مقدمه: یکی از وظایف عمده پرستاران بخش¬های ویژه تامین بهداشت دهان بیماران می¬باشد. بیماران اینتوبه¬ی بستری در بخش¬ ویژه قادر به مراقبت از دهان خود نمی¬باشند و به سرعت در معرض خطر کلونیزاسیون میکروبی و تشکیل پلاک دندانی قرار می¬گیرند. تشکیل پلاک دندانی می تواند منجر به بیماری¬های سیستمیک نظیر پنومونی و التهاب لثه گردد. هدف: این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر دهانشویه حاوی عصاره ترکیبی چوب مسواک/آلوئه ورا و دهانشویه کلرهگزیدین بر شاخص پلاک و لثه در بیماران دارای لوله تراشه انجام شد. روش کار:این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی است که بر روی 76 بیمار اینتوبه بستری در بخش¬ ویژه انجام گرفت. مراقبت و شستشوی دهان در بیماران گروه مداخله با استفاده از دهانشویه ترکیببی چوب مسواک/آلوئه ورا، و در بیماران گروه کنترل با کلرهگزیدین انجام گرفت به نحوی کهشستشو و مراقبت از دهان در هر دو گروه به یک صورت انجام شد. برای جمع آوری اطلاعات (بدو ورود به مطالعه و 4 روز بعد) از ابزارشاخص پلاک دندانی اولری و شاخص لثه لو و سیلنس استفاده شد. نتایج:نتایج طرح پیش رو نشان داد استفاده از دهانشویه کلرهگزیدین در گروه کنترل و عصاره ترکیبی گیاهی در گروه مداخله در کنار استفاده از روش¬های مکانیکی هر دو سبب کاهش معنادار شاخص پلاک و لثه در نمونه¬ها می¬گردد (000/0>p). البته این کاهش در گروه مداخله (دهانشویه ترکیببی چوب مسواک/آلوئه ورا) نسبت به گروه کنترل چشمگیرتر و این اختلاف از لحاظ آماری نیز معنادار بود (000/0>p). نتیجه¬گیری: نتایج مطالعه ضمن تایید اثر بخشی دهانشویه¬ی کلرهگزیدین بر شاخص پلاک و لثه، عصاره ترکیبی چوب مسواک/آلوئه ورا را به عنوان دهانشویه¬ی جدید معرفی و اثر غالب آن بر بهبود پلاک و التهاب لثه را نسبت به دهانشویه¬ی معمول کلرهگزیدین نشان داد. کلید واژه: دهانشویه، کلرهگزیدین، چوب مسواک/آلوئه ورا، بخش مراقبت¬های ویژه.

مقدمه:وقوع تهوع واستفراغ در بیماران مبتلا به سکته قلبی است. در ییماران سکته قلبی تهوع و استفراغ می تواند باعث افزایش نیاز اکسیژنی میوکارد شده واحتمال هایپوکالمی و آریتمی های کشنده را افزایش می دهد یکی از روش هایی که برای درمان و پیشگیری از تهوع/استفراغ مورد استفاده است، رایحه درمانی با نعناع می باشد. روش:این مطالعه یک کارآزمایی بالینی است که در آن 126 بیمار مبتلا به سکته قلبی حاد که فاقد حساسیت به ترکیبات گیاهی بودند با نمونه گیری مبتنی بر هدف و بصورت تصادفی ساده به دو گروه مداخله (نعناع) و کنترل (نرمال سالین) تقسیم شدند.مقدار 2/0 میلی لیتر اسانس نعناع بر روی پدهای معمولی (گاز 2×2) در گروه مداخله وبه صورتمشابه 2 سی سی نرمال سالین در گروه کنترلریخته می شد.در هر گروه 63 بیمار قرار گرفتند. اطلاعات با استفاده از فرم اطلاعاتی و مقیاس دیداری تهوع جمع آوری گردید. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار spss-19 و از آزمون آماری مجذور کای، و تی مستقل و معادلات برآوردی تعمیم یافته استفاده شد. سطح معناداری 05/0 در نظر گرفته شد. نتایج: در این مطالعه میانگین سنی بیماران 3/12±1/62 بود. در مجموع 65 نفر (6/51 درصد) دارای تهوع و 38 نفر (2/30 درصد) دارای استفراغ بودند. میزان بروز استفراغ در گروه مداخله (6/28%) وکمتر از گروه کنترل که (7/31%) بود، اما اختلاف آنان معنادار نبود (7/0p=). شدت تهوع در گروه مداخله در زمانهای متفاوت کمتر از گروه کنترل بوده و اختلاف آنان معنادار بود، بعبارت دیگر شدت تهوع بطور متوسط در گروه مداخله به میزان 53/0 کمتر از گروه کنترل می باشد (009/0p=). نتیجه گیری:رایحه درمانی با نعناع یک روش درمانی غیرتهاجمی، بی خطر، آسان و سریع می باشد که تقریباً فاقد عارضه جانبی بوده و به خوبی توسط بیماران پذیرفته وتحمل می شود. رایحه درمانی با نعناع می تواند باعث کاهش شدت تهوع در بیماران مبتلا به سکته قلبی حاد شود.