با هدف بررسی کارایی سطوح علف کش های اگزادیارژیل و تیوبنکارب بر فلور طبیعی علف های هرز و عملکرد و اجزای عملکرد برنج رقم هاشمی در شرایط آب و هوایی منطقه رشت، آزمایشی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 8 تیمار و 4 تکرار، در مزرعه پژوهشی دانشکده کشاورزی دانشگاه گیلان در سال 1390 اجرا گردید. تیمارهای آزمایش شامل سطوح علف کش اگزادیارژیل (5/1، 3 (استاندارد) و 5/4 لیتر در هکتار)، سطوح علف کش تیوبنکارب (3، 5 (استاندارد) و 7 لیتر در هکتار) و تیمارهای شاهد رقابت کامل و شاهد دوبار وجین دستی بودند. نتایج نشان داد که کاربرد تیوبنکارب به میزان 7 لیتر در هکتار باعث افزایش ارتفاع، تعداد خوشه (پنجه بارور)، تعداد دانه پر در خوشه، عملکرد دانه و شاخص برداشت شد که تفاوت معنی داری با شاهد بدون وجین و غلظت های پایین علف کش های مورد نظر داشت. بیش ترین عملکرد زیستی به میزان 637/7 تن در هکتار نیز با مصرف غلظت بالای اگزادیارژیل (5/4 لیتر در هکتار) بدست آمد. تیمار اگزادیارژیل کم تر از استاندارد با عملکرد 3/1 تن در هکتار در بین تیمارها (به جز تیمار شاهد رقابت کامل) دارای کم ترین محصول بود. تفاوت معنی داری بین تیمارها در کنترل علف های هرز سوروف و اویارسلام بذری وجود داشت. عمده ترین علف هرز مشکل ساز (به-جز 7 روز پس از مصرف علف کش)، سوروف بود و غلظت بالای تیوبنکارب کنترل مناسبی از این علف هرز نسبت به شاهد رقابت کامل داشت (بیش از 62 درصد). غلظت بالای اگزادیارژیل نیز نسبت به سطوح دیگر این علف کش در کنترل علف هرز سوروف کارایی بهتری داشت. علف هرز اویارسلام بذری نسبت به سوروف وزن خشک کم تری داشت. در 49 روز پس از مصرف علف کش، تمامی سطوح دو علف کش این علف هرز را بیش از 70 درصد نسبت به شاهد رقابت کامل کنترل کردند. اثر تیمارهای علف کشی بر علف هرز بندواش فقط در 21 روز پس از مصرف علف کش معنی دار شد. تراکم علف های هرز پهن برگ در مزرعه بسیار ناچیز بود و اثر مهمی بر عملکرد برنج نداشتند. به طور کلی غلظت بالای تیوبنکارب و اگزادیارژیل کارایی بالاتری در کنترل علف های هرز و عملکرد بهتری نسبت به سطوح پائین خود نشان دادند.