به منظور بررسی اثر زمان گرسنگی قبل از کشتار بر میزان افت وزن زنده، وزن و راندمان لاشه، جمعیت باکتری ها و ph چینه دان و پارامترهای بیوشیمیایی خون مرغ های گوشتی نر و ماده، آزمایشی با تعداد 112 قطعه جوجه گوشتی سویه راس، در سن 35 روزگی اجرا شد. پرندگان به طور تصادفی به هفت گروه مجزا تقسیم شدند و تا سن 42 روزگی تحت شرایط استاندارد در محل اجرای آزمایش پرورش یافتند. در 42 روزگی همه پرندگان وزن شدند و سپس 8 مرغ و 8 خروس از هر گروه پس از تحمل .، 4، 8، 12، 16، 20 و24 ساعت گرسنگی کشتار گردیدند. سطح گلوکز، اسید اوریک و کلسترول خون به طور معنی داری (01/0> p) تحت تاثیر زمان گرسنگی قبل از کشتار کاهش یافت و سایر اجزای بیوشیمیای خون شامل تری گلیسرید hdl و ldl با افزایش زمان گرسنگی تغییر معنی داری نیافت (05/0< p). جنسیت فقط تاثیر معنی داری (01/0> p) بر میزان کلسترول خون داشت. میزان ph و جمعیت باکتریایی چینه دان با افزایش زمان گرسنگی افزایش معنی داری (01/0> p) یافت. جنسیت بر روی وزن چینه دان اثر معنی داری (01/0> p) داشت. درصد خونابه دفع شده از لاشه طی ساعات گرسنگی قبل از کشتار افزایش معنی داری (01/0> p) داشت ولی جنسیت تاثیری بر این مورد نداشت. افزایش ساعات گرسنگی سبب کاهش نسبت جذب آب در لاشه (01/0> p) شد اما جنسیت تاثیری نداشت. وزن و راندمان لاشه گرم و سرد تحت تاثیر ساعات گرسنگی قبل از کشتار قرار نگرفت (05/< p) ولی جنسیت اثر معنی داری (01/0> p) بر وزن لاشه گرم و سرد داشت. نسبت کاهش وزن زنده بطور معنی داری (01/0> p) با افزایش ساعات منع مصرف افزایش یافت و جنسیت نیز (05/0> p) بر آن اثر گذار بود. میزان ph چینه دان به طور معنی داری تحت تاثیر اثر متقابل جنسیت و طول زمان گرسنگی قبل از کشتار قرار گرفت (05/0< p). نتیجه گیری می شود که برای جلوگیری از کاهش وزن زنده و بهبود سلامت لاشه مرغ گوشتی طول دوره منع مصرف خوراک بین 4 تا 12 ساعت مطلوب است.

چکیده این آزمایش، به منظور بررسی تأثیر سطوح 0، 1/0 و 2/0 درصد آلفامیون در جیره بر عملکرد طیور گوشتی با استفاده از 480 قطعه جوجه گوشتی نر و ماده سویه تجارتی راس در سالنی با سیستم بسته و تهویه عرضی اجرا شد. جوجه ها در یک روزگی پس از توزین، به طور تصادفی در 24 جایگاه گروهی توزیع شدند. طی دوره آزمایش دو جیره شامل جیره های آغازین (1 تا 21 روزگی) و رشد (22 تا 49 روزگی) بر مبنای ذرت و سویا و با استفاده از سایر ترکیبات معمول خوراک مرغ در بازار به منظور تأمین احتیاجات غذایی جوجه های گوشتی توصیه شده 1994)) nrc تنظیم شد.متغیرهای وزن زنده، مصرف خوراک، ضریب تبدیل خوراک، تلفات و راندمان عملکرد اقتصادی بررسی شد. در 28 و 49 روزگی به ترتیب چهار و 10 جوجه از هر پن برای ارزیابی صفات مربوط به لاشه شامل وزن و راندمان لاشه و وزن چربی حفره شکمی کشتار شد. میانگین وزن بدن جوجه ها در سنین 7، 14، 21، 28، 42 و 49 روزگی به طور معنی داری (05/0<p) تحت تاثیر سطح آلفامیون جیره قرار نگرفت. در اوایل دوره وزن جوجه های تحت رژیم خوراکی بدون آلفامیون به میزان اندکی بیشتر بود اما در پایان دوره وزن جوجه های تحت تیمار 2/0 درصد آلفامیون در جیره بالاتر بود ولی این اختلاف وزن در هیچ سنی معنی دار (05/0<p) نشد. جیره های حاوی 2/0 درصد آلفامیون در جیره و جیره های بدون آلفامیون نسبت به جیره های حاوی 1/0 درصد آلفامیون در جیره باعث افزایش مصرف خوراک شدند و این اختلاف فقط در مقطع سنی 35 تا 42 روزگی معنی دار (05/0>p) شد. همچنین از نظر تأثیر بر راندمان تبدیل خوراک نه تنها با جیره های حاوی 1/0 درصد آلفامیون در جیره اختلاف معنی داری (05/0<p) نداشتند بلکه از نظر عددی نیز تقریباً در یک دامنه ی همسانی بودند. راندمان چربی حفره شکمی در سن 28 روزگی به طور معنی داری (05/0>p) تحت تأثیر سطح آلفامیون جیره و چربی مطلق حفره شکمی در سن 49 روزگی به طور معنی داری (05/0>p) تحت تأثیر دمای محیط قرار گرفت. نتیجه گیری می شود که افزودن آلفامیون به میزان 1/0 درصد به جیره مرغ ها در شرایط سرمای محیط و 2/0 درصد در شرایط گرمای محیط پرورش موجب تبعات اقتصادی مثبت به لحاظ کاهش تلفات و راندمان عملکرد اقتصادی گله ها می شود. میانگین تلفات جوجه ها در تمام سنین با افزایش آلفامیون به جیره کاهش یافت ولی این کاهش فقط در مقطع سنی 22 تا 49 روزگی معنی دار (05/0>p) شد. افزایش آلفامیون به جیره باعث بهبود و افزایش معنی دار شاخص راندمان عملکرد اقتصادی شد.

