هدف از این پژوهش بررسی تاثیر تغییر ارتفاع پاشنه پا بر تغییرات کینماتیکی و فعالیت الکترومایوگرافی برخی از عضلات در حین انجام حرکت اسکات می باشد.ده نفر مرد فعال (میانگین سن: 3±25 سال، قد: 5/3±5/176 سانتی متر و وزن: 23/7±5/78 کیلوگرم) که قادر به انجام صحیح حرکت اسکات بودند در این تحقیق شرکت کردند. برای ثبت متغیرهای کینماتیکی از سیستم آنالیز حرکتی با سه دوربین پر سرعت (فالکان 240 هرتز) استفاده شد. تعداد 8 مارکر بر روی نقاط مشخص شده آناتومیکی شامل قسمت خارجی متاتارس اول، قوزک خارجی پا، پاشنه پا، اپی کندیل خارجی ران، تروکانتر بزرگ استخوان ران، اولین استخوان خاجی ، مهره سوم کمری و مهره دوازدهم پشتی نصب شد. آزمودنیها، حرکت اسکات را در 4 وضعیت مختلف ارتفاع پاشنه شامل 0، 2، 3 و 5 سانتی متری با وزنه ای برابر 30 درصد یک تکرار بیشینه هر آزمودنی انجام دادند و همزمان فعالیت عضلات دوقلو داخلی، درشت نی قدامی، راست رانی، پهن داخلی، پهن خارجی، دو سر رانی، نزدیک کننده طویل و راست کننده ستون فقرات با استفاده از سیستم الکترو مایوگرافی me6000 ثبت شد. داده های خام الکترومایوگرافی با روشmvic نرمالایز شدند. برای تجزیه و تحلیل های آماری از آنالیز واریانس با اندازه های تکراری با سطح معنی داری 05/0?p استفاده شد، نتایج این مطالعه نشان داد که با افزایش ارتفاع پاشنه کاهش معناداری در فعالیت عضله درشت نئی قدامی رخ می دهد (013/0=p)، در حالی که میزان فعالیت سایر عضلات تفاوت معناداری مشاهده نشد. کاهش معنادار درهم انقباضی عمومی در ارتفاع 3 سانتی متری پاشنه مشاهده شد (02/0=p). در فاکتور هم انقباضی نیز تفاوت معنادار در مچ پا مشاهده شد (03/0=p) ولی در مفاصل دیگر این تغییرات معنادار نبود.تغییر زوایا درمفصل زانو و ران و کمر معنا دار نبود ولی در ارتفاع 3 سانتی متری در مچ پا این تغییرات معنادار بود(03/0=p). یافته های این تحقیق فرض کاهش معنادار در عضله درشت نئی قدامی را با افزایش ارتفاع پاشنه تایید کرد. دلیل این امر احتمالا این است که با افزایش ارتفاع پاشنه پا مرکزجرم به جلوی بدن منتقل می شود و در نتیجه فعالیت بیشتر این عضله موجب بر هم خوردن تعادل در حین انجام حرکت خواهد شد. به نظر می رسد سیستم عصبی مرکزی فعالیت این عضله را کاهش داده و اجازه می دهد که مرکز جرم در سطح اتکا قرار گرفته و از به هم خوردن تعادل در حین انجام حرکت جلوگیری به عمل آید. در مورد عدم تغییر در فعالیت عضلات دیگر، احتمالا این تغییرات به حدی نبوده است که طول بهینه عضلات دیگر را دستخوش تغییر کند. همچنین کاهش هم انقباضی عمومی در ارتفاع cm3 در مچ پا نشان دهنده کاهش فشار بر مفصل مچ در این حالت می باشد. نتایج این تحقیق ممکن است در توان بخشی و علم بدنسازی عضلات موثر باشد.