فساد اداری در جوامع بشری دارای قدمتی به اندازه تمدّن بشری است. صدمه ای که فساد اداری به جامعه می زند، از نظر بعد زمانی فراگیر بوده و نه تنها زمان حال را در برمی گیرد، بلکه زمان های آینده را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. ولی در کل، پیامدهای فساد اداری بنا بر نوع اقتصاد و سطح توسعه انسانی در کشورهای مختلف متفاوت است. یکی از زمینه های به وجود آورنده فساد اداری در کشورهای جهان سوم، منابع طبیعی می باشد که از طریق افزایش روحیه راحت طلبی و همچنین سست کردن پایه های نظام اداری، منجر به افزایش فساد اداری و روحیه رانت جویی می-شود (شکری، خیرگو، 1388). در دو قرن اخیر مطالعات تجربی متفاوتی در مورد وفور منابع طبیعی و نتایج ناشی از آن صورت گرفته است. مطالعات موجود در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، وفور منابع طبیعی را به عنوان عامل رشد و توسعه اقتصادی معرفی می نماید. اما در مطالعات بعدی که در نیمه دوم قرن بیستم صورت گرفت، نتایجی متفاوت با مطالعات قبلی به دست آمد. بدین صورت که وفور منابع طبیعی نه تنها منجر به رشد و توسعه اقتصادی نمی شود، بلکه در بسیاری از موارد، و مخصوصاٌ در کشورهای در حال توسعه دارای منابع طبیعی فراوان، منجر به رشد اقتصادی پایین تر نیز می گردد. این مطالعات باعث پیدایش نوعی نگرش منفی در مورد منابع طبیعی شد تا جایی که برخی از وفور منابع طبیعی به عنوان بلای منابع طبیعی تعبیر نمودند. امروزه بسیاری از مطالعات در حوزه وفور منابع طبیعی به بررسی اثرات جانبی این نعمت خدادادی می پردازند. یکی از این اثرات سوء، فساد اداری می باشد که بایستی در نحوه اثرگذاری و همچنین مکانیسم انتقال آن به سایر بخش های اقتصادی تامل بیشتری نمود. تحقیق حاضر نیز به دنبال بررسی نحوه ارتباط بین وفور منابع طبیعی، فساد اداری و توسعه انسانی می باشد.