چکیده رساله حاضر روابط سیاسی ایران و امریکا را از دوره ریاست جمهوری کارتر تا پیروزی انقلاب اسلامی مورد بحث قرار می دهد. این روابط، منجر به یک سلسله تحولات بی سابقه در کشور شد که توازن قدرت را در خاورمیانه متحول کرد. روش این رساله بررسی جزئی تحولات این دوره است، در این راستا از منابع و مآخذ مختلف شامل کتاب ها، خاطرات، روزنامه ها، اسناد منتشر شده و مطالب روزنامه ها و جراید استفاده شده است. بنابراین حوادث سیاسی داخلی ایران و ارتباط آن با تحولات رابطه ایران و امریکا مورد بحث واقع شده است، با این که منابع و مآخذ این دوره بسیار فراوانند، اما در کلیه آن ها حوادث این دوره از نگاه خاص راویان مورد بحث واقع شده است، پس نگاه های متفاوت نسبت به حوادث این دوره، کار نگارش رساله را دشوار کرده است. نقطه آغاز رساله حاضر دی ماه سال 1355 و خاتمه آن پیروزی انقلاب اسلامی در سال 1357 است، در این فاصله، سعی شده کلیه حوادث مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرند.

چکیده: در طول تاریخ اجتهاد، نزاع های فراوانی در چگونگی وحد دخالت عقل در دین و کشف احکام وجود داشته است که بعد از غیبت امام دوازدهم آغاز شد. و باعث بوجود آمدن موضع گیری عقلی و نقلی در میان مسلمانان گردید و دو مکتب اصولی و اخباری شکل گرفت. نیاز روزافزون به استفاده از عقل به عنوان یک منبع استنباط حکم شرعی احساس می شد که در زمان آل بویه آشکار گردید. گروه اول که از آنها به عنوان گرایش اخباری یا فقه حدیثی می باشند، صرفاً به نقل و جمع آوری روایات (اخبار) و باب بندی آنها می پرداخت و با هر گونه تأویل و تفسیر در احادیث مخالف بود و غیر از این طریق را ناروا و نامشروع میدانست و گروه دوم، از علمای شیعی به گرایشی در فقه روی آوردند که جوهره اصلی آن «عقل در خدمت تعالیم دین» تشکیل می داد. این گرایش به عنوان اصولی یا فقه گفته شد و اولین بار عبدالجلیل قزوینی عنوان اصولی را به خرد گرایان و اخباری را به سنت گرایان اطلاق کرد. از اواخر دوره صفوی با ظهور محمدامین استرآبادی و تألیف کتاب فوائد المدنیه در رد اصولیون، نزاع اخباری و اصولی رونقی تازه یافت و یک سلسله بحث های کلامی ـ فقهی میان فقیهان شیعه برانگیخت. اخباریان با تکاپوهای فکری خود به گسترش رویکرد روایی ـ نقلی خود و انکار مرجعیت فقیهان در تفسیر روایت ها می پرداختند. اما بتدریج در اواخر حکومت زندیه با ظهور آقا محمد وحید بهبهانی و مهاجرت وی به کربلا و مباحثات وی با اخباریون بخصوص رهبر آنها شیخ یوسف بحرانی نقشی اساسی در تثبیت گرایش اصولی داشت، علمای صدر قاجاریه چون شیخ جعفر نجفی مشهور به کاشف الغطاء نیز در تثبیت این گرایش تلاش کرده اند. البته حمایت دولت قاجار نیز در تثبیت این گرایش تأثیر داشته است.. کلید واژه: اصولی، اخباری، اجتهاد، تقلید، وحید بهبهانی،کاشف الغطاء .

پایان نامه ای که پیش رو دارید با عنوان«وضعیت اجتماعی قزوین در دوره جنگ جهانی اول»براساس گفتمان ماکس وبر درصدد مبانی «توصیفی-تحلیلی» گرد آوری شده است.بر این اساس ادعای آشنایی با وضعیت اجتماعی قزوین طی این سالها«1293-1297شمسی-1332-1336قمری-1914-1918میلادی»قرار داده می شود.به منظور اثبات یا رد ادعای محقق،ضروری است بیش از هر چیز چگونگی آشنایی با وضعیت اجتماعی قزوین و سپس فضای گفتمان ،مورد بررسی قرار گیرد،بعد از آن فرآیند عوامل ایجاد «بحران» بخش جداناپذیر از روند وضعیت و تسلط گفتمان در قالب شرایط اجتماعی قزوین آورده می شود. بنابراین پس از ارائه طرح پژوهش و بیان مساله،بازتاب هجوم نیروهای بیگانه در برخورد با گفتمان فضای بسته و باز جامعه به عنوان اصلی ترین گفتمان های موجود در جامعه آن روز و نیز روند فکری پیش آمده مورد بررسی قرار گرفته است.در آخر نیز با ارائه نمایی کلی از آنچه گذشت و با بررسی مفاهیم سیاسی،حوادث داخلی ایران و رویدادهای قزوین به عنوان مهمترین بحث های اوضاع اجتماعی ثابت می شود که شرایط«انقباضی»برای ادامه حیات مردم شهر،چه برای کارهای فرهنگی،چه برای کارهای اقتصادی و چه برای امور سیاسی حکمفرما بوده است.

