واقع? عاشورا، از آغاز زبان و ادبیات فارسی در شعر بیشتر شاعران ایران زمین، تجلی داشته­است. این واقع? سترگ چنان­که بیشتر محققان اذعان دارند، حادثه­ای دارای ابعاد مختلف و چند وجهی به شمار می­آید و شاعران فارسی زبان با رویکرد­های متفاوتی به این واقع? عظیم نگریسته­اند. در این بین، ابعاد تراژیک و عرفانی بیشترین بازتاب را در سیر شعر عاشورایی داشته­اند و ابعاد حماسی و پیام­های عاشورا کمتر مورد توجه قرار گرفته است. امّا بعد از انقلاب اسلامی ایران، تفاوت عمده­ای در نگرش شاعران بزرگ کشور به واقع? عاشورا ایجاد می­شود. تقربیاً هم? ابعاد و رویکرد­های واقع? عاشورا در شعر عاشورایی انقلاب تجلی می­یابند. رویکرد حماسی که حلق? مفقوده در طول تاریخ شعر عاشورایی ادبیات فارسی به شمار می­رفت، دراین دوره دوباره احیا می­شود. ابعاد تراژدی این حادث? عظیم، با قرار گرفتن در کنار ابعاد دیگر این واقعه، از آن رکود و ایستایی که گرفتار آن شده­بود، رهایی می­یابد و به جایگاه واقعی خود دست می­یابد. عرفان و حماسه نیز بعد از فرسنگ­ها فاصله­به هم می­پیوندند و بالاخره پیام­های عاشورا نیز در شعر عاشورایی انقلاب، در کانون توجه شاعران قرار می گیرد. ولایت مداری، نگاه تحلیلی به واقعه عاشورا، پیوند عرفان و حماسه، پیروزی خون بر شمشیر و استمرار عاشورا از ویژگی­های مهم شعر عاشورایی انقلاب اسلامی است، که از آغاز شعر عاشورایی تا قبل از دوران انقلاب اسلامی، این خصیصه­های مهم و حیاتی کمتر منعکس شده­اند و این مسأله خود، گواه اهمیت و غنای شعر عاشورایی انقلاب اسلامی می­باشد.