منطقه مورد مطالعه در 75 کیلومتری جنوب شرقی فریمان و در 5 کیلومتری شرق دهستان سنگ بست قرار گرفته است واحدهای سنگی منطقه در دو گروه ولکانیک شامل: بازالت و گروه ساب ولکانیک با ترکیب بیوتیت گرانودیوریت، بیوتیت مونزوگرانیت، بیوتیت سینوگرانیت و مونزوگرانیت تقسیم بندی می شوند. شدت آلتراسیون این واحدها ضعیف می باشد و فقط زونهای آلتراسیون کربنات ضعیف و پروپیلیتیک ضعیف در این واحدها شناسایی شده است. بر اساس طبقه بندی واحدهای سنگی با استفاده از کاتیونها و نمودارهای tas ، غالب واحدهای سنگی در محدوده گرانیت و گرانودیوریت واقع می شوند. همچنین در نمودارهای هارکر روند نزولی اکسیدهای mno, p2o5, mgo، fe2o3،cao ،tio2 نسبت به sio2 نشان میدهد که این عناصر در شبکه کانی هایی مانند هورنبلند، بیوتیت، پلاژیوکلاز، ایلمنیت و آپاتیت قرار گرفته است و روند منفی sr نسبت به sio2 حاکی از آن است که این عنصر جانشین کاتیون ca+2 در شبکه پلاژیوکلاژ شده است. در نمودارهای عنکبوتی عناصر sr، p، zr، و ti کاهیدگی و عناصر، rb ، ceوth, k, sm غنی شدگی نشان می دهد . همچنین آنومالی منفی eu می تواند ناشی از تفریق پلاژیوکلاژ در مراحل اولیه تفریق در فاز مذاب توسط تبلور تفریقی یا باقی ماندن این کانی در منشا، در ذوب بخشی باشد. سری سنگهای منطقه از نوع کالک آلکالن پتاسیم بالا میباشد. به لحاظ اشباع شدگی از آلومنیوم در محدوده پرآلومنیوم قرار گرفته اند و با توجه به نمودارهای متمایز کننده اکثر واحدها در محدوده گرانیتهای همزمان با برخورد و گرانیتهای قوس آتش فشانی واقع شده اند لذا با توجه به موارد ذکر شده و فراوانی زینولیت میکاشیستی و انطباق گرانیتهای منطقه با بررسی های چپل و وایت به طوری که مقدار اکسید سدیم نمونه ها از 2% شروع شده ودر اکثر نمونه ها فراوانی این اکسید کمتر از 4% می باشد و همچنین مقدار اکسید کلسیم این نمونه ها حداکثر تا 4% می رسد که نتایج مبین تیپ سری ایلمنیت یا تیپ s گرانیتهای سنگ بست است.

بررسی داده های ژئوشیمی،پترولوژی و پتروگرافی منطقه مورد مطالعه،نشان می دهد که سنگهای مجموعه مافیک و الترامافیک منطقه جنوب غرب فریمان از یک ماگمای مادر با ترکیب پلاژیوکلاز لرزولیتی فقیر از ارتوپیروکسن حاصل شده و عمدتاً سنگ های لرزولیت، هارزبورژیت، سرپانتینیت، پیروکسنیت و گابرو رادربرمی گیرد. با توجه به پتروگرافی وژئوشیمی و مقایسه مطالعات میکروسکوپی سنگ های مافیک و الترامافیک این منطقه با مناطق جنوب غرب مشهد و رباط سفید می توان ارتباط نزدیکی بین سنگ های جنوب غرب مشهد و غرب رباط سفید به دست آورد و تشکیل این مجموعه ها را به یک ماگمای مادر مشترک نسبت داد.

