محله های تاریخی شهری دربردارنده ی حس چشمگیری از مکان و حالتی خاص اند که از تاریخچه ،معماری و دور نمای شهری آنها ناشی می شود. در طی دهه های اخیر اقدامات شهرسازی مدرن منجر به از هم گسیختن سازمان فضایی گذشته بویژه در محلات تهران و پیدایش پهنه های مجزا از هم شده است. این در حالی است که در طی دو یا سه دهه ی گذشته تغییر دیدگاه نسبت به این محله ها ، آنها را به پتانسیل های خوبی جهت ایجاد مکان های مطلوب تبدیل نموده است و بسیاری از شهرها کوشیده اند که مشخصه ی تاریخی را به منظور جذب مردم وسرمایه ، به صورت مصنوعی به وجود آورند. در پژوهش حاضر باتوجه به مفهوم ساختار محله در بافت تاریخی ، سعی شده است در محله ی مورد مطالعه ( محله ی چیذر واقع در منطقه 1 شهرداری تهران ) فرآیند ارتقاء ساختار محله ی تاریخی مورد بررسی قرار گرفته و با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی و استنتاج مشکلات و محدودیت ها و پتانسیل ها به تجزیه وتحلیل و ارائه ی معیارهای طراحی با هدف بهبود ساختار فضایی وارتقاء زندگی اجتماعی مردم محله پرداخت. نتایج حاصله نشان می دهد گسست در ساختار فضایی محله و از بین رفتن هویت کالبدی محدوده سبب از بین رفتن ساختار اجتماعی پیوسته میان ساکنین و کاهش ارتباطات وتعاملات میان آنها گردیده . همچنین نتایج حاصله نشان می دهد که بهبود ساختار کالبدی محدوده موجب بروز تعاملات اجتماعی و ارتقاء کیفیت زندگی مردم محله در ابعاد مختلف اجتماعی ، اقتصادی وزیست محیطی خواهد شد.