زمانه دشتی که پرفرازونشیب و پرآشوب بود، زندگی او را نیز بی تاثیر نگذاشت؛ چنان که از همان ابتدای ورود به عالم سیاست در شیراز و نوشتن مقاله ای در «روزنامه فارس»، طعم تند و تلخ حلوای سیاست! را چشید. دشتی روحیه ای تند و آتشی مزاج داشت و به شدت عاشق ایده های نو و تحولات بزرگ بود و به نظر می رسد وی به قدری از اوضاع ایران رنج می برد که هرگونه تغییری را بهتر از وضع موجود می دید. البته بعدها به اشتباه خود پی برد و هنگامی که به دست سردارسپه و در مرحله بعد رضاشاه پهلوی و محبوس شد و به قول خودش «به اندازه یک حمال هم نمی توانست آزادانه نفس بکشد»، تازه فهمید که آب به چه آسیابی ریخته و آن همه پشتیبانی از رضاخان (در قضیه جمهوریت و فرماندهی کل قوا و تغییر سلطنت) چه پاداشی برایش به ارمغان آورده است؛ گرچه بعدها که رضاشاه از سلطنت خلع شد، تا می توانست با دنبال کردن مساله املاک پهلوی و جواهرات سلطنتی و ... موجبات تحقیر او و خجالت خاندانش را فراهم ساخت، اما به هرحال، بازهم دشتی در زمره رجال عصر پهلوی و یکی از شاخص ترین آنها محسوب می شود. او که بعدها حرفه روزنامه نگاری را رها کرده و اداره روزنامه شفق سرخ را به یکی از دوستانش سپرده بود، حزب عدالت ایران را به کمک جمال امامی به راه انداخت، یکی از حزبیون سرشناس و اصل کاری ایران آن روز شد. باری علی دشتی همچون سیدضیاء طباطبایی از روزنامه نگاری به سیاست گام نهاد، دوره های متعددی نماینده مجلس بود و در مجموع شخصیتی معتدل، صریح الهجه، خوش گفتار، اجتماعی و فعال از خود نشان داد. البته مطالعه تاریخ زندگانی دشتی لایه های دیگری هم می تواند داشته باشد که نیارمند پژوهشهای تفصیلی است. رساله حاضر علی دشتی و روزگار او را در همین راستا پژوهیده و تقدیم شما خوانندگان عزیز نموده است به امید آنکه مورد توجه و استفاده شما قرار گیرد. واژه‏های کلیدی: علی دشتی- روزنامه نگاری- پهلوی اول- شفق سرخ

ایل بختیاری از ایلات مهم کشور ما در طی پانصد سال اخیر بوده است. از سقوط اصفهان به دست افاغنه تا فتح تهران به دست مجاهدان و بختیاریها یک دوره ی تقریباً سیصد ساله ای را در تاریخ پر فراز و نشیب ایران شاهد بودیم که ایلات و عشایر و سران آنها، نقش تعیین کننده ای را ایفا کردند. ایل بختیاری در این برهه ی حساس نقش مهمی را بازی کرد که در طول تاریخ گذشته ی خود کمتر نظیر داشت. در حقیقت ورود عنصر بختیاری به تحولات سیاسی از زمان صفویه شروع شد و با نادر به اوج خود رسید، در دوره ی کریم خان کمال خود را طی کرد، اما با ظهور آقامحمدخان به یک افول کوتاه مدت دچار گردید که این افول با ظهور محمدتقی خان و حسینقلی خان ایلخانی به پایان رسید و با تصرف اصفهان و فتح تهران به دست قوای بختیاری و شمال اوج این حضور را دوباره شاهد بودیم. این اتفاق (فتح اصفهان و تهران) بدون یاری و راهنماییهای سردار اسعد سومین پسر حسینقلی خان ایلخانی، ممکن نبود. حضور او در محافل روشنفکری و تأثیرپذیری از تحولات اجتماعی در اروپا وی را از هر نظر برای رهبری جنبش براندازی استبداد صغیر آماده می کرد. تحولات درون ایلی نیز به وی کمک زیادی کرد و او را به میدان عرصه ی سیاسی کشور کشاند. با فتح تهران نیز با قبول پستهای وزارتی و نمایندگی مجلس، خدمت زیادی به وطن کردف همانطور که در میدان علمی نیز دست از تلاش و کوشش برنداشت و به دستور یا توسط خود او کتابهایی تألیف یا ترجمه گردید که سهم زیادی در نشر افکار جدید داشتند. او سرانجام در حالیکه در اواخر عمر از نعمت بینایی محروم شده بود و در این موقع نیز دست از مطالعه و کوشش علمی برنمی داشت، بعد از عمری تلاش جهت اتحاد ایلی و خدمت به وطن و آزادی در 14 محرم 1336ه.ق در سن 63 سالگی دار فانی را وداع گفت و طی مراسم باشکوهی او را به قبرستان خانوادگی واقع در تخت فولاد اصفهان رهسپار و در آنجا به خاک سپردند.