چکیده: شمار زیادی از مطالعات پیشنهاد می کنند که وقایع دوران پیش از زایمان (جنینی) و نیز دوران ابتدایی زندگی،عوامل اثرگذار مهمی بر اختلالات بعدی در زندگی هستند. لیپوپلی ساکارید (lipopolysaccharide: lps) ساختاری در دیواره سلولی باکتری های گرم منفی می باشد که استفاده از آن به عنوان مدل عفونت باکتریایی، استرس ایمونواوژیکی و عاملی در جهت تحریک سیستم ایمنی پذیرفته شده است. با توجه به تحقیقات وسیع صورت گرفته سیلی مارین دارای اثرات آنتی اکسیدا نی و ضد التهابی می باشد. در این پژوهش 9 گروه موش تهیه شده از خانواده حیوانات را با دوزهای متفاوتی از سیلی مارین و lps در یک دوره زمانی مشخص درگیر کردیم. برای بررسی تغییرات ایمنولوژیکی از کیت های il-6 ، il-1?و tnf-? استفاده شد. در این پژوهش کاهش پاسخ های ایمونولوژیکی به تنش ایمنی در زاده ها پس از مواجهه مادر با lps مشاهده گردید. همچنان اثرات تخریبی lps بر روی کبد و مغز بعد از مواجهه با سیلی مارین به شدت کاهش پیداکرد. در سال 2003 ،murphy و همکاران بیان کردند که در انسان، شرایط التهابی که در طول دوره بارداری ایجاد می شود مانند آسم و عفونت با کاهش رشد جنین و افزایش خطر عفونت در نوزادان تازه متولد شده و نیز با عواقب ناخواسته ای در سلامتی دوران بزرگسالی مرتبط است. در بررسیمنابع صورت گرفته تاکنون مطالعه منسجمی بر روی مقایسه اثر حفاطتی و ضد التهابی سیلی مارین در برابر lps در دوران جنینی در بروز پاسخ های ایمونولوژیکی زاده ها و کم کردن از تاثیرات هیستوپاتولوژیک لیپو پلی ساکارید صورت نگرفته است از این رو، نتایج حاصل از این تحقیق می تواند سرآغاز مطالعات آتی در جهت شناخت هرچه بیشتر عوامل کلیدی تاثیر گذار بر روی جنین در دوران بارداری باشد.

هدف از بررسی حاضر مقایسه اثرات محافظتی چای سبز، جلبک اسپیرولینا و ویتامین e علیه اثرات سمی کادمیوم روی بیضه رت نر میباشد. برای این منظور از 25 رت نر بالغ که به صورت تصادفی در 5 گروه 5تایی با سن14-16 هفته شامل یک گروه کنترل و 4 گروه تجربی قرار میگیرند، استفاده گردید. گروه تجربی 1- رت های کنترل (به مدت 28 روز (عملا 33 روز) آب یا سرم فیزیولوژی بصورت آزاد مورد استفاده قرار گرفت) ; گروه تجربی 2- عصاره آبی چای سبز + کادمیوم (به مدت 28 روز (عملا 33 روز) عصاره آبی چای سبز با دز 15 سی سی در لیتر آب مصرفی همراه با دز 200ppm کادمیوم در آب آشامیدنی مورد استفاده قرار گرفت) ; گروه تجربی 3- جلبک اسپیرولینا ماکسیما + کادمیوم (به مدت 28 روز (عملا 33 روز) جلبک اسپیرولینا با دز 500 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن در 5 میلی لیتر آب مقطر به صورت گاواژ همراه با کادمیوم در آب آشامیدنی مورد استفاده قرار گرفت) ; گروه تجربی 4- ویتامین e (آلفاتوکوفرول) + کادمیوم (ویتامین e با دوز 100 میلی گرم برای هر کیلو وزن بدن یا دوز 20 واحد برای هر کیلو وزن بدن به صورت تزریق استریل زیر جلدی همراه با کادمیوم در آب آشامیدنی مورد استفاده قرار گرفت) ; گروه تجربی 5- کلرید کادمیوم (با دز 200 ppm در آب آشامیدنی به صورت دسترسی آزاد به آب مورد استفاده قرار گرفت). تمامی گروه ها بجز گروه شاهد, به منظور عادت دهی به مدت 5 روز با دز 200 ppm کلرید کادمیوم در آب آشامیدنی مورد درمان قرار گرفتند. در پایان دوره به منظور ارزیابی اسپرم از دم اپیدیدیم نمونه برداری شده و پارامترهای مانند تحرک پیش رونده، مورفولوژی و تعداد اسپرم در هر میلی لیتر اندازه گیری شد. از بیضه های آنها نمونه برداری شده و میزان آنزیمهای آنتی اکسیدانی sod ، gpx ، ast ، alp ، ggt ، alt و total protein اندازه گیری گردید. در خاتمه از بیضه نمونه برداری بافتی شده و از لحاظ پاتولوژی در هر 5 گروه اثرات محافظتی چای سبز، جلبک اسپیرولینا و ویتامین e بررسی شد. در پایان با جمع بندی داده ها با استفاده از نرم افزار 19- spss گروههای مختلف با هم مقایسه گردید.

