امروزه، گردشگری یکی از مهم ترین عوامل مولد ثروت و اشتغال در دنیا شناخته شده و به مثابه موتور اقتصادی رشد و پیشرفت کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه در عرصه جهانی به شمار می آید. دراین میان، همگام با آگاهی روزافزون نسبت به علوم طبیعی و شناخت محیط زیست در سراسر جهان، گردشگری طبیعی (اکوتوریسم) به عنوان یکی از پر جاذبه ترین شاخه های گردشگری در بین جوامع، جایگاه ویژه ای یافته است. در این میان بدون تردید، سرزمین ایران که لقب «بهشت گمشده» را به خود اختصاص داده است، با داشتن جاذبه های گوناگون در زمینه های تاریخی، فرهنگی و طبیعی می تواند مقصدی مناسب برای جذب گردشگران خارجی و داخلی باشد. با توجه به این بررسی ها، طراحی مجموعه توریستی در مجاورت کویر ضروری می نماید. طراحی مجموعه توریستی در مجاورت کویر با تفکر توسعه صنعت گردشگری اکوتوریسم در این بوم و بهره گیری از قابلیت ها و ظرفیت های کویر، با مد نظر قرار دادن شرایط اقلیمی سخت و دشوار کویر و هم چنین توجه به معماری سنتی این بوم انجام پذیرفته است. در این راستا سوالی که مطرح می شود این است، که سهم معمار در طراحی این مجموعه چیست و معمار چگونه می تواند با توجه به زمینه و بستر طرح که کویر می باشد به طراحی این مجموعه بپردازد و چه احکامی را در طراحی این مجموعه توریستی باید مد نظر قرار دهد. چنین فضایی باید ضمن بهترین شکل پاسخگویی به نیاز کاربران (طبیعت گردان) شرایط حضور کنترل شده آنها را برای اقامت محدود چند روزه در کویر فراهم آورد. علاوه بر آن در طرح مجموعه توریستی در کویر، توجه به ظرفیت ها و پتانسیل های فرمال و کارکردی محیط کویری، در خلق طرح مایه و ساخت مایه معماری ضروری است. برای پاسخ به این ضرورت ها احکام طراحی نظیر توجه به درونگرایی و حیاط مرکزی، عمق زمین، فرم های نرم همخوان با زمینه، عنصر گرانبهای آب، باد مطلوب(بادگیر)، سازه های چادری، در نظر گرفتن سایبان و توجه به نورپردازی مجموعه در شب مجموعه صادر شده است. این احکام عموماً از طریق مطالعات اقلیمی و بر مبنای بررسی مصادیق مشابه معمارانه که از لحاط بستر و یا عملکرد مطابقت داشته اند، به دست آمده و در تهیه طرح معماری مجموعه توریستی در کویر به کار رفته است.