زخم پای دیابتی یکی از مهم ترین عوارض دیابت بوده و به علت اختلالات عروقی ، نوروپاتی و کاهش عملکرد سیستم ایمنی بدن ایجاد می شود. زخم پای دیابتی اثر چشمگیری در وضعیت سلامت افراد مبتلا دارد. از روشهای توصیه شده در درمان این زخمهای مزمن کاربرد تحریکات الکتریکی و الکترومغناطیسی به منظور تحریک ایجاد عروق خونی جدید و افزایش خون رسانی عضو درگیر است. در این مطالعه اثر جریان کاتدی با آستانه حسی بر بیان فاکتور رشد اندوتلیال عروقی ، آزادسازی no ، تغییرات سطح زخم ، دمای پوست ، abi ، تغییرات آستانه حسی و کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به زخم پای دیابتی بررسی گردید. دراین مطالعه 20 بیماردیابتی مبتلابه زخم پا بامیانگین سنی 08/3 ± 55/56 و میانگینbmi ، kg/m2 5/2 ±06 /30 به صورت داوطلبانه شرکت کردند . زخم پای بیماران بر اساس درجه بندی وگنر شامل درجات 1 و 2 بود. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه تحریک الکتریکی وپلاسبوقرارگرفتند. دربیماران گروه تحریک (n=10) جریان مستقیم کاتدی با شدت آستانه حسی به مدت یک ساعت در هر جلسه، 3 جلسه در هفته و 4 هفته (به صورت یک روز در میان) اعمال شد. در گروه پلاسبو الکترود گذاری شبیه گروه تحریک بود اما دستگاه تحریک خاموش بود. قبل و پس از جلسات اول، ششم و دوازدهم دمای پوست، سطح زخم ، آستانه حسی بیماران اندازه گیری شد. نمونه های خونی نیز برای بررسی مقادیر no و vegf ، قبل و بعد جلسات اول و دوازدهم از بیماران هر دو گروه گرفته شد. آزادسازی vegf و no در جلسه دوازدهم در گروه تحریک الکتریکی نسبت به گروه پلاسبو افزایش معناداری را نشان داد. میزان سطح زخم در گروه تحریک الکتریکی در روزهای ششم و دوازدهم نسبت به روز اول کاهش معنی داری را نشان داد. مقایسه دمای نواحی مختلف پا ، قبل و بعد از اعمال جریان ، در گروه تحریک الکتریکی افزایش معنی داری را نشان داد در حالی که تغییرات دما در این نواحی در گروه پلاسبو افزایش معنی داری نداشت. شدت آستانه حسی در بیماران گروه تحریک الکتریکی در روزهای ششم و دوازدهم کاهش معنی داری را نشان داد. با توجه به نتایج این مطالعه بنظر می رسد که تحریک الکتریکی کاتدال مستقیم با شدت آستانه حسی ، با افزایش آزادسازی vegf و no و افزایش متعاقب جریان خون در تسریع ترمیم زخم پای دیابتی موثر باشد.