این نوشتار تحت عنوان "إعراب و بلاغت نهج البلاغه (خطبه 131تا پایان خطبه 142)" با واکاوی ساختار نحوی و بلاغی سخنان امیربیان (علیه السلام)، تأثیر این دو مهم را در فرآیند فهم کلام حضرت و دستیابی به مقصود سخنان آن بزرگوار، بررسی نموده است. ابتدا با إعراب خطب در دو بخش مفردات وجمل، به بررسی چگونگی به کارگیری واژگان در ساختار خطب پرداخته که حاصل آن استخراج شاخص های إعرابی است که دربخشی جداگانه گردآوری وتحلیل شده است. سپس به ساختار بلاغی سخنان حضرت در سه حوزه معانی، بیان وبدیع پرداخته و در هر یک نکات وموضوعات بلاغی برجست? کلام حضرت با توجه به نظرات شارحان استخراج شده است. حاصل این گام نیز دستیابی به نکات ویژه و ممیزات بلاغی خطب بود که به صورت جداگانه باعنوان شاخص های بلاغی ذکر شده اند. باتوجه به بررسی انجام شده، اختلاف های نحوی و بلاغی تأثیر مستقیمی در فهم سخنان امیرمومنان علی (علیه السلام) دارد،که تطابق آن با مراد جدی ایشان امری ضروری است. البته باید توجه داشت که نسبت دادن معانی اتخاذ شده از هر وجه إعرابی وبلاغی به کلام امیر المومنین علی (علیه السلام)، نیازمند توجه دقیق به فضای صدور سخنان ایشان است تا مراد اصلی متکلم مشخص شود و وجهی هماهنگ با آنچه حضرت (علیه السلام) اراده کرده است بر کلام ایشان حمل شود. باتوجه به اینکه گستر? این پژوهش پرداختن به وجوه مختلف إعرابی وبلاغی بوده است، بررسی فضای صدور، تطبیق ونیز استخراج وجه صحیح متناسب با کلام حضرت (علیه السلام) گامی دیگر خواهد بود که امید است آیندگان در پژوهش های خود بدان بپردازند.