این مطالعه به منظور بررسی اثر سطوح مختلف کنجاله گوار در جیره، بر عملکرد جوجه های گوشتی در دوره رشد و پایانی انجام گرفت. بدین منظور تعداد 160 قطعه جوجه یک روزه نژاد راس 308، در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار آزمایشی شامل سطوح صفر، 5/2، 5 و 5/7 درصد کنجاله گوار و 4 تکرار به طور تصادفی بین 16 قفس تقسیم شدند. جیره های آزمایشی با انرژی و پروتئین یکسان تنظیم شده و در طول دوره آزمایش در اختیار جوجه ها قرار گرفت. در پایان هر دوره از هر تکرار، دو قطعه جوجه با وزنی نزدیک به میانگین وزنی تکرار، بعد از خونگیری کشتار شده و لاشه ها از نظر درصد وزن نسبی چربی محوطه بطنی، درصد پروتئین سینه و بازده لاشه (وزن اجزای خوراکی یا اجزای قابل طبخ) مورد اندازه گیری قرار گرفت. میزان خوراک مصرفی، بازده غذایی و افزایش وزن جوجه ها محاسبه شد. داده ها با استفاده از نرم افزار sas تجزیه شد و میانگین ها با آزمون چند دامنه ای دانکن مقایسه شدند. نتایج نشان داد که استفاده از کنجاله گوار در جیره جوجه های گوشتی طی دوره رشد تأثیر معنی داری بر افزایش وزن روزانه و نهایتاً وزن بدن نسبت به گروه شاهد داشت (01/0p<). اختلاف وزن بدن در پایان دوره آزمایشی نسبت به گروه شاهد معنی دار بود (01/0p<). از نظر میزان خوراک مصرفی تفاوت معنی داری بین تیمارهای آزمایشی در دوره رشد مشاهده شد (05/0p<) که بیشترین مصرف خوراک مربوط به تیمار 5/2 درصد کنجاله گوار و شاهد بود. در دوره پایانی تفاوت معنی داری در مصرف خوراک مشاهده نشد. استفاده از کنجاله گوار در خوراک منجر به بهبود ضریب تبدیل غذایی در دو دوره رشد و پایانی شد (01/0p<). همچنین، افزودن کنجاله گوار به جیره رشد در سطح 5/2 درصد باعث افزایش معنی داری در بازده لاشه (بدون پوست)، وزن نسبی سینه و وزن نسبی ران در جوجه های گوشتی شد (01/0p<). افزودن کنجاله گوار به جیره پایانی باعث افزایش معنی داری در بازده لاشه (بدون پوست) در سطح 5/2 درصد، وزن نسبی سینه در سطح 5/7 درصد و وزن نسبی ران در سطح 5/2 و 5 درصد در جوجه های گوشتی شد (05/0p<). همچنین، طی نتایج حاصله در دوره رشد اختلاف معنی داری بین تیمارهای آزمایشی از نظر درصد وزن نسبی کبد، سنگدان، قلب، طحال و پانکراس مشاهده نشد. در دوره پایانی نیز اختلاف معنی داری بین تیمارهای آزمایشی از نظر درصد وزن نسبی قلب، طحال و پانکراس مشاهده نشد، اما درصد وزن نسبی کبد و سنگدان در سطح 5/7 درصد بیشترین میزان و اختلاف معنی دار بود (05/0p<). کمترین میزان چربی محوطه بطنی مربوط به تیمارهای حاوی کنجاله گوار بود که این تفاوت از نظر آماری بین تیمار شاهد و بقیه تیمارها در دو دوره رشد و پایانی معنی دار بود (01/0p<). با توجه به نتایج بدست آمده در خصوص ضریب تبدیل غذایی و کیفیت لاشه به خصوص از لحاظ چربی محوطه بطنی، تیمار آزمایشی با سطح 5/2 درصد کنجاله گوار قابل پیشنهاد است.