روزانه افراد زیادی در معرض تصادفات وسایل نقلیه درراه های برون شهری قرار میگیرند که احتیاج به دریافت تمهیدات فوری برای نجات دارند. با توجه به اینکه سرعت در این گونه معابر بالا می باشد، مسلماً شدت حادثه نیز زیاد بوده و ریسک خطر بالایی را در بردارد. اولین گام که در این گونه موارد برای نجات جان انسان های درگیر مطرح می شود اعزام کمک های اولیه پزشکی است. کمک های اولیه پزشکی به طورمعمول توسط مراکز خدمات فوریتهای پزشکی ارائه می رود. یکی از مهم ترین پارامترها در ارائه باکیفیت خدمات فوریتهای پزشکی، زمان ارائه این خدمات است. محل پایگاه های خدمات فوریتهای پزشکی نقش بسیار اساسی در کاهش زمان پاسخ به تقاضا دارد، و ازاین رو، مکانیابی این پایگاه ها از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. تعیین محل و تعداد پایگاه ها با استفاده از مدلهای مکانیابی صورت می پذیرد. هدف این مدل ها عمدتاً بدست آوردن حداکثر پوشش تقاضا با توجه به محدودیت موجود می باشد. در این پایان نامه ابتدا مدلهای موجود مکانیابی موردبررسی قرارگرفته و نقاط قوت و ضعف آنها مشخص شده است. سپس، با در نظر گرفتن این مدل ها و با توجه به محدودیت های موجود، سعی در توسعه یکی از مدلهای مناسب برای شبکه مورد بررسی، گردید. مدل پیشنهادی برای محور ارتباطی مشهد قوچان، به عنوان مطالعه موردی، مورد آزمایش قرارگرفته است. برای این منظور ابتدا اطلاعات تصادفات و همچنین محدودیت های هندسی و سرعت در این شبکه برداشت گردید. سپس با توجه به محدودیت های هندسی، اقدام به ناحیه بندی شبکه گردید و در ادامه میزان حادثه خیزی هر ناحیه با توجه به تصادفات فوتی و جرحی و مدت زمان سفر در هر ناحیه، برآورد شد. در قدم بعد سعی شد با واردکردن این اطلاعات به مدل اقدام به مکانیابی پایگاه های اورژانس با هدف پوشش بیشینه گردد. نکته قابل ذکر، کاهش کارایی هر پایگاه با توجه به فاصله زمانی که از هر ناحیه موردتقاضا دارد، می باشد. در واقع با افزایش فاصله زمانی، عملکرد سیستم امدادرسان نیز به سمت صفر میل خواهد نمود. همچنین محدودیت شعاع استاندارد 20 دقیقه نیز برای مدل منظور گردیده است. درنهایت و با توجه به پردازش مدل، معین گردید که اگرچه تعداد 6 پایگاه به جهت پوشش تمامی نواحی کافی می باشد، ولی به جهت افزایش کارایی و بهره وری سیستم امدادی، لازم است که 8 پایگاه در شبکه موردبررسی تأمین گردد. علاوه بر این مشاهده شد که در صورت عدم داشتن بانک های اطلاعاتی مناسب به جهت تحلیل کمی، تجربه می تواند، با دقت نسبتاً خوبی، در مکانیابی این پایگاه ها به صورت کیفی، مفید واقع شود.

