تولد اولین فرزند حاصل از لقاح خارج رحمی در سال 1978 میلادی این امکان را برای زوجین نابارور فراهم ساخته که همچنان به داشتن فرزند امید وار باشند.از آن هنگام تاکنون ، تکنیکهای درمان ناباروری منجر به تولد بیش از سه میلیون و نیم کودک در دنیا گردیده است. برای برخی از بیماران نابارور، هیچگونه درمانی بجز کمک شخصی خارج از خانواده یا شخص سوم وجود ندارد. این درمانها بصورت اهدای گامت و جنین و هم چنین رحم جایگزین به شکل گسترده ای مورد استفاده نیازمندان قرار گرفته است. در استفاده از رحم جایگزین، زن دیگری به غیر از زوجه نابارور، جنین را در رحم خود پرورش می دهد تا پس از تولد ، آن را در اختیار زوجین نابارور قرار دهد. از این روش در شرایطی استفاده می شود که زوجه فاقد توانای لازم برای حمل و پرورش جنین در رحم خود باشد. اما با استفاده از این فناوری ها در زمینه هایی چون دین ، اخلاق ، حقوق ، روانشناسی و جامعه شناسی سوالاتی مطرح می شود. از آنجایی که میزان و کیفیت خدمات درمان ناباروری ارایه شده توسط مراکز ایرانی در حد قابل قبولی است و قیمت ارائه این خدمات نسبت به جهان در سطح پایین تری است ، مراجعات متعدد بیماران خارجی برای درمان ناباروری به مراکز ایرانی دیده می شود. مراجعه اتباع خارجی و استفاده از درمانهای ناباروری با بکار گیری شخص سوم همانند اهدا و رحم جایگزین مسایل مختلفی را در حوزه حقوق بین الملل به میان می آورد که از جمله آنها، تابعیت فرزند حاصل می باشد. یکی از اصلی ترین مبانی تابعیت ، داشتن ثبات وضعیت تبعه است ، در قبال سایر افراد و اشخاصی که ارتباط با دولت – کشوری نداشته یا ارتباط آن شخص با دولت- کشورهای متعدد ی متصوراست . (صورتهای استثنایی بی تابعیت و تابعیت مضاعف ) . وقف مقدمه کنوانسیون لاهه به سال 1930 سه اصل بین المللی :1- هر کس باید دارای تابعیت باشد (نفی بی تابعیتی ) 2- هیچ کس نباید بیش از یک تابعیت داشته باشد (نفی تابعیت مضاعف ) 3- هر کس باید بتواند تابعیت خود را تغییر دهد ، ( اصل تغییر پذیری تابعیت به ویژه در هنگام تابعیت قهری و اجباری ) مورد پذیرش واقع شود . مطابق اصول یاد شده دولت ها می بایست قواعد ومقررات مربوط به تابعیت خود را به گونه ای اصلاح نماید که هر شخص در جامعه بین المللی دارای تابعیت واحد باشد. بر آیند پژوهش با تدبر در منابع حقوق بین الملل خصوصی این است که تابعیت کودکان حاصل از زوج های نابارور خارجی باتوجه به تابعیت والدین آنها مشخص می شود و طبق بند 2 ماده 976 قانون مدنی کودکان حاصل از گامت زوج نابارور ایرانی تبعه ایران شناخته می شوند

چکیده مقدمه و هدف: در طی سالهای اخیر استفاده از تکنیکهای کمک باروری(art) بطور گسترده برای درمانهای ناباروری بکار گرفته شده اند. این فرضیه وجود دارد که حاملگی هایی که بدنبال art رخ می دهند نسبت به حاملگی های خودبخودی در معرض خطر بالاتری برای عوارض مامایی و جنینی قرار دارند. هدف پژوهشگر از این مطالعه مقایس? بروز اختلالات هیپرتانسیو حاملگی در بارداریهای art در مقابل بارداریهای خودبخودی بود. مواد و روش ها : این مطالعه به صورت کوهورت گذشته نگر و با حجم نمون? 854 نفرانجام شد. در این مطالعه دو گروه مورد مطالعه قرار گرفتند: الف) بارداری art (لقاح آزمایشگاهی/ تزریق داخل سیتوپلاسمی اسپرم) وگروه ب) بارداری خودبخودی. گردآوری داده ها از طریق پرسشنامه صورت پذیرفت. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمونهای t مستقل، کای اسکوئر، آزمون دقیق فیشر و رگرسیون لوجستیک در نرم افزار spss 16 استفاده شد. یافته ها: بروز هیپرتانسیون حاملگی، پره اکلامپسی و پره اکلامپسی تحمیل شده بر هیپرتانسیون مزمن در گروه art نسبت به گروه کنترل 7% در مقابل 5/3%، 8/6% در مقابل 3/3% و 9/0% در مقابل 2/0% (به ترتیب) بود و هیچ موردی از اکلامپسی در طی دور? پژوهش دیده نشد. با انجام آزمون رگرسیون لوجستیک و تعدیل فاکتورهای موثر ارتباط آماری معنی داری بین حاملگیهای art و هیپرتانسیون حاملگی ( نسبت شانس 1/1 با فاصله اطمینان 95%، 5/2-45/0) و پره اکلامپسی(نسبت شانس64/1 با فاصله اطمینان 95%، 04/4-66/0) دیده نشد (05/0 p>). نتیجه گیری: یافته های مطالع? حاضر نشان دادند که تکنیک های کمک باروری باعث افزایش ریسک اختلالات هیپرتانسیو در گروه art نسبت به حاملگیهای خودبخودی نمی شوند.