آزمایشی به منظور بررسی اثر سطوح مختلف پروتئین خام، متیونین و بتائین بر عملکرد جوجه های گوشتی انجام شد. در این آزمایش 608 قطعه جوجه گوشتی یک روزه از سویه رأس 308 مورد استفاده قرار گرفت. هر جایگاه بستری (پن) شامل 19 قطعه جوجه بود. آزمایش در قالب طرح پایه کاملاً تصادفی و به صورت فاکتوریل 2×2×2 انجام شد. جوجه¬ها تا سن 7 روزگی به صورت متداول پرورش داده شدند و سپس از سن 7 تا 42 روزگی با 2 سطح پروتئین خام 23 و 21 درصد و 2 سطح متیونین (0/53 و 0/64 درصد) و 2 سطح بتائین (صفر و 0/08 درصد) تغذیه گردیدند. شاخص¬های مورد اندازه¬گیری عبارت بودند از: میانگین خوراک مصرفی روزانه، میانگین افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل که به صورت هفتگی اندازه¬گیری شد. در سن 42 روزگی یک پرنده از هر تکرار انتخاب و سپس یک پرنده از هر پن برای تجزیه لاشه ذبح گردید. نتایج آزمایش نشان داد که در سن 42- 7 روزگی بین تیمار شاهد با یقیه تیمارها از لحاظ خوراک مصرفی تفاوت معنی¬داری وجود ندارد ( 0/05< p). جوجه¬های دریافت کننده بتائین خوراک مصرفی روزانه بالاتری نسبت به جوجه¬هایی داشتند که بتائین دریافت نکرده بودند و این اختلاف در سن 21 - 14 روزگی معنی¬دار ( p<0/05) بود. از نظر میانگین افزایش وزن روزانه نیز تفاوت معنی¬داری بین تیمارها مشاهده گردید ( p<0/05). جوجه¬های دریافت کننده بتائین و پروتئین 23 درصد افزایش وزن روزانه بالاتری نسبت به جوجه¬هایی داشتند که بتائین با جیره غذایی 21 درصد پروتئین خام دریافت کردند ( p<0/05). در هیچ کدام از دوره-های سنی فوق اثرات اصلی سطوح پروتئین خام، متیونین و بتائین بر میانگین ضریب تبدیل خوراک جوجه¬ها از نظر آماری معنی¬دار نبود (0/05<p).

در گوسفندان ایرانی و به ویژه نژاد افشاری، دنبه درصد مهمی از وزن زنده دام و نیز لاشه را تشکیل می دهد. همچنین مقدار چربی زیر پوستی و اطراف اعماء و احشاء نیز قابل توجه می باشد. ژن trib3 (tribbles homolog 3) یکی از ژن هایی است که انتظار می رود نقش مهمی در چربی لاشه داشته باشد. در تحقیق حاضر چندشکلی ژن trib3 در گوسفندان آمیخته افشاری × برولامرینو مورد بررسی قرار گرفت. هدف مطالعه حاضر بررسی ارتباط چندشکلی در ناحیه اگزون 2 این ژن با صفات چربی لاشه بود. در این مطالعه 97 رأس بره نر با سن تقریباً یکسان گله آموزشی- پژوهشی دانشگاه زنجان مورد استفاده قرار گرفت. اندازه گیری های سونوگرافی برای ضخامت چربی، ضخامت و سطح مقطع عضله راسته بر روی دام زنده در ناحیه پشت بین دنده 12 و 13 انجام گرفت و ارتباط آن با اندازه های واقعی بر روی لاشه پس از کشتار ارزیابی گردید. لاشه ها پس از طی 24 ساعت نگهداری در سردخانه به دو نیمه راست و چپ تقسیم گردیدند. نیم لاشه راست به قطعات گردن، ران، سردست، قلوه گاه، راسته، دنبه و ضایعات (چربی های اضافی) تفکیک و اندازه گیری شد. از تمام دام ها نمونه خون جهت استخراج dna و اندازه گیری پارامترهای خونی مانند تری گلیسرید، کلسترول، hdl، ldl و vldl گرفته شد. پرایمرهای لازم برای تکثیر ناحیه مورد نظر به طول bp 491 طراحی گردید. جهت بررسی چندشکلی ابتدا ناحیه مورد نظر توسط pcr تکثیر و سپس محصولات به دست آمده پس از واسرشته سازی با استفاده از تکنیک sscp و بارگذاری بر روی ژل اکریل آمید 8 درصد مورد ارزیابی قرار گرفتند. با بررسی نمونه ها بر روی ژل اکریل-آمید، تمامی نمونه ها در دو گروه ژنوتیپی ga و gg به ترتیب با فراوانی 56 و 44 درصد قرار گرفتند. نتایج حاصل از sscp و تعیین توالی حاکی از وجود چندشکلی تک نوکلئوتیدی در نوکلئوتید 270 قطعه تکثیر شده بود. بررسی ارتباط چندشکلی مشاهده شده با صفات لاشه و نیز فاکتورهای خونی نشان داد که چندشکلی در این ناحیه در صفات لاشه با وزن دنبه و در پارامترهای خونی با کلسترول در ارتباط است.

چکیده ندارد.

آزمایشی به منظور بررسی عملکرد نتاج حاصل از تلاقی سه گروه نژادی بلدرچین و در قالب 9 تیمار به صورت یک طرح نامتعادل با 18 تکرار و تحت جیره و عوامل محیطی یکسان انجام شد. نتایج حاصل از تلاقی از سن 1 تا 18 روزگی در روی بستر و بعد از آن تا 42 روزگی در قفس پرورش داده شدند. وزن 18و 42 روزگی حیوانات آزمایشی رکورد برداری شد. در طول دوره، مصرف غذا و افزایش وزن بدن اندازه گیری شد. در پایان دوره آزمایش پس از توزین و ذبح، وزن لاشه اندازه گیری شد و داده های حاصل با استفاده از نرم افزار sas مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که بین وزن گروههای ژنتیکی در تمامی سنین اختلاف معنی داری وجود ندارد (p<0.05). بیشترین وزن 18 روزگی مربوط به گروه ژنتیکی 1 (نر اسپانیایی × ماده اسپانیایی) و کمترین وزن 18 روزگی مربوط به گروه ژنتیکی 4 (نر سفید × ماده خاکستری )، بیشترین وزن 42 روزگی مربوط به گروه ژنتیکی 1 (نر اسپانیایی× ماده اسپانیایی) و کمترین وزن 42 روزگی مربوط به گروه ژنتیکی 3 (نر سفید × ماده سفید ) بود. ضریب تبدیل گروههای ژنتیکی اختلاف معنی دار نشان نداد (p<0.05). بهترین ضریب تبدیل مربوط به گروه ژنتیکی 1 (نر اسپانیایی × ماده اسپانیایی ) و بدترین ضریب تبدیل غذایی به گروه 3 (نر سفید × ماده سفید ) اختصاص داشت. از لحاظ درصد لاشه بین گروه های ژنتیکی و جنس ها اختلاف معنی داری بدست نیامد (p<0.01).