گیاهان برای مقابله با خشکی واکنش های مختلفی از خود نشان می دهند. از جمله این واکنش ها تولید اسمولیت هایی مثل پرولین و گلایسین بتائین است. به نظر می رسد بتوان با اضافه کردن مصنوعی این ترکیبات بر روی گیاهان تحمّل آن ها را به شرایط خشکی افزایش داد. بدین منظور در سال 1389 آزمایشی در قالب طرح فاکتوریل با پایه بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار روی انگورهای چهار ساله از چهار رقم خوشناو، پیکانی، پرلت و فلیم سیدلس در کلکسیون انگور ایستگاه تحقیقات تاکستان اجرا گردید. برای ایجاد تنش خشکی، 70 درصد از آب مورد نیاز گیاه به آن ها داده شد و تیمارهای شاهد (صفر)، پرولین (mm10) و گلایسین بتائین (mm15) در چهار مرحله (پیش از گلدهی، گلدهی، غوره شدن و رنگ گرفتن حبّه های انگور) بر روی بوته ها محلول پاشی شد. نتایج نشان داد محتوی نسبی آب برگ، عملکرد، کلروفیل، فعالیت آنزیم های پراکسیداز و آسکوربات پراکسیداز در هر دو تیمار پرولین و گلایسین بتائین بالاتر از شاهد بود. در صفاتی چون سطح برگ، فتوسنتز، هدایت روزنه ای، تعرّق و قندهای محلول تیمار پرولین تاثیری نداشت ولی این صفّات در تیمار گلایسین بتائین به طور معنی داری بالاتر از پرولین و شاهد بود. فعالیّت آنزیم های پراکسیداز و آسکوربات پراکسیداز در تیمارهای پرولین و گلایسین بتائین بالاتر از شاهد و در تیمار گلایسین بتائین بالاتر از تیمار پرولین بود. بنابراین پرولین و گلایسین بتائین هر دو سبب افزایش تحمل بوته-های انگور به تنش خشکی می شوند اما اثرات گلایسین بتائین به مراتب بیشتر از پرولین است.