نامه سی و یکم نهج البلاغه به عنوان جلوه ای از معارف الهی امیر مومنان (ع) به تنهایی می تواند منشور جامع تربیتی باشد که حضرت برای عزیزترین افراد نزد خود، به نگارش درآوردند. امام علی (ع) سیری را پیش گرفتند که از ابتدا تا انتهای این نامه ارزشمند ، موضوعات کلی و جزیی در رابطه ی با تربیت اسلامی مقابل چشمان فرزند بزرگوار خود قرار دهند. این نامه را می توان با رویکردهایی چون مبانی تربیت، عوامل و لوازم تربیت، موانع تربیت، و هم چنین روش ها و راهکارهای تربیتی مورد تحقیق و پژوهش قرار داد؛ اما مساله ای که محور رساله قرار گرفته، این است که اصول و روش های تربیت در نامه سی و یک چگونه اصول و روش هایی است؟ به عبارت دیگر؛ یعنی هم اصول و هم روش های تربیت از ابتدا تا انتهای این نامه چگونه سامان یافته و یا قابل سامان یافتن است؟! و هم اینکه عناصر تشکیل دهنده آنها، که انگشت اشاره حضرت بدان سمت وسو می باشد، کدام است؟ در حقیقت مراد از اصول، قواعد کلی و ثابت ِعملی یا نظری و تکیه گاه های بنیادی در درونِ ساخت زندگی است. به معنای دیگر، آن چهار چوب های درونی که باید همه جنبه های تربیت در محدوده و تابع آن انجام شود، اصل نام دارد. این اصول یک دست و هماهنگ در پی تحقق رشد معنوی انسان و جهت دهی درست به تربیت اسلامی و دینی او در مسیری کمال عمل می کند. روش های تربیتی نیز در این رساله بررسی می شود به این معنا که برای گام زدن در مسیر تربیت و پیاده نمودن آن شیوه هایی متناسب با انسان و شرایط زمان و مکان انتخاب شود. باید توجه داشت که این روش ها هم تابع آن اصول و قوانین است. این عنوان هم در فصلی جداگانه خواهد آمد انشاءالله.