گسل اصلی سروستان یک گسل پی سنگی با مکانیزم امتداد لغز راستگرد و مولفه ای از راندگی می باشد. روند آن nnw-sse و شیب آن در بخش شمالی به سمت غرب- جنوب غربی است. گسل سروستان در شرق فروافتادگی مهارلو – سروستان بوده و باعث جابجایی و کشیدگی راستگرد محور تاقدیس احمدی شده است. منطقه ی مورد مطالعه قسمتی از کمربند چین خورده ساده زاگرس می باشد که در 85 کیلومتری جنوب شرق شیراز و بین طول های جغرافیایی° 53 تا ´30و°53 شرقی و عرض جغرافیایی °29 تا ´30و°29 شمالی قرار دارد.برای تعیین جهات استرس پهنه ی گسلی سروستان، نمونه های جهت دار کلسیت در امتداد این پهنه ی گسلی جمع آوری شد. با استفاده از universal stage، e-twin در بلور کلسیت اندازه گیری و جهات محور های فشارش و کشش تخمین زده شد. متوسط جهت تنش فشارشی محاسبه شده e12 ±°40n است همچنین استرین نهایی از روش فرای تعیین شد. مقداراسترین نهایی در منطقه0/2 ±2/4 است.

منطقه سه قلاتون در جنوب غربی ایران بخشی از کمربند دگرگونی فشار بالا- دما پایین سنندج- سیرجان از کمربند کوهزایی کوهزایی زاگرس می باشد. در این منطقه ساختارهای مزوسکوپی و میکروسکوپی مانند پورفیروکلاست چرخیده، بودین ها، رگه ها، چین های کشیده و چین های بر هم نهشته شده قابل مشاهده اند که برای تعیین مقدار کمی استرین نهایی و مقدار تاوایی کینماتیکی و جهت برش مورد استفاده واقع شده اند. بودین ها فراوان ترین ساختار قابل مشاهده اند که در لایه هایی از جنس گنیس های کوارتزوفلدسپاری به صورت متقارن و نامتقارن دیده می شوند. و به انواع دومینو بودین ها، بودین های کشیده، بودین های باندبرشی و بودین های پاره شده طبقه بندی نمود. انحنای بودین ها نسبت به برگوارگی در سنگ قابل بررسی است. هم چنین بودین های پیچیده و یا بودین های تغییر شکل یافته شامل بودین های متوالی و بودین های بازپرداخته دلیل روشنی بر دگرشکلی متوالی رخ داده در این منطقه است. بر اساس ساختارها سه فاز دگرشکلی در منطقه سه قلاتون تشخیص داده شد. آنالیز تاوایی کینماتیکی با استفاده از بودین های نامتقارن و چین های کشیده و فابریک های نامتقارن محورc -کوارتز عدد کینماتیکی تاوایی رادرمحدوده.67/. تا 9/. نشان می دهد که تأییدی بر وجود40درصد برش محض و60 درصد برش ساده می باشد. بررسی های ساختاری و آنالیز استرین در این منطقه وجود مدل ترافشارش مایل راستگرد در تکامل ساختاری را نشان می دهد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

‏ با توجه به شواهد صحرایی و لرزه ای مبنی بر فعال بودن زون گسلی سبزپوشان و نزدیکی آن به شهر شیراز, ‏مطالعه آن به عنوان بخشی از سیستم زاگرس و ارائه الگوی تکتونیکی آن مورد توجه قرار گرفت. این پهنه با ‏درازایی در حدود 220 کیلومتر از شمال غرب شیراز آغاز شده و تا جنوب شهرستان قیر ادامه می یابد. این ‏پهنه از قطعات گسلی شیراز, دهداری, موک, شمال میمند, نورا, قیر و هوم با آرایش پلکانی تشکیل شده است. ‏مطالعات دقیق ساختاری و ریزساختاری بر روی بخش جنوب غربی طاقدیس سبزپوشان که عمدتاً آهک های ‏آسماری- جهرم است, صورت گرفت. ازe-twin‏ و محور-‏c‏ فیبرهای خزشی گسلی برای تعیین جهات ‏محورهای اصلی استرس و محاسبه استرین در منطقه استفاده شد. متوسط جهت استرس ماکزیمم ‏n32°±12°e‏ به دست آمد که نشان دهنده آخرین نیرویی است که سبب فعال شدن گسل امتدادلغز ‏سبزپوشان شده است. برای محاسبه استرین از روش ‏strain gauge‏ و روش فرای (1979) استفاده شد و ‏مقدار ‏e1‎‏ و ‏rs‏ از این دو روش به ترتیب 0/7±1/77 و 0/22±2/7 به دست آمده است. مقدار استرین به دست ‏آمده به خوبی با دگرشکلی این ناحیه سازگار است. از مجموع این بررسی ها می توان نتیجه گرفت که در محل ‏هم پوشانی دو گسل دهداری و موک, منطقه مورد مطالعه دچار فشردگی و برخاستگی شده است و تشکیل ‏ساختار ‏pop-up‏ محتمل به نظر می رسد. شواهد موجود نشان می دهد که ساختار مذکور در مرحله تکامل ‏می باشد. با توجه به نزدیکی این گسل ها به شهر شیراز و قرارگیری شهر شیراز درون این پهنه برشی, فعالیت ‏مجدد این زون گسلی می تواند تأثیر جدی بر روی مناطق مسکونی شهر شیراز داشته باشد. ‏