در این مطالعه کارایی تصفیه آبهای زیرزمینی با استفاده از فرایند انعقاد الکتریکی صورت گرفته است. نمونه های مورد نیاز از چاههای پایش در پالایشگاه نفت تهران واقع در باقر شهر فراهم گردید. اثر متغیرهای مختلفی از جمله جنس الکترود آند و کاتد (با 3 جنس آهن، آلومنیوم و استیل)، ph محلول (11-4)، دانسیته جریان (18-2)، زمان واکنش (60-2 دقیقه)، اثر هوادهی و شرایط بهره برداری (در سیستم پیوسته و ناپیوسته) بر روی حذف tph، cod و کدورت مورد بررسی قرار گرفت. نتایج آزمایشات نشان داد که بهترین راندمان در حالت استفاده از الکترود آهن به عنوان کاتد و الکترود استیل به عنوان آند در ph طبیعی به دست آمد. با افزایش دانسیته جریان از 2 به 18 راندمان حذف tph، cod و کدورت به ترتیب از 7/71، 7/74 و % 1/90 به 1/95، 7/94 و % 6/98 افزایش یافت. سرعت حذف این پارامترها از معادله درجه دوم تبعیت می کند. هوادهی، ثابت واکنش حذف ترکیبات نفتی را از l/g•min 078/0 به 477/0 افزایش داد. در سیستم پیوسته با افزایش زمان ماند هیدرولیکی از 10 دقیقه به 60 دقیقه راندمان حذف tph، cod و کدورت به ترتیب از 2/67، 3/68 و % 82 به 4/93، 3/93، % 5/96 افزایش یافت. بنابراین نتایج نشان می دهد که فرایند انعقاد الکتریکی به صورت راهبری ناپیوسته و پیوسته برای حذف tph، cod و کدورت به طور موثری کارآمد بوده و می تواند فرایند مناسبی برای تصفیه آبهای زیرزمینی آلوده به ترکیبات نفتی باشد

تولید مقادیر زیاد نفتاب در کشورهای نفت خیزی همانند ایران از معضلات مهم زیست محیطی می باشد و به دلیل داشتن مقادیر بالایی از آلودگی و مشکلات متعدد بهداشتی و زیست محیطی لزوم تصفیه و مدیریت آن کاملاً بدیهی است. لذا این مطالعه با هدف تعیین کارایی فرایند ترکیبی بیوراکتور هیبریدی و الکتروفنتون در حذف هیدروکربن های نفتی از نفتاب انجام شد. در این مطالعه ابتدا گونه های موجود در خاک نفتی شناسایی شدند. این گونه ها توانستند در مدت 2 ماه نفت خام را با کارایی 77 تا 89 درصد حذف نمایند. در مرحله بعد از این گونه ها و لجن فعال به عنوان بذر اولیه راکتور خودهی استفاده شد. پس از 139 روز باکتری ها تحت شرایط آنوکسیک با غلظت های 100 تا 800 میلی گرم بر لیتر tph خودهی شدند و به دو بیوراکتور sanbr و uanfb انتقال داده شدند و تحت شرایط آنوکسیک با زمان ماند هیدرولیکی 24 ساعت و در غلظت tph ورودی 950، 1450 و 2500 میلی گرم بر لیتر مورد بهره برداری قرار گرفتند. کل دوره راه اندازی و بهره برداری از دو بیوراکتور فوق 350 روز طول کشید. کارایی راکتور uanfb نسبت به sanbr بهتر بود و توانست tph ورودی با غلظت 1450 میلی گرم بر لیتر را با راندمان بالای 5/99 درصد تجزیه نماید. در مرحله بعد از بیوراکتور هیبریدی uansfb که شامل دو قسمت رشد چسبیده و بستر لجن بود استفاده شد. پس از راه اندازی موفق راکتور uansfb، تأثیر غلظت tph ورودی، زمان ماند هیدرولیکی، میزان بارگذاری آلی، شوری و شرایط بی هوازی بر کارایی راکتور uansfb در حذف tph از نفتاب مورد ارزیابی قرار گرفت. کل دوره راه اندازی و بهره برداری از راکتور uansfb 353 روز طول کشید. عملکرد بیوراکتور هیبریدی نسبت به بیوراکتور uanfb و sanbr از نظر سرعت ویژه مصرف هیدروکربن و میزان معدنی سازی هیدروکربن ها بهتر بود. در فرایند الکتروفنتون شرایط بهینه به صورت 3=ph، غلظت پروکسید هیدروژن mm/l 40 و دانسیته جریان ma/cm2 15 به دست آمد. ترکیب فرایند الکتروفنتون و بیوراکتور هیبریدی توانست غلظت tph ورودی را از 2500 به کمتر از 13 میلی گرم بر لیتر کاهش دهد. ‏

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.