مقدمه : هدف از انجام این تحقیق بررسی تآثیر یک برنامه تمرین درمانی منتخب روی برخی فاکتورهای جسمانی و روانی بیماران پارکینسون می باشد. روش تحقیق : نمونه مورد استفاده در این تحقیق شامل 45 زن مبتلا به پارکینسون (با میانگین سن 6 /8 ± 42 /45 سال، قد 10/15± 50 /160 سانتی متر و وزن 14/12± 62 /68 کیلوگرم ) بودند که توسط یکی از متخصصین مغز و اعصاب بیمارستان های اصفهان جهت شرکت در این پروژه معرفی شدند.پس از پر کردن فرم رضایت نامه توسط آزمودنی ها، از آنها طی 3 جلسه، آزمون های اولیه به عمل آمد.جهت اندازه گیری تعادل از آزمون شاریند رومبرگ (تعادل ایستا با چشمان باز وبسته و تعادل پویا با آزمون زمان بلند شدن و رفتن )، ثبات پوسچرال از شمارش تعداد افتادن ها در 8 هفته اخیر و کیفیت زندگی از پرسشنامه کیفیت زندگی sf-36 استفاده شد.سپس آزمودنی ها به طور تصادفی به سه گروه کنترل، گروه تمرینی با توپ فیزیوبال و گروه تمرینی بدون توپ فیزیوبال تقسیم شدند.گروه های تمرینی به مدت 8 هفته، هفته ای 3 جلسه در برنامه تمرینی منتخب شرکت نمودند.در نهایت تمامی آزمون های مورد استفاده در پیش آزمون از سه گروه به عمل آمد.برای تجزیه و تحلیل اطلاعات، نرم افزار spss نسخه 15 مورد استفاده قرار گرفت.اختلاف معناداری در سطح (05 /0 p< ) در نظر گرفته شد.برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس استفاده شد. نتایج: نتایج، بهبود معناداری در تعادل ایستای با چشم باز و بسته در هر دو گروه تمرینی با و بدون توپ نشان داد.هم چنین بهبود در تعادل ایستای با چشم باز گروه باتوپ در مقایسه با گروه بدون توپ گزارش شد.تعادل پویا در هر دو گروه در مقایسه با گروه کنترل بهبود معنادار پیداکرده است.ثبات پوسچرال در هیچ کدام از گروه های تمرینی بهبود معنادار پیدا نکرد.زیرگروه های کیفیت زندگی گروه های تمرینی با و بدون توپ فیزیوبال پس از مشارکت در برنامه تمرین درمانی منتخب بهبود معناداری را نشان داد(05 /0 p< ).همچنین مقادیر بین گروهی، تفاوت معناداری را در فاکتورهای تعادل و کیفیت زندگی بین گروه های تمرینی و گروه کنترل پس از پایان دوره تمرین درمانی ویژه نشان داد(05 /0 p<). نتیجه گیری : تمرینات ورزشی و بدنی، در صورت طراحی و اجرای صحیح، باعث ارتقای فاکتورهای جسمانی و روانی بیماران پارکینسونی می گردند. هم چنین تمرینات با توپ،می توانند بعنوان روش تمرینی موثرتر، در بهبود بیماران پارکینسونی مورد استفاده قرار گیرند. بنابراین، با توجه بیشتر به این نوع تمرینات، می توانند به عنوان جزیی از فرایند درمانی بیماران پارکینسونی مورد توجه واقع شوند.