زمینه و هدف : یکی از مهمترین اهداف مراقبت پری ناتال، تعیین تاریخ احتمالی زایمان است؛ این پژوهش با هدف ارزیابی ارتباط طول دهانه رحم در هفته 37 بارداری و زمان شروع خود به خود علایم زایمانی در زنان باردار کم خطر انجام شد. روش بررسی : این پژوهش یک مطالعه تحلیلی- مشاهده ای از نوع آینده نگر است. از مرداد 1390 تا خرداد 1391، کلیه زنان باردار مراجعه کننده به مراکز و پایگاه های بهداشتی درمانی جنوب شهر تهران با حاملگی تک قلو و پرزانتاسیون سفالیک که علایمی از شروع زایمان نداشتند مورد بررسی قرار گرفتند. 148 زن باردار وارد مطالعه شدند که 22 نفر از آنان به دلیل نداشتن شرایط لازم از مطالعه خارج و در نهایت داده های 126 واحد پژوهشی مورد آنالیز قرار گرفت. طول دهانه رحم در هفته 37 بارداری با سونوگرافی ترانس واژینال اندازه گیری شد. پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک_بالینی واحدهای پژوهش تکمیل و تا زمان زایمان پیگیری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون تی مستقل، کا اسکور، آنوا، رگرسیون لوجستیک، رگرسیون خطی و منحنی roc با استفاده از نرم افزار 16spss انجام گرفت. یافته ها : متوسط طول دهانه رحم 9/8±10/26 میلی متر برآورد گردید که در زنان نولی پار (5/51 درصد) و مولتی پار (5/48 درصد) تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت (4/25 میلی متر در برابر 9/26 میلی متر، 36/0 p=). در آنالیز رگرسیون خطی ساده بین طول دهانه رحم در هفته 37 بارداری و زمان شروع خود به خود علایم زایمانی ارتباط آماری معنی داری با شاخص ضریب تعیین 111/0 مشاهده گردید (333/0 r =، 001/0 > p). در مدل رگرسیون لجستیک چند متغیره، با کنترل قد مادر و تعداد پاریته، طول دهانه رحم در پیش بینی زایمان سزارین فاکتور تاثیرگذاری نبود (79/0=p). نتیجه گیری : طول دهانه رحم در هفته 37 بارداری با زمان شروع علایم زایمانی ارتباط دارد . این یافته می تواند در اداره حاملگی توسط متخصصین حرفه مامایی موثر باشد .