موضوع رساله حاضر نقش و کاربردهای اصل «مولفه قلوبهم» در رفتارهای حمایتگرانه سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران است. در موارد مصرف زکات در حقوق اسلامی که از مصادیق انفاق در راه خدا و رضای خداوند است، از گروه یا گروه هایی با عنوان «مولفه قلوبهم» در منابع اسلامی سخن گفته شده است. این واژه و به کارگیری آن در مسئله تقسیم زکوات و صدقات که مستظهر به روایات اسلامی است یکی از سیاست های داخلی و خارجی قابل توجه در نظام اسلامی و روابط بین امت اسلامی و ملل غیر مسلمان محسوب می شود. سیری در منابع اسلامی اعم از قرآن و سنت به ویژه سیر? پیامبر اسلام (ص)، به عنوان آخرین سفیر الهی، جایگاه این آموزه را در تبلیغات اسلامی و جذب گروه های مختلف به اسلام به عنوان نمودهای سیاست خارجی به خوبی نمایان می سازد. در حقوق بین الملل اسلامی یکی از فرازهای مهم در تنظیم روابط میان مسلمانان و غیر مسلمانان بر اساس اصل صلح و امنیت، چگونگی تعامل با غیر مسلمانان و اصول و ضوابط حاکم بر روابط فیمابین با استناد به منابع اسلامی و سیر? عملی پیشوایان دینی به ویژه پیامبر عظیم الشأن اسلام(ص) است. در این رساله تلاش می شود به چند سوال مربوط به این آموز? مهم در سیاست های اقتصادی و تبلیغی اسلامی پرداخته شود: 1.جایگاه زکات در سیاست های اقتصادی و تبلیغی اسلامی چگونه تبیین شده است؟ 2.آیا آموز? «مولفه قلوبهم» صرفاً به حوز? اقتصاد و تنظیم روابط اقتصادی محدود می شود؟ همچنین مصادیق اصلی مولفه قلوبهم در منابع اسلامی و فقهی چگونه تشریح شده است؟ 3.از این آموزه در سیاست خارجی در چارچوب «رفتارهای حمایتگرانه» که مورد تأیید کنوانسیون های مختلف و مهم بین المللی است، چگونه می توان در تعمیم ارزش های اخلاقی و انسانی اسلامی بهره جست؟ کاربرد قاعده تألیف قلوب در سیاست خارجی نسبت به دولتها با اهدافی نظیر استحکام بنی? دفاعی و امنیتی کشور، حمایت سیاسی و نظامی از کشور اسلامی در موقع جنگ، جلوگیری از ظلم و اجحاف دولتها نسبت به اقلیتهای مسلمان ساکن در کشور دیگر و اهداف دیگر از طریق کمک های بشردوستانه، حمایتهای سیاسی، نظامی و تسلیحاتی و به رسمیت شناختن دولتها و غیره دنبال می شود. کلید واژه ها: مولفه قلوبهم، حقوق بین الملل اسلامی، زکات، رفتارهای حمایتگرانه، تألیف قلوب

چکیده ندارد.

پس از رحلت پیامبر (ص) ، گروهی اندک در اقدامی کودتائی ، دور هم جمع شدند و با سو استفاده زیرکانه از وضعیت غمبار حاکم بر جامعه ، یا ابوبکر به عنوان خلیفه رسول خدا بیعت کردند. امام علی (ع) نیز وقتی پذیرش جامعه را دید ، ملاحظه نمود برای حفظ کیان اسلام و وحدت امت اسلامی ، مصلحت جامعه را در همراهی با عموم جامعه دید و به رضایت و انتخاب عموم و اکثر جامعه احترام گذاشت . در دوران خلفای راشدین ، نظام سیاسی و دستگاه خلافت ، دستخوش انحرافات عدیده ای گردید. از اینرو می توان گفت ، اصلاحات سیاسی در سیره امیرالمومنین علی (ع) در جهت زدودن انحرافات بوجود آمده در عصر خلفا و احیا نسبت و سیره نبوی (ص) انجام گرفت.