محدوده مورد مطالعه در جنوب شهرستان بوئین زهرا با مساحتی حدود 24 کیلومتر مربع در میان طول های جغرافیایی"30 ´22 ?49 تا "30 ´49 ?49 و عرض های جغرافیایی"30 ´27 ?35 تا "30´34 ?35 بین استان های قزوین و مرکزی قرار گرفته است. ژئومورفولوژی و ریخت های حاکم بر رشته کوه های منطقه، متاثر از تنوع سنگ شناسی در منطقه است. به طوری که مناطقی که زیر پوشش سنگ های گرانیتی آلتره قرار دارند دارای ریخت های تپه ماهوری و مناطقی که در آن سنگ های آتشفشانی رخنمون دارند صخره ساز هستند. منطقه مورد نظر، براساس تقسیم بندی های گوناگون پهنه های رسوبی- ساختاری ایران، در رشته کوه های ایران مرکزی و در زون ماگمایی ارومیه- بزمان جای دارد و از توده ها و زبانه های گرانیتوئیدی و مجموعه ای ازسنگ های آتشفشانی ائوسن تشکیل شده است. سنگ های گرانیتوئیدی با طیف ترکیبی گرانیت تا دیوریت در منطقه رخنمون دارند که از لحاظ سنی، سنگ های آتشفشانی ائوسن بالایی را قطع کرده و قطعات گرد شده آن در کنگلومرای پلیوسن وجود دارد؛ بنابراین می توان سنی معادل الیگوسن تا میوسن را برای آن در نظر گرفت. با توجه به مشاهدات صحرایی تزریق گرانیتوئیدهای منطقه در دو فاز جداگانه انجام شده است. در مرحله اول پیکره اصلی گرانیتوئیدها شکل گرفته و در فاز بعد مجموعه ای شامل آپلیت و آلکالی گرانیت، آن ها را قطع است. مجموعه ای از آنکلاوها در توده نفوذی گرانیتوئیدی منطقه وجود دارند که عمدتاً غنی از کانی های فرومنیزین می باشند. این آنکلاوها بافت میکروگرانولار دارند و دارای، پلاژیوکلاز، کوارتز، بیوتیت و آمفیبول و گاهی کلینوپیروکسن هستند. سنگ های دگرگون منطقه شامل گرانیت های کاتاکلاستیک و هورنفلس های سیلیکاته با رخساره ضعیف دگرگونی هستند که به صورت رخنمون هایی کوچک و پراکنده در پیرامون توده نفوذی مورد مطالعه دیده می شوند. فرایندهای آلتراسیون به گونه ای وسیع بر روی سنگ های منطقه تاثیر گذاشته است. دگرسانی هم در امتداد درزه ها و هم در بخش های سطحی تر توده دیده می شود و شامل آلتراسیون های اکسیداسیون، آرژیلی شدن و سریسیتی شدن است. براساس مطالعات پتروگرافی مدال صورت گرفته انواع سنگ های توده های گرانیتوئیدی منطقه به ترتیب فراوانی شامل گرانودیوریت، کوارتزمونزونیت، گرانیت، کوارتزمونزودیوریت و دیوریت هستند. کانی های اصلی موجود در توده گرانیتوئیدی ورامه کوارتز، پلاژیوکلاز، فلدسپات های آلکالن، هورنبلند و بیوتیت هستند. کانی های فرعی و ثانوی نیز شامل کلینوپیروکسن، اسفن، کلریت، کلسیت، سریسیت، آپاتیت، زیرکن، اپیدوت، ترمولیت-اکتینولیت و اکسیدهای آهن هستند. عمده ترین بافت های شناخته شده در سنگ های نفوذی بافت های گرانولار، پویی کیلیتیک، میرمکیت و پرتیتی است. رسی شدن، سریسیتی شدن، سوسوریتی شدن، کلریتی شدن و کلسیتی شدن از دگرسانی های بسیار رایج در سنگ های مطالعه شده است. با توجه به نتایج مطالعات ژئوشیمیایی ماگمای تشکیل دهنده سنگ های گرانیتوئیدی منطقه ورامه از نوع کالکوآلکالن سرشار از پتاسیم است که از لحاظ ضریب اشباع شدگـــی از آلومینیم متاآلومین بوده و ویژگی های بارز گرانیتوئیدهای تیپ i را نشان می دهد. روند تغییرات اکسید های اصلی نمونه های توده گرانیتوئیدی ورامه در مقابل سیلیس بیانگر پدیده تفریق از نوع تبلور بخشی است. بر اساس تقسیم بندی محیط های تکتونیکی، نمونه های منطقه در قلمرو گرانیت های کوهزایی کمان ماگمایی (vag) جای می گیرند و تمایل به محدوده گرانیتوئیدهای قوس قاره ای (cag) دارند. الگوی توزیع عناصر کمیاب در نمودارهای عنکبوتی بیانگر آن است که نمونه های منطقه نسبت به گوشته اولیه و کندریت از عناصر گروه lile به شدت غنی شده اند و از عناصر گروه hfse تهی شدگی دارند. با توجه به مطالعات زمین شناسی صورت گرفته گرانیتوئید ورامه در یک محیط کوهزایی مرتبط با سیستم فرورانش و احتمالا همزمان با برخورد تشکیل شده است و شواهد ژئوشیمیایی نشانگر فرآیندهای تفریق ماگمایی و آلایش در حین تشکیل و جایگیری آن است.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.