در این پایان نامه ابتدا تاریخچه ی فیزیک کلاسیک و جبرگرایی ی حاکم بر آن مطالعه شده و سپس با بر شمردن برخی نقاط ضعف فیزیک کلاسیک، اشاره می شود که مفاهیم عدم قطعیت و تعبیر احتمالاتی از طبیعت، جایگزین جبرگرایی ی حاصل از فیزیک کلاسیک شده است. با این تعبیر احتمالاتی مخالفت های زیادی شده است که اساس مخالفت ها با تعبیر احتمالاتی منطبق بر مفهومی به نام درهم تنیدگی کوانتومی است. درهم تنیدگی یک پدیده ی صرفا کوانتومی ی غیر موضعی است که نشان می دهد دو ذره ی غیر برهمکنشی در فواصل بسیار دور از هم نیز با هم در ارتباط هستند. در این پایان نامه سنجه های متفاوت و متنوع درهم تنیدگی، و همچنین برخی روش های مهم اندازه گیری ی درهم تنیدگی معرفی شده اند. در نهایت مدل زنجیره ی آیزینگ با اسپین شده یک دوم در نظر گرفته شده و اثر برهمکنش ژایالوشینسکی- موریا در درهم تنیدگی ی اسپین های مدل فوق مطالعه شده است. نشان داده شده که برهمکنش ژایالوشینسکی- موریا باعث درهم تنیده شدن ذرات می شود و میزان درهم تنیدگی، به قدرت برهمکنش ژایالوشینسکی- موریا بستگی دارد.