پژوهش حاضر با این باور که "معماری از حقیقت زندگی جدا نیست"، در جستجوی فهم "کیفیت معماری" از نقطه نظر ضرورت ایجاد رابطه ای همه جانبه با وجود آدمی و مراتب حیات او است. از این رو بر آن است تا مفهوم "کیفیت در معماری" را مبتنی بر "کیفیت زندگی انسان" تبیین نماید. مرور ادبیات تحقیق نشان می دهد که در ارتباط معماری با موضوع کیفیت زندگی، همواره اصل "تعامل انسان و محیط" مورد توجه بوده است. با به رسمیت شناختن این اصل، پژوهش چنین اذعان می دارد که در خود اصل جای هیچ گونه مناقشه ای نیست و تنها دریافت افراد از ماهیت انسان و محیط و رابطه میان آن دو، به رویکردهای متفاوتی منجر خواهد شد. از این رو اهمیت پرداختن به نظام معرفتی طراحان از نقطه نظر مدل هایی که در این خصوص تدوین نموده اند، پژوهش را به سوی ارزیابی مواضع مختلف و در نهایت اتّخاذ "نظام معرفتی اسلام" در چنین تبیین خطیری سوق داده است. در این راستا مفهوم کلّیت "هستی" جایگزین مفهوم "محیط" می شود و "انسان" در انبساط وجودی و نه محدود به مرتبه ای مادی مطمح نظر است. لذا پژوهش به تصویری از زندگی که حاصل "تعامل انسان با کلّ هستی" است، دست یافته که بازتاب تمامی ساحات و مراتب حیات آدمی است. به عبارت دیگر رساله در پی آن بوده است که برپایه آموزه های قرآن مجید، به مدلی از مراتب هستی، ساختار وجودی انسان و نیز رابطه انسان با هستی دست یابد تا از این راه کیفیت حضور انسان در هستی و زندگی در آن را توصیف نماید. به پشتوانه این مدل، معماری با چنین تصویری از زندگی انسان تناظر می یابد تا به سنجش قابلیت های معماری در تحقّق و ارتقای کیفیت آن بپردازد. از این رو پژوهش در پی آن است که دریافتی مناسب از معماری در این نسبت ارائه دهد تا زمینه ساز تعریفی شایسته از کیفیت معماری و مراتب آن در ارتباط با کیفیت زندگی انسان باشد. در پایان پژوهش الگوی نهایی بازتعریف و پیگیری کیفیت در معماری را ارائه و دستاوردهای تحقیق را در دو سطح بینش نظری و حوزه کاربردی معرفی می نماید. همچنین تأثیر دستاوردها بر سه حوزه جامعه، حرفه و آموزش معماری بیان شده و مسیری نیز جهت تداوم امر در قالب توصیه هایی برای پژوهش های آتی، پیشنهاد گردیده است.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.