نهاد قوه مقننه در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بر سه رکن استوار شده است: مجلس شورای اسلامی ، شورای نگهبان و مجمع تشخیص مصلحت نظام . مجلس شورای اسلامی دو کار ویژه بنیادین دارد که از یک سو به قانونگذاری می پردازد و از دیگر سو امر نظارت بر ساختار قدرت را منتظم می سازد . هنگامی که از چیستی و چگونگی ایفای نقش مجلس شورای اسلامی در روابط خارجی ایران سخن به میان می آید از یک سو ،می بایست میان دو مقوله سیاست خارجی و روابط خارجی قائل به تفکیک شد؛ از دیگر سو، می توان سویه های سه گانه تصمیم را ـ به عنوان مهم ترین و عینی ترین برونداد در عرصه مناسبات فراتر از مرزهای یک کشور ـ به تصمیم سازی ، تصمیم گیری و تصمیم پذیری تفکیک نمود .به طور کلی به نظر می رسد در محیط بین المللی ، جمهوری اسلامی ایران از یک سو، صاحب روابط خارجی و نه سیاست خارجی است؛ و از سویی دیگر، بیشتر به پذیرش تصمیم سازی ها و تصمیم گیری های دیگران می پردازد و خود کمتر قادر به پردازش حالت فعالانه و تهاجمی در عرصه مناسبات خارجی است . همین ویژگی عمومی در نظام حقوق اساسی ایران سبب ساز پیدایش نقش و جایگاهی منفعلانه ، غیر تهاجمی ، پذیرند ه ، بی کارکرد و نابرابر برای مجلس شورای اسلامی در عرصه روابط خارجی ایران گشته است . مجلس شورای اسلامی به دلیل ماهیت پیچیده و غامض روابط خارجی که با مولفه های امنیتی گره خورده ، نتوانسته است از نقش عامه گرایانه خود عدول کند و با تأثیر گذاری خاص گرایانه نقشی سرنوشت ساز در عرصه اخذ تصمیم در روابط خارجی به دست آورد . مجلس شورای اسلامی ماهیتاً نقشی نفوذ پذیر و تصمیم پذیر یافته و به توجیه ، تأیید ، تصویب ، تأخیر و تسریع تصمیم های دیگر نهادها می پردازد .

فرهنگ مشترک در روابط بین الملل کنونی موجب تکوین یک «هویت ملی» در ورای مرزهای تعیین شده در ساختار روابط بین الملل جهان امروز می شود. هویتی که سدها و دیوارهای جدایی و روابط سرد میان کشورها را فروریخته و زمینه ساز تشکیل اتحادیه ها و همکاری های منطقه ای می گردد. در این پژوهش به قابلیت ها و ظرفیت های «فرهنگ» با تاکید بر عنصر زبان فارسی در گسترش روابط و سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران با کشورهای فارسی زبان منطقه (افغانستان و تاجیکستان )پرداخته و نقش قدرت و دیپلماسی فرهنگی را در ایجاد ظرفیت های نوین در روابط بین کشورها مورد بررسی قرار می گیرد. مهمترین هدف این تحقیق، بررسی و تحلیل نقش فرهنگ در توسعه روابط بین المللی جمهوری اسلامی ایران از طریق آشنایی و ادراک هویت فرهنگی مشترک میان سه کشور ایران، افغانستان و تاجیکستان است. روش تحقیق این پژوهش، تلفیقی از دو نوع روش تاریخی - توصیفی و تحلیلی می باشد. با توجه به مستندات ارائه شده این نکته نتیجه گیری می شود جمهوری اسلامی ایران به علت سیاستهای انزواگرایانه و نگاه کمرنگ به عناصر فرهنگی مشترک در توسعه روابط خود با همسایگان، نتوانسته است تاکنون از ظرفیتهای مناسب فرهنگی جهت افزایش روابط با کشورهای فارسی زبان افغانستان و تاجیکستان استفاده نماید.

موضوع این پژوهش، سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران و عربستان سعودی در قبال تحولات سوریه از سال 2011 تا 2014 م، و هدف از آن تأثیر بحران سوریه در جهت گیری و الگوی رفتاری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران و سیاست خارجی عربستان سعودی می باشد. در این راستا، ایران و عربستان به عنوان دو قدرت منطقه ای مهم، بنا به اهداف خاص خود، در سوریه و بحران آن موضع گیری نموده اند. بنابراین، نگارنده برای پی بردن به این مهم، با روش توصیفی-تحلیلی و با رویکرد مقایسه ای، به دنبال پاسخ به این پرسش اساسی بوده است که ایران و عربستان سعودی چه سیاستی را در قبال دگرگونی های سیاسی و اجتماعی رخ داده در سوریه اتخــاذ کرده اند؟ در پاسخ به این سوال عربستان تلاش کرده تا به کمک نیروهای سلفی و متحدان خود موازنه قوا را به نفع خویش تغییر داده و همچنین جمهوری اسلامی ایران نیز سعی نموده تا با تقویت محور مقاومت موازنه قوا را به نفع خویش حفظ کند. یافته های پژوهش بیان گر موفقیت نسبی جمهوری اسلامی ایران در تحقق اهداف خویش در بحران سوریه است

چکیده ندارد.