خرابی پیشرونده با حذف ظرفیت باربریِ موضعیِ قسمت کوچکی از سازه شروع می شود و در ادامه، خرابی هایی در المان های سازه بوجود می آید که بطور مستقیم تحت تاثیر رخداد موضعی اولیه نمی باشند. این خرابی های متوالی ممکن است در کل سازه یا سطح وسیعی از آن گسترش پیدا کند. در این تحقیق، پتانسیل خرابی پیشرونده در ساختمان های فولادیِ طراحی شده برای بارهای لرزه ای، با سه روش استاتیکی خطی، استاتیکی غیر خطی و دینامیکی غیر خطی، مورد ارزیابی قرار گرفته است. ساختمان ها با دو سیستم قاب خمشی و قاب خمشی با مهاربند همگرا، در مناطق مختلف لرزه خیزی و بر اساس دو آیین نامه gsa 2003 و ufc 2009 برای خرابی پیشرونده بررسی شده اند. نتایج نشان می دهد علی رغم اینکه ساختمان های طرح لرزه ای شده، لزوما در برابر خرابی پیشرونده مقاوم نمی باشند؛ اما پارامترهایی نظیر مناطق لرزه خیزی، ارتفاع ساختمان، جهت تیرچه ریزی و الگوی بارهای ثقلی، موقعیت ستون های حذف شونده و همچنین محل قرارگیری مهاربندها، می توانند در کاهش یا افزایش پتانسیل خرابی پیشرونده تاثیر زیادی داشته باشند. بطور کلی با افزایش ارتفاع ساختمان و طراحی برای مناطق لرزه خیزی بالاتر، پتانسیل خرابی پیشرونده کاهش پیدا می کند. برای کاهش پتانسیل خرابی پیشرونده پیشنهاد می شود جهت تیرچه ها به گونه ای باشد که از تمرکز بارهای ثقلی جلوگیری گردد. موقعیت قرارگیری مهاربندها و تاثیر آنها بر خرابی دهانه های با مهاربندی و بدون مهاربندی متفاوت می باشد و باعث افزایش پتانسیل خرابی پیشرونده در دهانه های بدون مهاربندی می گردد. از آنجایی که تحلیل استاتیکی خطی، رفتار دینامیکی و غیر خطی را در نظر نمی گیرد و نمی تواند ناپایداری سازه را نشان دهد؛ ممکن است پتانسیل خرابی را، نسبت به دو تحلیل دیگر، کمتر برآورد کند. بطور کلی نتایج سه تحلیل در آیین نامه ufc، نسبت به آیین نامه gsa، به یکدیگر نزدیک تر می باشند.