کلینیک ها و فیزیوتراپی ها اغلب برای درمان بیماران دارای کمردرد از تمریناتی استفاده می کنند که درد را کاهش داده و عملکرد را بهبود بخشد. هدف از این مطالعه ارزیابی تاثیرات تمرین استقامتی اکستنسورهای تنه بر کاهش درد و ناتوانی افراد دارای کمردرد مزمن و تحت حاد بود. تعداد آزمودنی ها 43 نفر بود که به صورت تصادفی در چهار گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند .آزمودنی ها در گروه تجربی تمرینات را 3 جلسه در هر هفته و به مدت 6 هفته انجام می دادند.آزمودنی های گروه کنترل هیچ گونه تمرینی را دریافت نمی کردند. از فرم کوتاه شده پرسشنامه درد مگ گیل برای اندازه گیری درد و از پرسشنامه ناتوانی رولند موریس برای اندازه گیری ناتوانی استفاده شد. همچنین تست سورنسن برای اندازه گیری استقامت عضلات اکستنسور تنه بکار برده شد. اندازه گیری ها روز اول ، 3 و 6 هفته بعد از اجرای تمرینات انجام شد. جهت تجزیه و تحلیل اثر عامل درمان از آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری تکراری glm) ) استفاده شد. بعلاوه جهت مقایسه میزان بهبودی در دو نوع بیماری (تحت حاد و مزمن) پس از محاسبه اختلاف قبل و بعد از درمان در هریک از متغیرها، آزمون آنالیز واریانس چند متغیره اجرا شد. داده ها به وسیله نرم افزار spss تجزیه و تحلیل گردید. بر اساس نتایج بدست آمده تمرینات استقامتی اکستنسورهای تنه بر میزان کاهش درد افراد دارای کمردرد تحت حاد موثرتر است و باعث کاهش بیشتر درد در افراد دارای کمردرد تحت حاد شده و اثربخشی معناداری دارند. اما هیج گونه تفاوت معناداری در ناتوانی و استقامت عضلانی بعد از 3 و 6 هفته تمرین در هر دو گروه کمردرد مزمن و تحت حاد وجود نداشت.

نتایج این مطالعه نشان داد که اثر تعامل وضعیت چشم با نوع پوشش پا بر جابجایی مرکز فشار پا (cop) معنا دار نبود بدین معنی که میانگین میزان جابجایی مرکز فشار پا در دو وضعیت چشم باز و چشم بسته و در وضعیت های پای برهنه، کفش معمولی و کفش با توکفشی یکسان بود. همچنین نتایج این تحقیق نشان داد در وضعیت چشم بسته حالت های مختلف پوشش کف پا، جابجایی مرکز فشار پا (cop) بیشتر از وضعیت چشم باز بود. بین عامل پوشش و وضعیت چشم مشابه، نیز اختلاف معناداری برای جابجایی مرکز فشار پا (cop) وجود داشت، به این صورت که جابجایی مرکز فشار پا در وضعیت پای برهنه کمتر از وضعیت کفش و کفش با تو کفشی بود. و در وضعیت کفش نیز کمتر از کفش با توکفشی بود. و از طرفی بین فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی در حالت های مشخص شده در این مطالعه هیچ تفاوت معنی داری مشاهده نشد.