید است این تحقیق بتواند راه گشای پژوهش های آتی در زمینه ارتقاء کیفیت پردیس های دانشگاهی باشد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.