نوارهای لرزاننده علائم ایمنی هستند که به دو صورت فرورفته و یا برجسته بر سطح روسازی راه ها اجرا می شوند تا در کنار سایر علائم و در جهت کمک به راننده، سبب ارتقاء ایمنی و کاهش تصادفات شوند. این علائم به واسطه صدا و لرزشی که درون خودرو ایجاد می نمایند، سبب افزایش سطح هوشیاری رانندگان و در نتیجه کاهش بروز بسیاری از حوادث در راهها می شوند. از طرفی مطالعات صورت گرفته در کشور سرعت بالا، عدم توجه به جلو، خستگی و خواب آلودگی را از مهمترین علل تصادف در راهها می دانند که متاسفانه در سال 1392 تعداد 17994 نفر از هموطنانمان به این علت جان خود را از دست داده و 315719 نفر نیز دچار جراحت گردیده اند. به این ترتیب آمار بالای تصادفات در کشور و علل وقوع آن و نیز اهمیت محورهای استان خراسان رضوی و مخصوصا محورهای منتهی به شهر مشهد که از جمله مهمترین و پر ترافیک ترین محور ها در کل کشور محسوب می گردند، باعث شده که تحقیق پیرامون نوارهای لرزاننده بسیار ضروری و حائز اهمیت باشد. از این رو هدف از این تحقیق سنجش و بررسی میزان صدای ایجاد شده در داخل خودرو بر اثر عبور از روی نوارهای لرزاننده می باشد. به این منظور تراز صدای حداکثر ایجاد شده در داخل دو خودرو طرح سواری(پژو پارس و پراید)، ناشی از عبور بر روی نوارهای لرزاننده در چهار سایت مطالعاتی به وسیله دستگاه صوت سنج برداشت گردید. سپس طی مراحل مختلف تجزیه و تحلیل مشخص گردید که حداکثر تراز صدای ایجاد شده داخل خودرو طرح، ناشی از عبور بر روی نوارهای لرزاننده بین 74 تا 34/82 دسی بل است. این محدوده برای روسازی آسفالتی برابر 9/64 تا 3/73 دسی بل بود. اختلاف تراز صدای ایجاد شده ناشی از عبور دو خودرو طرح که با سرعتهای 40، 80،60 و 100 کیلومتر بر ساعت از روی روسازی آسفالتی و نوارهای لرزاننده عبور می نمودند بین 5 تا 2/12 دسی بل به دست آمد. بنابراین نتایج نشان دهنده وجود ارتباطی مستقیم بین سرعت و تراز صوت ایجاد شده می باشند. به عبارتی افزایش سرعت، افزایش تراز صوت را به دنبال خواهد داشت و همچنین نتایج حاصل گواه موثر بودن صدای ایجاد شده ناشی از عبور از روی نوارهای لرزاننده برسطح هوشیاری رانندگان است که نتایج بدست آمده از مطالعات گذشته موید صحیح بودن تحقیق پیش رو می باشد. با استفاده از نتایج این تحقیق می توان گام موثری را در جهت بهبود آیین نامه های اجرایی نوارهای لرزاننده برداشت، چرا که دستورالعمل های اجرایی موجود برگرفته از آیین نامه های سایر کشورها می باشد و تا کنون در ایران مطالعات میدانی صدا بر روی نوارهای لرزاننده فرورفته در حد مطلوب صورت نگرفته است.

امروزه در اکثر کشورها به دلیل رشد نیازهای حمل و نقلی شاهد توسعه روز افزون شبکه راههای روسازی شده می¬باشیم و از آنجائیکه شبکه راهها و زیر ساختهای ارتباطی، نقش مهمی در تعیین موقعیت کشورها در بازارهای جهانی دارد و توسعه هر کشور به وسعت، اندازه و کیفیت شبکه ارتباطی آن بستگی دارد، لذا ساخت، نگهداری و بهسازی روسازی شبکه راهها با هدف حفظ سرمایه¬های ملی از اهمیت به سزائی برخوردار می¬باشد. در همین راستا از مسائل بسیار مهم در مدیریت تعمیر و نگهداری راهها، تعیین اولویت و توزیع بودجه محدود برای نگهداری روسازی راهها به عنوان یکی از با ارزش¬ترین اجزای آنها می¬باشد. لذا از آنجائیکه درحال حاضر بیشتر گزینه¬¬های تعمیر و نگهداری راهها در کشور، بر اساس قضاوت شخصی و تجربیات گذشته و اعمال نفوذ و تصمیم¬گیری مسئولان می¬باشد و اولویت¬بندی اقتصادی و نیاز واقعی در سطح شبکه و پروژه را در نظر نمی¬گیرند، لذا نیاز به نگرشی سیستماتیک می¬باشد تا بتوان با بررسی شبکه راهها، نیازهای آن را شناسائی و بر اساس محدودیت منابع مالی نسبت به مدیریت تعمیر ¬و¬نگهداری آنها به بهترین نحو ممکن برنامه¬ریزی و اقدام نمود. در این تحقیق با هدف اولویت¬بندی شبکه راههای اصلی استان خراسان ¬شمالی به منظور توزیع سیستماتیک و نظام¬مند اعتبارات تعمیر و نگهداری تخصیص یافته سالیانه به آن، ضمن در نظر گرفتن پارامترهای کمی، مشخصات کیفی راه نیز مد نظر قرار گرفته است. به این منظور آمار و اطلاعات مربوط به پارامترهای تاثیرگذار نظیر طول، شاخص وضعیت روسازی، عمر راه و میزان تردد و هزینه بهسازی شبکه راههای اصلی استان برداشت گردید و پارامترهای موثر بر خرابی و عوامل دخیل در اهمیت یک مسیر را از طریق پرسشنامه و نظرسنجی از کارشناسان و متخصصان امر شناسایی و وزن-دهی نموده و پس از تعیین وزن موثر هر یک از پارامترها قطعات راه ارزش¬دهی شدند و نتایج حاصل در یک پایگاه داده در سیستم اطلاعات مکانی gis جهت دسترسی آسان به داده های مکانی و توصیفی و برقراری ارتباط بین آنها جهت بررسی و آنالیز مدیریتی قرار گرفت و درقالب نقشه¬های مدیریتی ارائه گردید.

