آلوئه ورا به دلیل فعالیت های بیولوژیکی برخی متابولیت ها در صنایع غذایی، دارویی و آرایشی در سراسر جهان استفاده می شود. همچنین برگ های این گیاه دارای خواص آنتی اکسیدانی و تقویت ایمنی می باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی شاخص های رشد و فعالیت های آنتی اکسیدانی عصاره آلوئه ورا می باشد. برای این کار، 480 عدد ماهی قزل آلای رنگین کمان با میانگین وزنی 85/0±50/ 9 گرم به چهار گروه تقسیم شدند. گروه کنترل جیره فاقد آلوئه ورا، گروه 1جیره حاوی 5/0 میلی گرم بر کیلوگرم آلوئه ورا، گروه2 جیره حاوی 1 میلی گرم بر کیلوگرم آلوئه ورا و گروه 3جیره حاوی 2 میلی گرم بر کیلوگرم آلوئه ورا دریافت نمودند. غذادهی به مدت 60 روز انجام شد و ماهیان 2 بار در روز تا حد سیری غذادهی شدند.در پایان دوره از ساقه دمی ماهیان نمونه های خون اخذ و کاتالاز، سوپراکسید دیسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز، مالون دی آلدهید، frap، پروتئین کل، آلبومین و گلوبولین پلاسما جستجو گردید. شاخص های رشد براساس فرمول های استاندارد محاسبه شدند. نتایج این آزمایش بعد از 2 ماه تغذیه، نشان داد که افزودن آلوئه ورا به ترکیب غذایی ماهی قزل آلای رنگین کمان در هیچ کدام از شاخص های رشد تغییر معنی داری ایجاد نکرد(05/0<p). مقادیر پروتئین کل و گلوبولین پلاسما نیز تحت تاثیر آلوئه ورا جیره قرار نگرفت. فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان (کاتالاز، سوپراکسید دیسموتاز ) و گلوتاتیون پراکسیداز در گروه کنترل بیشترین میزان را داشت و با گروه های 5/0 و 2 اختلاف معنی دار نشان داد (05/0>p). حداقل میزان مالون دی آلدهید در گروه های کنترل و 1 مشاهده شد که با گروه 2 اختلاف معنی دار داشت (05/0>p). همچنین کمترین میزان شاخص frap که قدرت کاهشی عصاره را نشان می دهد در گروه با غلظت 5/0 مشاهده شد. بر اساس نتایج این مطالعه می توان این گونه بیان کرد که استفاده از آلوئه ورا برای تقویت سیستم دفاعی ماهی قزل آلای رنگین کمان نیازمند مطالعات و بررسی بیشتر در مورد مکانیسم اثر آن می باشد.

از آنجا که ماهیان خاویاری فاقد صفات جنسی خارجی هستند، تشخیص جنسیت آنها در مراحل لاروی، جوانی و حتی ماهیان بالغ بر اساس شکل ظاهری امکان پذیر نیست. در تکثیر مصنوعی ماهیان خاویاری، تشخیص جنسیت مولدین دارای اهمیت است. علاوه بر این در پرورش ماهیان خاویاری، افزایش تولید خاویار پرورشی مستلزم جداسازی ماهیان نر و ماده می باشد تا ماهیان نر در سنین پایین به عنوان گوشت به بازار مصرف عرضه شده و افراد ماده تا رسیدن به مرحله تولید خاویار، در شرایط مطلوب نگهداری شوند. در حال حاضر پرورش دهندگان جنسیت ماهیان 4-3 ساله را با استفاده از تکنیک جراحی و بررسی گنادها مشخص می نمایند که روشی تهاجمی و تنش زا می باشد. با توجه به عدم موفقیت روش های غیر هدفمند مبتنی بر pcr در شناسایی توالی های وابسته به جنس در ژنوم این ماهیان، هدف از انجام این تحقیق بررسی امکان کشف نشانگرهای جنسی ژنتیکی در ژنوم فیل ماهی دریای خزر به صورت هدفمند و بر اساس نشانگرهای جنسی شناخته شده در سایر موجودات زنده بود. با کاوش در پایگاه های رایانه ای، 101 توالی جنسی مربوط به موجودات دیگر (شامل جانوران و گیاهان) یافت شد و برای کاوش هدفمند ژنوم ماهیان خاویاری مورد استفاده قرار گرفت. به همین منظور دو خزانه از dna ژنومی افراد نر (ترکیبی از dna پنج عدد نر) و ماده (ترکیبی از dna پنج عدد ماده) مهیا گردید. با کاربرد 101 پرایمر 10 نوکلئوتیدی (rapd)، در مجموع 2846 باند تولید شد که الگوی باندی کلیه پرایمرهای مورد بررسی در جنس نر و ماده یکسان بود و هیچ گونه تفاوتی مشاهده نگردید. نتایج این تحقیق نشان داد که کروموزوم های جنسی فیل ماهی (huso huso) در حد کمی متمایز بوده و شامل توالی هایی است که مکمل پرایمرهای جنسی موجودات دیگر که در این پژوهش مورد آزمون قرار گرفتند نمی باشد.

