خاک های ریزدانه خاصی در طبیعت وجود دارد که به محض تماس یافتن با آب، به سرعت شسته می شوند. این خاک ها که معمولاً از نوع رس هستند، در صورت قرار گرفتن در معرض جریان آب حتی با سرعت جریان کم به سهولت شسته می شوند و فرسایش می-یابند. باتوجه به اینکه خاک های واگرا ازجمله خاک های مشکل آفرین در مهندسی ژئوتکنیک محسوب می شوند، به خصوص در طرح هایی نظیر سدهای خاکی و کانال های آبرسانی که تمرکز فشار آب داخل خاک وجود دارد دارای اهمیت زیادی است. متداول ترین روش ها برای تعیین واگرایی آزمایش سوراخ سوزنی، تعیین درصد نمک های محلول درآب منفذی، آزمایش هیدرومتری دوگانه و آزمایش کرامب می باشد. تاکنون روش های مختلفی برای تثبیت این نوع خاک ها ارائه شده است از جمله افزودن آهک، سولفات آلومینیم و یا سولفات کلسیم. از آنجایی که ملاس برای بهبود خواص خاک بستر مناسب می باشد و همچنین با محیط زیست سازگاری دارد،این پایان نامه به بررسی میزان واگرایی در نتیجه افزودن ملاس و تأثیر آن بر ویژگی های ژئوتکنیکی خاک از جمله تغییر حدود اتربرگ و حداکثر وزن مخصوص خشک می پردازد. بدین منظور دو نمونه خاک واگرا از استان های یزد و خوزستان تهیه شد و این نمونه ها با افزودن درصدهای مختلف ملاس تحت آزمایش های واگرایی قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان داد که برای خاک خوزستان با واگرایی نسبتاً زیاد، با افزودن 5/2 درصد ملاس نیشکر و برای خاک یزد با واگرایی متوسط، با افزودن 2 درصد ملاس نیشکر می توان از پدیده واگرایی جلوگیری نمود. که این تفاوت درصد ملاس به میزان واگرایی خاک بستگی دارد.