زمینه و هدف: اکرمن(1988) هوش و توانایی حرکتی را به عنوان دو توانایی مهم جهت درک کامل تفاوتهای فردی در زمینه اجرای مهارت های حرکتی می داند. علاوه بر این وی این توانایی ها را به طور موثر مرتبط با سه مرحله یادگیری(شناختی، تداعی و حرکتی)، فیتز و پوسنر دانسته است. بنابراین هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی ارتباط ویژگیهای آنتروپومتریکی، آمادگی حرکتی و بهره هوشی با یادگیری مهارتهای پایه بسکتبال(پاس، دریبل و شوت) در کودکان 11تا12 ساله بود. روش شناسی تحقیق: جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه دانش آموزان پسر11تا12 ساله مدارس شهر الشتر، به تعداد 1094 نفر تشکیل دادند که تعداد 60 نفر به شیوه تصادفی خوشه ای، به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری شامل پرسشنامه اطلاعات فردی، آزمون رشد حرکتی درشت اولریخ، آزمون های آمادگی حرکتی، پرسشنامه هوش ریون و آزمون های مهارتی بسکتبال ایفرد(شوت، پاس و دریبل) بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش آمار همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی در سطح معنی داری 5 0/0p? استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین ویژگی های آنتروپومتریکی، آمادگی حرکتی و بهره هوشی با آزمون یادداری و آزمون های اکتساب(مراحل یادگیری) مهارتهای پایه بسکتبال رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. نتیجه گیری: بنابراین در تأیید نظریه یادگیری آکرمن، می توان گفت که میزان بهره هوشی و آمادگی حرکتی، به ترتیب در مراحل اولیه(مرحله شناختی) و مراحل انتهایی(مرحله حرکتی) یادگیری مهارت های پایه بسکتبال موثر هستند. از طرفی ویژگی های آنتروپومتریکی بسته به نوع و ماهیت مهارت اجرایی، در مراحل اولیه یادگیری(دریبل) و مراحل انتهایی یادگیری(پاس)، موثر است. واژگان کلیدی: وی‍‍ژگی های آنتروپومتریک، آمادگی حرکتی، بهر? هوشی، یادگیری حرکتی

زمینه و هدف: امروزه بسیاری از کودکان از بازی های الکترونیکی استفاده می کنند و هدف این تحقیق بررسی تأثیر بازی های الکترونیکی بر مهارت های جابجایی و کنترل شئ دختران دوره پیش نوجوانی بود. روش تحقیق: در این مطالعه از روش شبه تجربی و طرح تحقیق علی مقایسه ای استفاده شده است. از میان دختران 9-7 سال ناحیه یک شهر اراک 89 نفر در قالب دو گروه آزمایش که تجربه انجام بازی الکترونیکی کم تحرک را حداقل 3 جلسه ی 1 ساعته در هفته و در 6 ماه گذشته داشته باشند و گروه کنترل، تجربه انجام بازی های الکترونیکی نداشتند به صورت خوشه ای هدفمند به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گرد آوری اطلاعات، آزمون رشد حرکتی درشت اولریخ، پرسشنامه فعالیت بدنی، مصاحبه و پرسشنامه اطلاعات فردی و کم و کیف پرداختن به بازی های الکترونیکی و پرسشنامه وضعیت اجتماعی – اقتصادی بود. روش آماری برای آزمون فرضیه ها از آزمون تی مستقل، آزمون تحلیل واریانس و آزمون lsd استفاده کردیم و تحلیل داده ها به کمک نرم افزار spss نسخه 16 و در سطح معنی داری 05/0 p? انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد بازی های الکترونیکی در کاهش مهارت های جابجایی تأثیر دارند و بازی های رایانه ای و ویدئویی بر مهارت کنترل شئ تأثیر ندارند و گروه تلفن همراه و ترکیب بازی ها در کنترل شئ تأثیر دارند 05/0p?. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر پیشنهاد می کند، احتمالا بازی های الکترونیکی با کاهش رشد حرکتی همراه است بنابراین با برنامه ریزی و ایجاد انگیزه برای کودکان آن ها را به شرکت در فعالیت های بدنی و تفریح های پر تحرک تشویق کرد و از تدابیر لازم جهت کاهش اثرات مضر بازی های الکترونیکی استفاده کرد.