این مطالعه‏ی تغذیه ای به منظور ارزیابی اثر پری‏بیوتیک مانان‏الیگوساکارید (mos) بر روی بقا، عملکرد رشد، پاسخ های ایمنی و برخی فاکتورهای خونی ماهی کپور‏‏معمولی (cyprinus carpio)، انجام گرفت. پس از یک هفته سازگاری با شرایط پرورش، جیره پایه به صورت 4 جیره آزمایشی حاوی صفر، 05/0، 1/0 و 2/0 درصد مانان الیگوساکارید تهیه شد. هر جیره به طور تصادفی برای گروهی از ماهی با 3 تکرار با متوسط وزن اولیه 24/0±90/13 گرم اختصاص داده شد. پس از 8 هفته تغذیه ، بازماندگی در همه تیمارها بالا بود و اختلاف معنی¬داری بین آن ها مشاهده نشد (05/0p>). شاخص های رشد شامل وزن نهایی، درصد افزایش وزن (wg%) و ضریب‏ رشد ‏ویژه (sgr) بین تیمارهای مختلف، اختلاف معنی داری را نشان ندادند (05/0p>). fcr در ماهیان تغذیه شده با سطوح 05/0-2/0 درصد پری‏بیوتیک mos وضعیت بهتری را نشان داد (05/0p<). در پارامترهای ایمنی شامل سطح آلترناتیو کمپلمان، فعالیت لایزوزیم و ایمنوگلبولین تام سرم اختلاف معنی داری مشاهده شد (05/0p<) و بیشترین آن ها در ماهیان تغذیه شده با جیره حاوی 2/0 درصد mos مشاهده گردید. اگرچه اختلاف معنی داری در شمارش کلی گلبول قرمز (rbc)، هموگلوبین و mch در ماهیان تغذیه شده با mos و جیره شاهد مشاهده نشد (05/0p>) اما در شمارش کلی گلبول سفید (wbc)، هماتوکریت، mcv و mchc در ماهیان تغذیه شده با جیره های مکمل شده با mos اختلاف معنی داری مشاهده شد (05/0p<). این نتایج نشان داد که اگرچه پری‏بیوتیک mos در جیره کپور معمولی نتوانست پارامترهای رشد را بهبود بخشد اما مصرف خوراکی mos در سطح 2/0 درصد باعث افزایش پاسخ های ایمنی کپور معمولی و بهبود fcr شد.

در این پژوهش تاثیر عملکرد گیاه سرخارگل با نام علمی echinacea purpurea بر شاخص های رشد و ایمنی در ماهی استرلیاد (acipenserruthenus) نوجوان مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 180 قطعه ماهی استرلیاد نوجوان با میانگین وزن اولیه1±75 گرم انتخاب وپس ازسازگاری با محیط بصورت تصادفی در3 تانک که توسط چهارچوب به چهارقسمت مساوی تقسیم بندی شده بودند ذخیره شدند. گیاه سرخارگل (ep) در 3 سطح 5/0 گرم در کیلوگرم (تیمار2)، 1(تیمار3) و 2 گرم در کیلوگرم (تیمار4) به جیره غذایی پایه اضافه گردید و جیره پایه فاقد ep برای تغذیه گروه شاهد (تیمار1) مورد استفاده قرار گرفت. هر تیمار در 3 تکرار انجام گرفت. غذادهی به مدت 56 روز انجام شد و ماهیان 2 بار در روز به میزان3% غذادهی شدند.در پایان دوره تعداد 9 عددماهی ازهرتیماربه صورت تصادفی انتخاب شده و پس از بیهوش شدن در محلول 2% 2-فنوکسی اتانول خونگیری از ماهیان انجام گرفت. در نمونه های اخذ شده گلبول های سفید شمارش و ایمونوگلبولین m، لیزوزیم و پروتئین کل پلاسما جستجو گردید. شاخص های رشد براساس فرمول های استاندارد محاسبه شدند. نتایج این مطالعه نشان داد که افزودن سرخارگل به ترکیب غذایی ماهی استرلیاد در هیچ کدام از شاخص های رشد تغییر معنی داری ایجاد نکرد (05/0<p). بر اساس نتایج به دست آمده می توان بیان کرد که غلظت های 1 و 2 گرم در کیلوگرم عصاره سرخارگل بر روی فعالیت لیزوزیم، ایمنوگلوبین و تعداد گلبول های سفید تاثیر مثبت دارند، ولی افزودن عصاره گیاه سرخارگل بر روی پارامترهای رشد فاقد اثر می باشد.

چکیده ندارد.