دگرگونی در شرایط اجتماعی ،اقتصادی و زیست محیطی شهرها و ورود تکنولوژی و افزایش سریع شهرنشینی و توسعه شهری تغییرات اجتناب ناپذیری را در شهرها و علی الخصوص محله های شهری ایجاد کرده است.به دلیل گستردگی ابعاد و تغییردر ماهیت مسائل شهری و پیچیدگی این مسائل جامع نگری و توجه به ابعاد و جنبه های مختلف مسئله به منظور حل پایدار آنها را اجتناب ناپذیر ساخته است.در این میان توجه و تاکیدبرنامه ریزی و مدیریت شهر ها ، بیشتر از هر زمانی به سطوح پایین تر و ابعاد ملموس زندگی شهری معطوف گشته است.محله ازجمله این ابعاد و سطوح ملموس زندگی شهری محسوب می شود که رکن اصلی کالبدی و ساختار فضای شهر را شکل می دهد که توجه به این واحد اجتماعی در برنامه ریزی شهری با یک رهیافت مبتنی بر مهندسی اجتماعی می تواند پاسخگوی مشکلات شهری ما باشد.تحلیل پایداری و وضغیت شاخص های پایداری در سطح محلّه-های شهری به عنوان رهیافتی جهت دست یابی به توسعه پایدار شهری همواره یکی از اهداف و مدیران شهری بوده است.هدف این پژوهش تحلیل و سنجش شاخص های پایداری در بین محلّه های شهری منطقه سه اصفهان به عنوان نمونه مطالعاتی می باشد. روش تحقیق توصیفی-تحلیلی از نظر نوع،کابردی-توسعه ای از نظر هدف و پیمایشی از نظر زمانی می باشد؛روش گردآوری داده های کتابخانه ای-اسنادی همراه به گردآوری میدانی (برداشت کالبدی و پرسشنامه)و روش های آماری استفاده شده در این پژوهش تحلیل خوشه ای و تحلیل مقایسه ای می باشد. نتایج تحقیق نشان دهنده نابرابری میزان پایداری در بین محلّه های چهارده گانه شهر اصفهان می باشد،بطوری که محلّه های خواجو، چرخاب ،شهشان و باغ کاران در بالاترین سطح پایداری و بعنوان محلّه های پایدار و محلّه ای نقش جهان، قلعه تبره، گلزار، ملک و سنبلستان در سطح دوم پایداری و از نظر شاخص های پایداری متوسط و محلّه های احمد آباد ، سرتاوه، جویباره ،امام زاده اسماعیل و سرچشمه از نظر شاخص های پایداری در پایین ترین سطح و به عنوان محلّه های ناپایدار تحقیق شناخته شدند.