مقدمه: اختلال شخصیت مرزی، سندرم پیچیده ای است که خصیصه های مرکزی آن بی ثباتی خلق، اختلال کنترل تکانه و اختلال در ارتباطات بین فردی است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش نشانه-های اختلال شخصیت مرزی انجام شد. روش: این پژوهش از نوع آزمایشی تک موردی می باشد. شرکت کنندگان پژوهش را 2 فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی تشکیل دادند. ابزارهای پژوهش، آزمون بالینی میلون 3 (mcmi-iii، آزمون استرس پس از سانحه روانی (ptsd)،مقیاس امیدواری بزرگسالان اشنایدر (sahs)، پرسشنامه افسردگی بک (bdi)، آزمون تکانشگری بارات (bis) و پرسشنامه انگاره پردازی خودکشی ماخ (ssi) بودند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل نموداری و ترسیمی و همچنین اندازه اثر و درصد بهبودی استفاده شد. نتایج: یافته های پژوهش نشان داد که روند درمان باعث کاهش نشانه های استرس پس از سانحه روانی (ptsd)، ، نوسان خلقی،رفتارهای تکانشی، احساس پوچی، و رفتارهای خودکشی گرایانه شده است. بر اساس نتایج بدست آمده می توان گفت که رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش نشانه های اختلال شخصیت مرزی روش موثری می باشد.