امروزه در شکل دهی ورق های فلزی افزایش نیاز و تقاضا برای کشش عمیق قطعات و اجزاء سبک وزن با ضخامت بسیار کم و اشکال پیچیده دیده می شود، این در حالی است که آلیاژهای سبک فلزی مانند آلومینیوم و منیزیم که علیرغم سبک وزن بودن و استحکام بالا دارای قابلیت ضعیف شکل دهی هستند، مشکلاتی را در استفاده از فرآیند کشش عمیق در جهت شکل دهی این دسته از مواد بوجود می آورند. تحقیقات انجام یافته در این پایان نامه نشان می دهد که استفاده از مکانیزم ورقگیر ارتعاشی که باعث ایجاد حرکت رفت و برگشتی ورقگیر در حین فرآیند کشش عمیق می شود، می تواند در افزایش قابلیت شکل پذیری ورق آلومینیومی نوع 1050 مفید باشد. بوسیله این ورقگیر، در هر سیکل ابتدا نیروی ورقگیر با بلند شدن ورقگیر از روی ورق حذف می شود که اجازه ی سیلان راحت ماده به داخل حفره را می دهد. سپس با اعمال نیروی فنرها و پایین آمدن ورقگیر و اعمال دوباره نیروی ورقگیر، از سیلان بیش از حد ورق به داخل حفره ی قالب و چروکیدگی قطعه جلوگیری می کند. در این پایان نامه به بررسی تأثیر استفاده از مکانیزم ورقگیر ارتعاشی برروی قابلیت شکل پذیری ورق آلومینیومی به ضخامت یک میلی متر با کمک روش اجزاء محدود و با استفاده از کدabaqus پرداخته شده است. برای معتبر سازی نتایج حاصل از شبیه سازی المان محدود، آزمایشات تجربی فرآیند کشش عمیق، نیز صورت گرفته است. تحقیقات انجام شده در این راستا نشان می دهد که با استفاده از یک چنین سیستمی می توان عمق و حد نسبت کشش را افزایش داد، که نقش پارامترهایی چون دامنه نوسان و فرکانس نوسانی در نتایج حاصله انکار ناپذیر است. بررسی های انجام یافته، نشان دهنده تطابق خوب نتایج حاصل از شبیه سازی المان محدود فرآیند کشش عمیق و آزمایشات تجربی است.