در این پایان نامه با استفاده از داده های سری زمانی سالانه اقتصاد ایران طی دوره 1346-1387،رابطه بین مصرف انرژی و ارزش افزوده با تاکید بر شکست ساختاری در بخش صنعت مورد بررسی قرار گیرد.در این راستا از آزمونهای ریشه واحد دیکی فولر تعمیم یافته،فیلیپس-پرون و زیوت اندریوز برای تعیین تغییرات ساختاری به شکل برون زا و درون زا و همچنین از آزمونهای همجمعی گریگوری - هانسن و یوهانسن - یوسلیوس جهت بررسی رابطه بلندمدت بین مصرف انرژی و ارزش افزوده با تاکید بر شکست ساختاری در بخش صنعت استفاده شده است. نتایج به دست آمده از تحقیق نشان می دهد که با در نظر گرفتن شکست ساختاری، رابطه بلندمدت بین مصرف انرژی و ارزش افزوده در بخش صنعت وجود دارد.