مقدمه: دیابت نوع 2 یک بیماری مزمن متابولیک است که شیوع آن در سراسر دنیا به طور فزاینده ای رو به افزایش می باشد. در حال حاضر 180 میلیون نفر در دنیا مبتلا به دیابت بوده و پیش بینی می شود این میزان تا سال 2030 به دو برابر برسد. اثرات بیماری دیابت در آسیب به عملکرد برخی ارگان ها مثل شبکیه چشم، کلیه و دستگاه قلبی- عروقی تا میزان زیادی شناخته شده است. سیستم تنفس به عنوان بافتی درگیر در آسیب های ناشی از دیابت از زمان ورود انسولین استنشاقی مورد توجه محققین قرار گرفته است. با این حال بررسی عملکرد سیستم تنفس در بیماران دیابتیک منجر به حصول نتایج متناقضی گردیده است. برخی از این بررسی ها اثرات بیماری دیابت را آسیب زننده بر سیستم تنفس، و برخی نیز اثرات دیابت را کاهش دهنده التهاب در سیستم تنفس دانسته اند. فرضیه: دیابت نوع 2 باعث تغییر ساختارهای بافتی در سیستم تنفسی می شود؛ فرضیه ما بر این بود که مکمل های کروم، روی و لوسین ممکن است موجب درمان بیماری دیابت نوع 2 و در نتیجه، جلوگیری و کاهش این تغییرات پاتولوژیک سیستم تنفسی شوند. روش کار: 77 قطعه موش صحرائی نر پس از 10 روز نگهداری جهت تطابق با محیط، به صورت تصادفی در 11 گروه زیر قرار داده شدند: گروه کنترل منفی، گروه دیابتیک، گروه دیابتیک درمان شده با گلی بنکلامید، گروه دیابتیک درمان شده با انسولین ایزوفان، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل لوسین، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل کروم، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل روی، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل ترکیبی لوسین و روی، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل ترکیبی لوسین و کروم، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل ترکیبی روی و کروم، گروه دیابتیک دریافت کننده مکمل ترکیبی لوسین، کروم و روی. حیوانات مورد مطالعه به غیر از گروه کنترل منفی به مدت 2 هفته با جیره حاوی چربی بالا (40% چربی، 41% کربوهیدرات، 18% پروتئین) تغذیه شدند، سپس بیماری دیابت تجربی، توسط استرپتوزوتوسین با دز پایین القا شد و بر اساس گروه بندی انجام شده، روزانه داروی گلی بنکلامید و مکمل ها در آب آشامیدنی حل شده، و به مدت 28 روز در اختیار حیوانات قرار گرفت. داروی انسولین ایزوفان نیز به میزان 2 واحد در روز زیرجلدی جهت درمان استفاده گردید. پس از اتمام مرحله تیمار، نای و لوب چپ دیافراگماتیک ریه جدا شده و در فرمالین بافر 10% تثبیت شدند. پس از طی مراحل آماده سازی از نمونه ها لام های میکروسکوپی تهیه گردید. سپس تغییرات ساختارهای بافتی سیستم تنفسی بررسی گردید. نتایج: در ریه موش های صحرائی دیابتیک افزایش ضخامت غشای پایه و دیواره آلوئول ها، ادم دور عروق، رسوب فیبرین، ازدیاد رشته های کلاژن، هیپرتروفی و هیپرپلازی ماهیچه صاف مجاری هوایی کوچک دیده شد. تعداد ماکروفاژهای آلوئولی هم افزایش قابل ملاحظه ای داشت. تجمع سلول های التهابی در اطراف رگ ها و مجاری هوایی، و در پارانشیم ریه دیده شد. همچنین هیپرتروفی و هیپرپلازی غدد زیر مخاطی در حیوانات دیابتیک دیده شد، که این دو منجر به افزایش reid index شده که نشان دهنده تغییرات بافتی به وجود آمده می باشد. قند خون ناشتا در حیوانات دیابتیک دریافت کننده مکمل های روی، لوسین و کروم کاهش معنی داری نسبت به حیوانات دیابتیک دیده شد. همچنین این مکمل ها، سلول های التهابی، ماکروفاژهای آلوئولی و التهاب پری وسکولار و پری برونشیال را نسبت به حیوانات دیابتیک کاهش دادند. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده در این مطالعه، می توان نتیجه گرفت در بیماری دیابت نوع 2 تغییرات بافتی قابل ملاحظه ای رخ می دهد. یکی از عوامل ایجاد کننده این تغییرات، گلیکوزیلاسیون غیرآنزیمی است که به علت هیپرگلیسمی مزمن ایجاد می شود و حساسیت پروتئین های ریه و قفسه سینه را به پروتئولیز کاهش می دهد و از این طریق منجر به تجمع کلاژن می گردد. همچنین در بیماری دیابت افزایش فعال سازی nf-?b، که یک فاکتور رونویسی دخیل در بیان ژن های عوامل التهابی می باشد، اتفاق می افتد و به همین دلیل است که در این مطالعه افزایش سلول های التهابی و افزایش التهاب پری وسکولار و پری برونشیال دیده می شود. از سوی دیگر انسولین نیز سبب اثرات زیان باری در دستگاه تنفس، مانند افزایش پاسخ دهی مجاری هوایی به آلرژن ها، التهاب و افزایش انقباض ماهیچه های صاف مجاری هوایی می گردد. بنابراین می توان هیپرانسولینمی ناشی از دیابت نوع 2 را یکی دیگر از عوامل آسیب زننده به دستگاه تنفس به شمار آورد. این تغییرات با مکمل هایی نظیر لوسین، روی و کروم با اثری که در کنترل قند خون دارند، تا حدودی بهبود می یابند. روی با نقشی که در اپیتلیوم تنفسی به عنوان محافظ سلول ها در برابر سموم و واسطه های التهابی دارد، به طور مستقیم می تواند باعث بهبود التهاب ایجاد شده گردد. همچنین روی به عنوان یک عامل آنتی اکسیدان و ضد التهاب می تواند عوارض عروقی به وجود آمده را نیز کاهش دهد.

بروسلا ملیتنسیس(brucella melitensis) عامل بروسلوز گوسفند و بز، دارای قدرت بیماری زایی بیشتری نسبت به سایر انواع بروسلاها می باشد و از بین همه ی بروسلا ها شایع تر می باشد. بروسلا ملیتنسیس با ایجاد ارکیت و اپیدیدیمیت باعث ایجاد ناباروری در قوچ ها می شود، سلول های اسپرماتوگونی بیضه تنها سلول های بنیادی بدن هستند که هم دارای قدرت خود افزایی (self renewal) و هم قدرت انتقال ژن به نسل های بعدی هستند. این سلول ها در طول حیات مرتباً تقسیم شده و با تولید اسپرماتوزوئیدها قدرت باروری جنس نر را حفظ می کنند. آسیب های وارد شده به بافت بیضه با تحت تأثیر قرار دادن سلول های ژرم، باروری جنس نر را متأثر می سازند. در این مطالعه جداسازی و خالص سازی سلول های اسپرماتوگونی بیضه ی گوسفند درdmem ، انجام گرفت. سلول ها با باکتری بروسلا و متابولیت های آن تیمارشدند. و اثر سیتوپاتیک احتمالی باکتری و متابولیت های آن از طریق mtt، بررسی پاتولوژیکی و فلوسایتومتری مورد ارزیابی قرارگرفت. نتایج این مطالعات نشان داد که بروسلا ملی تنسیس روی سلول های سرتولی و سلول های بنیادی اسپرماتوگونی اثر سیتوپاتیک را به صورت نکروز و مرگ سلولی ایجاد می کند.