انگور از مهمترین میوه هایی است که به اشکال مختلف قابل استفاده می باشد. نگهداری میوه تازه ی انگور به دلیل پوسیدگی های ناشی از بیماریـهای قارچی و نیز گوشتی و آبدار بودن میوه و ریزش حبه به علت خشک شدن چوب خوشه بسیار مشکل است. در این پژوهش تأثیر تیمار قبل و بعد از برداشت کیتوزان و پوترسین بر افزایش عمر پس از برداشت و حفظ کیفیت انگور رقم بیدانه سفید مورد بررسی قرار گرفت. تیمار قبل و پس از برداشت کیتوزان و پوترسین در قالب دو آزمایش مجزا با غلظت های 5/0، 75/0 و 1 درصد کیتوزان و 5/0 ، 1 و 2 میلی مولار پوترسین ونیز آب مقطر(شاهد) به صورت اسپری روی خوشه ها (برای آزمایشات قبل از برداشت) و غوطه وری (برای آزمایشات پس از برداشت) در زمان های تعیین شده انجام شد. جهت سنجش عمر انباری و برخی شاخص های کیفی، میوه های تیمار شده بعلاوه تیمار به همراه میوه های تیمار نشده (تیمارخشک) در سردخانه در دمای c°1±1 نگه داری شدند. نتایج نشان داد که کاربرد قبل از برداشت کیتوزان بر مواد جامد محلول، پی اچ، اسیدیته قابل تیتراسیون و میزان فنل کل میوه ها معنی دار نبود اما تأثیر معنی داری بر سفتی بافت میوه، کاهش تلفات آب، میزان قهوه ای شدن چوب خوشه، ظرفیت آنتی اکسیدانی و کاهش آلودگی های قارچی داشت. در مقابل، نتایج آزمایشات حاکی از تأثیر منفی کاربرد قبل از برداشت پوترسین بر میوه های تیمار شده بود. این میوه ها علائمی مانند قهوه ای شدن، نرم شدن و پوسیدگی حبه ها و چوب خوشه ها، آلودگی قارچی و خروج آب از حبه ها از طریق ترک و شیارهای ایجاد شده را نشان دادند. تیمارهای غوطه وری خوشه ها در محلول های کیتوزان و پوترسین پس از برداشت سبب افزایش عمر انباری و حفظ ویژگی های کیفی میوه های تیمار شده گردید. به طور کلی و با توجه به هزینه های اقتصادی و کارگری، تیمار بعد از برداشت و غلظت های 5/0 میلی مولارپوترسین و 75/0 درصد کیتوزان به عنوان کمترین و تأثیرگزارترین غلظت جهت افزایش عمر انباری و حفظ کیفیت انگور رقم بیدانه سفید پیشنهاد می شود.