چکیده: همه ی آفرینش های ادبی و هنری جهان در مسیر خود با حقایق پنهان و آشکار نمادها در آمیخته اند و پدید آورندگان این آثار، به اقتضای زمینه های فرهنگی و اجتماعی، از زبان سمبلیک استفاده می نمایند، تا از این طریق بتوانند تأثیر نوشته ی خویش را بر ذهن و اندیشه ی بشری افزایش دهند و بر جاودانگی و تأویل پذیری آن بیفزایند. شاهنامه ی فردوسی صحنه ی هم نبردی و ستیز همیشگی ناسازگارهاست که در آن نمادهای نیک و بد به مقابله با یکدیگر برخاسته اند. پژوهنده ی این رساله بر آن است تا با بررسی عناصر نمادین این اثر گران سنگ، راه را برای درک عمیق تر این سرمایه ی بزرگ ادبی و فرهنگی هموار سازد. در این پژوهش، به همانندی های نمادین جهانی اشاره شده است و به بازتاب برخی از این نمادها در فرهنگ معاصر ایران نیز پرداخته شد. در این پایان نامه شیوه ی الفبایی و توصیفی- تحلیلی نمادها موردنظر قرار گرفته و پیش از متن اصلی، علاوه بر چکیده و مقدمه، بخش کلیّات شامل بحثی مستوفی در خصوص نماد و موضوعات آن پرداخته شده است.