زمینه و هدف: هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین ارتباط رشد ادراکی و زبانی با رشد حرکتی در کودکان فعّال و غیر فعّال 5 تا 8 ساله شهر اراک بود. روش شناسی تحقیق: جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه دانش آموزان پسر 5 تا 8 ساله-ی مدارس شهر اراک، تشکیل دادند که تعداد 120 نفر به شیوه تصادفی خوشه ای، به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شده و براساس اطّلاعات حاصله، به دو گروه 60 نفر? فعّال و غیرفعّال تقسیم شدند. ابزار اندازه گیری شامل پرسشنامه محقق ساخته اطلاعات فردی، آزمون هوش ریون، پرسشنامه مربوط به والدین مقیاس فعّالیت بدنی کودکان، آزمون رشد حرکتی درشت اولریخ، آزمون رشد حرکتی ظریف لینکلن- اوزرتسکی، آزمون رشد زبان (p-told:3) و آزمون رشد ادراکی حرکتی بندر-گشتالت بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش همبستگی پیرسون و آزمون تی مستقل استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان دادند که بین رشد ادراکی و زبانی با رشد حرکتی ارتباط وجود دارد و این ارتباط برای سنین 5 و 6 سال بین رشد ادراکی و زبانی با رشد حرکتی درشت معنادارتر بوده و برای سنین 7 و 8 سال با رشد حرکتی ظریف معنادارتر می باشد و همچنین بین رشد ادراکی، زبانی و حرکتی کودکان فعّال و غیر فعّال تفاوت معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری: رشد ادراکی و زبانی با رشد حرکتی در سنین کودکی ارتباط تنگاتنگی باهم داشته و از همدیگر متأثر می شوند.

هدف و زمینه پژوهش: خودگویی آموزشی یک تکنیک خودکنترل است که می توان برای خود تنظیمی یادگیری از این روش استفاده نمود. همچنین هدف گزینی ابزاری انگیزشی است که از طریق تاثیرات انگیزشی- شناختی، موجب حداکثر تلاش در فرد می شود، لذا هدف این مطالعه بررسی اثر خودگویی و تعیین هدف بر یادگیری مهارت پرتاب دارت و نقش یادگیری خودتنظیم بود. روش پژوهش: جامعه آماری حدود 2000 نفر دانش آموز ان پایه ی ششم ابتدایی ناحیه یک آموزش و پرورش شهر اراک بود که 60 نفر با (میانگین سنی60/0±35/12) به صورت نمونه گیری خوشه ای انتخاب و به طور تصادفی در چهار گروه تجربی(2خودگویی*2نوع هدف) و یک گروه گواه قرار گرفتند. از پرسشنامه های اطلاعات فردی، فعّالیّت بدنی و ورزشی، سوال بررسی خودگویی، سوال بررسی تعیین هدف، خودکارآمدی، رضایتمندی، لذت و آزمون عملکرد پرتاب دارت استفاده شد. پس از پیش آزمون، تمرین در سه جلسه اکتساب (هر جلسه 30 کوشش، شامل 5 دسته 6 کوششی) انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار) و آمار استنباطی (تحلیل واریانس) با سطح معنی داری (05/0=?) انجام-گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد دانش آموزان گروه هایی که خودگویی آموزشی را با هر یک از اهداف فرایندی یا عملکردی ترکیب کردند نسبت به دانش آموزان در شرایط فقط تعیین هدف و کنترل در آزمون های اکتساب و آزمون یادداری، یادداری تأخیری و انتقال مهارت پرتاب دارت عملکرد بهتری نداشتند. تفاوتی در میان گروه ها در خودکارآمدی، رضایتمندی و لذت مشاهده نشد. نتیجه گیری: این نتابج نشان داد که خودگویی آموزشی برای افزایش اجرا و یادگیری مهارت پرتاب دارت سودمند نیست. همچنین این نتایج نظریه شناختی اجتماعی یادگیری خودتنظیم در مرحله ی یادگیری تایید نکرد.

هدف و زمینه تحقیق: انسان موجودی اجتماعی است، در اجتماع به دنیا می آید و در آن زندگی می-کند، بنابراین روابط اجتماعی یکی از جنبه های مهم زندگی هر شخصی است که می تواند تمام زندگی شخص را تحت تأثیر خود قرار دهد. بنابر این هدف از این مطالعه، بررسی اثر آموزش ابراز وجود بر اضطراب اجتماعی ، خودپنداره بدنی و آمادگی حرکتی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه بود. روش : این مطالعه نیمه تجربی از نوع میدانی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه و نمونه آماری، از بین دانش آموزان دختر مقطع متوسطه ناحیه یک شهر اراک تعداد40 نفر دانش آموزان دختر با ابراز وجود پایین بطور تصادفی هدفمند انتخاب و به دو گروه آزمایش و تجربی تقسیم شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه اطلاعات فردی، اضطراب اجتماعی و خود ادراکی بدنی و همچنین مجموعه آزمو-ن های آمادگی حرکتی شامل: آزمون لک لک(تعادل ایستا)، دوی رفت و برگشت 9×4 متر(چابکی)، آزمون پرش عمودی(توان انفجاری عضلات پاها) و آزمون خط کش نلسون(سرعت واکنش انگشتان دست) استفاده شد. گروه تجربی در یک دوره برنامه آموزش ابراز وجود، در 8 جلسه 90 دقیقه ای زیر نظر متخصص شرکت نمودند سپس، از دو گروه پس آزمون به عمل آمد. یافته ها: نتایج نشان داد که نمره های گروه آزمایش در پس آزمون در اضطراب اجتماعی کاهش معنی-داری داشته است(02/0sig=). خودپنداره بدنی نیز در گروه آزمایش افزایش معنی داری داشته است(00/0sig=) و میزان آمادگی حرکتی افزایش معنی داری را نشان داد(00/0=sig). نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش آموزش ابراز وجود باعث کاهش اضطراب اجتماعی، افزایش خودپنداره بدنی و افزایش آمادگی حرکتی دانش آموزان دختر دبیرستانی شد. لذا می توان از این روش جهت کاهش اضطراب اجتماعی و افزایش خودپنداره بدنی و آمادگی حرکتی استفاده کرد. کلید واژه: آموزش ابراز وجود، اضطراب اجتماعی، خودپنداره بدنی، آمادگی حرکتی

هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی اثر یک دوره کوتاه مدت مکمل سازی bcaa بر کنتیک اکسیژن دختران تمرین کرده بود. روش کار: در این تحقیق 10 دانشجوی سالم و فعال با دامنه سنی 51/2 ± 90/21 به روش تصادفی انتخاب شدند. ابتدا افراد در یک تست فزاینده(شروع با فشار کار 0 w و سرعت پدال زدن rmp50 و پس از هر دو دقیقه 25 وات به بار کار اضافه می شد)بر روی دوچرخه کارسنج شرکت کردند. سپس به مدت یک هفته مکمل bcaa به صورت 6 گرم در روز (وعده ای 2 گرم) توسط آزمودنی ها مصرف شد. در روز هفتم پس از دریافت دو نوبت مکمل، تست فزاینده دیگری طبق پیش آزمون از افراد گرفته شد.نتایج توسط گاز آنالایزر به روش نفس به نفس اندازه گیری شد. یافته ها: برای تجزیه و تحلیل داده ها و مقایسه داده ها قبل و بعد از مکمل از t وابسته استفاده شد.کلیه عملیات آماری تحقیق توسط نرم افزار spss نسخه شانزدهم انجام گردید و سطح معناداری آزمونها p<0/05))لحاظ گردید. به نظر می رسد یک هفته مکمل سازی bcaa بر بهبود برخی فاکتورهای پویایی اکسیژن دختران تاثیر دارد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که یک هفته مکمل سازی bcaa بر ثابت زمانی اول و دوم و مدت زمان تا خستگی تاثیر داشت اما بر کسر اکسیژن و حداکثر اکسیژن مصرفی بی تاثیر بود.

چکیده ندارد.

هدف از این تحقیق، مقایسه ریتم اسکاپولوهومرال در افراد مبتلا به کیفوز و افراد سالم و همچنین تأثیر یک دوره حرکات اصلاحی بر ریتم اسکاپولوهومرال در افراد مبتلا به کیفوز می باشد. جامعه آماری این تحقیق را دانشجویان پسر دانشگاه اراک تشکیل می دهند که از بین آنها10 نفر افراد سالم و 25 نفر افراد مبتلا به کیفوز را به روش هدفمند انتخاب، و افراد مبتلا به کیفوز را به روش تصادفی به دو گروه آزمایش (شامل 12 نفر) و کنترل (شامل 13 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل حرکات کششی و تقویتی بود که به مدت هفت هفته، هفته ای سه جلسه و هر جلسه 45-30 دقیقه انجام شد. از اسپاینال موس و گونیامتر جهت جمع آوری داده ها و از آزمون های t وابسته و مستقل جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شده است. آزمون های آماری در سطح اطمینان 95% و با نرم افزار spss-11/5 انجام گرفته است. یافته ها نشان داد که ریتم اسکاپولوهومرال در افراد مبتلا به کیفوز با افراد سالم متفاوت است (05/0>p). اختلاف معنی داری در ریتم اسکاپولوهومرال در سمت غالب و غیر غالب افراد دارای کیفوز وجود ندارد (05/0>p). در مقایسه با گروه کنترل، اختلاف معنی داری بین پیش آزمون و پس آزمون ریتم اسکاپولوهومرال گروه آزمایش متعاقب برنامه تمرینی مشاهده شد (05/0>p). کیفوز باعث بر هم خوردن ریتم اسکاپولوهومرال می شود. این عدم هماهنگی می تواند عامل آسیب های متعددی در ناحیه شانه شود. بنابراین در مصدومیت های مجموعه شانه، ارزیابی ستون مهره ای از ضروریات است. همچنین برنامه تمرینی می تواند در بهبود هماهنگی مجموعه شانه، افزایش عملکرد دانشجویان مبتلا به کیفوز، کاهش زاویه کیفوز و جلوگیری از مصدومیت در مجموعه شانه موثر واقع شود. ریتم اسکاپولوهومرال، کیفوز، اسپاینال موس، کتف.