هدف: در این مطالعه به بررسی میزان فراوانی اختلال در vep در بیماران مبتلا به میگرن مراجعه کننده به بیمارستان بوعلی طی سالهای 1388 و 1389 پرداختیم. روش مطالعه: این مطالعه به صورت یک بررسی مشاهده ای (observational) توصیفی - تحلیلی (descriptive-analytical) مقطعی (cross-sectional) انجام شده است. حجم نمونه مورد بررسی در این مطالعه شامل 50 فرد مبتلا به میگرن و 50 فرد سالم بود که طی سالهای 1388 و 1389به درمانگاه اعصاب بیمارستان بوعلی مراجعه نموده بودند.یافته ها: میانگین میزان ولتاژ (amplitude) در مبتلایان به میگرن 96/0±26/1 و در گروه شاهد 007/3±24/9 میکروولت بود که اختلاف آماری معناداری را بین دو گروه نشان می داد (p=0.0001). میانگین میزان latency در افراد مبتلا به میگرن 14/8±90/93 و در گروه شاهد 74/8±30/91 میلی سکند بود که اختلاف آماری معناداری را بین دو گروه نشان نمی داد (p > 0.05). نتیجه گیری: در مجموع بر اساس یافته های به دست آمده در این مطالعه و مقایسه آنها با سایر مطالعات انجام شده در این زمینه چنین استنباط می شود که میگرن سبب ختلال در پتانسیل برانگیخته از بینایی می شود.

هدف: این مطالعه به منظور مقایسه اثر وراپامیل و ایندرال در افراد مبتلا به میگرن که دارای پاسخ عروقی غیرنرمال به هایپرونتیلاسیون (هایپوکاپنه) یا هایپوونتیلاسیون (هایپرکاپنه) بودند، انجام شده است. روش مطالعه: در این مطالعه،50 بیمار میگرنی که دارای پاسخ عروقی غیرطبیعی در جریان خون mca نسبت به هایپو و هایپر کاپنه بودند مورد بررسی قرار گرفتند و به طور تصادفی ساده به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه وراپامیل و یک گروه ایندرال گرفتند و در انتهای درمان که مدت آن معادل 4 هفته بود، میزان پاسخ به درمان در دو گروه تعیین شد و مورد مقایسه قرار گرفت.(جریان خون شریان mca توسط سونوگرافی ترانس کرانیال داپلر ارزیابی شد) یافته ها: در این مطالعه، 7/46 درصد در گروه ایندرال و 75 درصد در گروه وراپامیل دارای پاسخ به درمان بودند که اختلاف آماری معناداری را نشان می داد (p=0.047) و به عبارتی میزان پاسخ درمانی به وراپامیل بیش از ایندرال بود. البته شدت درد بیماران تأثیری بر روی میزان پاسخ آنها به درمان نداشت (p > 0.05). نتیجه گیری: در مجموع بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه و مقایسه آنها با سایر مطالعات انجام شده در این زمینه چنین استنباط می شود که وراپامیل اثربخشی بهتری در قیاس با ایندرال در بیمارانی میگرنی که دارای پاسخ عروقی غیرنرمال به هایپرونتیلاسیون یا هایپوونتیلاسیون هستند، دارا می باشد.

فلج بل، فلج عصب زوج هفتم مغزی است که به صورت حاد و ایدیوپاتیک رخ می دهد. این فلج سالانه در 20 نفر از هر 100000 نفر جمعیت عمومی دیده می شود. عموما سنین 30 تا 45 سال را درگیر می کند. فلج بل در 70% موارد به خوبی بهبود می یابد. اما در 30% باقیمانده بهبودی ضعیف بوده و منجر به عدم قرینگی صورت و درد و در ادامه مشکلات روانشناختی برای بیمار می گردد. معمولا پیش از بروز فلج بل یا همزمان با آن دردی در اطراف گوش حس می شود. لذا درمان مناسب در صورت لزوم می تواند از شدت بیماری بکاهد. هرچند درمان استاندارد را کورتیکواستروئیدها تشکیل می دهند. اما امروزه از روش های مختلفی جهت درمان فلج بل استفاده می شود، مانند طب سوزنی، طب گیاهی، طب سنتی، یوگا، meditation و ....در راس این روش ها، طب سوزنی قرار دارد. در نتیجه ما بر آن شدیم تا در این مطالعه، به بررسی میزان اثربخشی طب سوزنی در مقایسه با کورتیکواستروئید در درمان فلج بل بپردازیم. 20 بیمار مبتلا به فلج بل در این مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند. در مرحله بعدی، بیماران مورد معاینه و ارزیابی قرار گرفتند و نتیجه معاینات در چک لیست ثبت گردید. سپس بطور تصادفی ساده در دو گروه تقسیم شدند. 10 نفر تحت درمان به شیوه طب سوزنی و دارو و 10 نفر فقط تحت درمان با دارو به مدت یک یا دو دوره درمانی قرار گرفتند. آنالیز اطلاعات توسط نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شد. طبق آزمون t-test رابطه معنی داری بین مدت زمان شروع علائم تا انجام مداخله درمانی و میزان بهبودی فیزیکی به روش درمانی طب سوزنی، مشاهده شده است بطوریکه هر چه شروع درمان با طب سوزنی در زمان کوتاهتری بعد از شروع علائم بوده است میزان بهبودی اثر بخش تر بوده است ( 05/0> p). ولی رابطه معنی داری بین مدت زمان شروع علائم تا انجام مداخله درمانی و میزان بهبودی سلامت اجتماعی به روش درمانی طب سوزنی، مشاهده نشده است (05/0< p).

چکیده ندارد.