امروزه بعد از آن که شبکه راه های ارتباطی در یک کشور گسترش یافتند، عملیات حفظ و نگهداری باید در اولویت کاری قرار گیرد. ترمیم و نگهداری و بهسازی راه ها، دارای هزینه های بسیار بالایی بوده و این هزینه باید در زمان مطلوب و بهینه صرف گردد، در غیر اینصورت عملیات ترمیم و نگهداری غیر اقتصادی خواهد بود. لذا برای آنکه مدیریت و نگهداری روسازی در سطح و کیفیت قابل قبولی صورت پذیرد نیاز به یک سیستم پشتیبانی مدیریت می باشد. سیستم های گوناگونی امروز موجود هستند که می توان از آنها در راستای این هدف بهره برد اما در این مطالعه سعی شده با توجه به وسعت شبکه معابر و هزینه های سنگین تعمیرات و نیز هزینه های وارده به کاربران، استفاده از سیستم اطلاعات مکانی (gis) در سیستم مدیریت روسازی بررسی گردد. سیستم اطلاعات مکانی بستر مناسبی برای تمام جزئیات و شاخه های مرتبط با pms مهیا می کند. نتیجه حاصل از pms/gis یک ابزار قوی برای ارتقا تمام اجزا و بخشهای pms می باشد. بنابراین ایجاد و راه اندازی یک سیستم مدیریت معابر و استفاده از قابلیت های سیستم اطلاعات مکانی در آن می تواند موجب بهینه سازی و بهنگام سازی تعمیرات روسازی شده و هزینه ها را کاهش دهد. در این پایان نامه ابتدا ضمن مروری اجمالی بر مفاهیم اصلی pms برخی قابلیت های اصلی gis معرفی گردیده و چگونگی کاربرد این قابلیتها در سیستم pms و انتظارات آن از پایگاه پشتیبانی داده نشان داده شده است. در ادامه بر مبنای داده های برداشت شده از شبکه راه های روستایی خراسان شمالی یک سامانه کاربردی تحلیل داده های روسازی شامل امتیازبندی، اولویت بندی، گزینه گذاری و برآورد هزینه های ترمیم معرفی و اجرا گردیده است همچنین با استفاده از مدل اضمحلال پیش فرض، روال خرابی روسازی و هزینه های ناشی از آن پیش بینی شده است. در پایان کلیه قابلیت های نرم افزار arc gis و google earth در تحلیل و نمایش اطلاعات مربوط به مدیریت روسازی نشان داده شده است.

بتن غلتکی روسازی راه (rccp) ، یکی از انواع روسازی بتنی بوده که به علت افزایش سرعت اجرا و روش ساخت، یک تکنولوژی نوین و در حال پیشرفت می¬باشد. اما در کشور ایران با توجه به مشکلات اجرا در ضخامت¬های بالا، کاهش ضخامت این نوع روسازی در حین حفظ مقاومت، از اهمیت ویژه¬ای برخوردار است. مقاومت خمشی و مقاومت در برابر خستگی از جمله مهمترین پارامترهای موثر در طراحی ضخامت روسازی¬ها محسوب می¬شوند که این پارامترها در ارتباط مستقیم با مقاومت فشاری تک محوری بتن قرار دارند. از این رو در این تحقیق مقاومت فشاری نمونه¬ها در دو سن 7 روز و 28 روز تعیین و مورد ارزیابی قرار گرفته است. همچنین با توجه به اهمیت دوام روسازی¬های بتنی، به ویژه از نقطه نظر امکان نفوذ آب، مواد و املاح خورنده، اصلی¬ترین پارامتر در این زمینه کاهش درصد جذب آب بتن غلتکی روسازی می¬باشد. لذا جهت افزایش مقاومت و کاهش درصد جذب آب بتن غلتکی روسازی، استفاده از انواع افزودنی¬ها و همچنین طرح اختلاط مناسب می¬تواند تاثیر قابل ملاحظه¬ای را در این زمینه داشته باشد. در ادامه، در این تحقیق انواع طرح¬های اختلاط و اثر ژل میکروسیلیس با درصدهای مختلف بر آن، جهت این نوع روسازی بررسی گردید که نتیجه آن پیشنهاد طرح اختلاط با دانه¬بندی پیوسته و افزودن میزان 6% و 7% ژل میکروسیلیس به آن می¬باشد که موجب افزایش مقاومت و افزایش دوام بتن غلتکی روسازی می¬گردد.