شعر فارسی به عنوان جایگاه اندیشه های ایرانیان ،همواره مسیر تغییر و تحول پیموده و برای تأثیر گذاری بهتر،در طول زمان به قوالب و اشکال گوناگون در آمده است .از میان قالب های شعر فارسی، غزل رشد و نمو بیشتری داشته وشاعر از آن برای بیان موضوعات گوناگون بهره گرفته است.در زمان سبک هندی هم شعرای بسیاری در عرصه ی غزل سرایی فعالیت کرده اند،که یکی از آنها شیخ محمّد علی حزین لاهیجی است. حزین در خاندانی زاهد و عالم دیده به جهان گشود،او از کودکی در شهر اصفهان به یادگیری علوم مختلف پرداخت و برای بیان بهتر تفکراتش شعر سرود. حزین مدت زیادی از عمر خویش را برای آموزش و آموختن در سفر گذراند و در پایان عمر به خاطر دفاع از ایران مجبور شد،به هندوستان برود اما در آنجا با مشکلات دیگری مواجه شد وبه سختی زندگی کرد تا اینکه عمرش در بَنارس پایان یافت.با وجود اینکه حزین در بسیاری از علوم تبحر داشت، امروزه بیشتربه عنوان شاعر شناخته می شود،دیوان اشعار او شامل قالب های مختلف شعری است ولی غزلیاتش ارزش ویژه ای دارد زیرا تمامی اندیشه هایش را در بر می گیرد.غزلیات حزین در اصل شامل موضوعات توحیدی،مذهبی، عرفانی، تعلیمی و عاشقانه است اما در کنار اینها مباحث دیگری نظیر خودستایی وشکوائیه نیز در غزل او به چشم می خورد که این تنوع موضوعات ذهن باز و توانایی بالای حزین را در شاعری نشان می دهد. شایان ذکر است که برای انجام این تحقیق از غزلیات موجود در دیوان حزین به تصحیح ذبیح الله صاحبکاراستفاده شد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.