این مطالعه با هدف بررسی تأثیر دو فاکتور پودر برگ مورد (در سه سطح 0، 1 و 2 درصد) و اسید سیتریک (در سطح 0 و 1 درصد) در جیره بر عملکرد مرغ های گوشتی تحت تنش گرمایی اجرا شد. آزمایش به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملاً تصادفی با شش تیمار، هر یک در پنج تکرار شامل 16 جوجه (مخلوط نر و ماده) سویه راس 308 بود. در طول 42 روز آزمایش میانگین حداقل و حداکثر دمای محیط به ترتیب 29 و 33 درجه سانتی گراد بود، لذا جز برای دو هفته ی اول، جوجه ها در اغلب ساعات شبانه روز تحت تنش گرمایی بودند. افزودن یک درصد پودر برگ مورد در جیره، تأثیر معنی داری بر صفات رشد و تغذیه ای مرغ ها نداشت. با افزایش سطح پودر برگ مورد به دو درصد از جیره وزن بدن، افزایش وزن و مصرف خوراک مرغ ها در تمام سنین به طور معنی داری کاهش یافت (05/0p<). یک درصد پودر برگ مورد در جیره مرغ گوشتی، وزن لاشه را نسبت به گروهی که دو درصد پودر برگ مورد دریافت کردند به طور معنی داری افزایش داد (05/0p<). هم-چنین وزن مطلق و نسبی چربی حفره شکمی گروه مصرف کننده دو درصد پودر برگ مورد نسبت به گروه شاهد به طور معنی دار کاهش یافت (05/0p<). اثر مثبت وجود پودر برگ مورد در جیره سبب افزایش معنی دار وزن نسبی بورس فابرسیوس و کاهش معنی دار وزن نسبی کبد و میزان فراوانی جراحات وسیع (نمره 3، 4 و 5) کف پا، شیوع و شدت سوختگی سطح مفصل هوک و زخم های سطح پوست سینه مرغ ها شد (05/0p<). وجود یک درصد اسید سیتریک در جیره بر وزن بدن، افزایش وزن، مصرف خوراک، ضریب تبدیل خوراک و تلفات مرغ ها، طی دوره ی پرورش در مقایسه با گروه شاهد تفاوت معنی داری مشاهده نداشت. وزن مطلق ران مرغ های مصرف کننده جیره حاوی اسید سیتریک به طور معنی داری افزایش یافت (05/0p<). وجود یک درصد اسید سیتریک در جیره سبب کاهش غیر معنی دار وزن مطلق و وزن نسبی چربی حفره شکمی و کاهش معنی دار شیوع و شدت سوختگی مفصل هوک نسبت به گروه شاهد شد. اما تأثیری بر وزن مطلق و نسبی طحال، بورس فابرسیوس، کبد و شاخص بازده عملکرد اقتصادی مرغ ها نداشت. اثر متقابل سطوح مورد با اسید سیتریک بر کاهش وزن نسبی کبد نسبت به گروه شاهد معنی دار بود. بهبود شاخص بازده عملکرد اقتصادی مرغ های آزمایش حاضر به طور غیر معنی دار تحت تأثیر اثر متقابل افزودن یک درصد مورد و اسید سیتریک به جیره در مقایسه با گروه کنترل قرار گرفت. نتیجه گیری می شود که استفاده از یک درصد پودر برگ مورد باعث بهبود اندام های سیستم ایمنی مرغ گوشتی در شرایط تنش گرمایی می گردد. وجود یک درصد اسید سیتریک در جیره تأثیری بر عملکرد اقتصادی ندارد ولی نتایج مثبت و معنی داری به لحاظ کاهش سوختگی مفصل هوک در مرغ گوشتی به دنبال دارد.

این آزمایش به منظور بررسی تأثیر دو فاکتور دمای محیط (در دو سطح دمای مطلوب و سرد) و افزودن پودر مرزه خوزستانی (در سه سطح صفر،1 و 2 درصد) با استفاده از 480 قطعه جوجه یک روزه سویه کاب 500 اجرا شد. صفات مربوط به رشد، تغذیه، اجزای چربی خون، خصوصیات لاشه، تلفات، راندمان عملکرد اقتصادی، خصوصیات بستر و فراونی و شدت آسیب های بافتی سطح بالشتک کف پا، مفصل هوک و پوست سینه در سنین مختلف از 1 تا 42 روزگی مورد ارزیابی قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با آرایش فاکتوریل 2×3 در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار، هر یک شامل 20 جوجه نر و ماده تجزیه و تحلیل آماری شد. پرورش جوجه ها در محیط سرد تأثیر معنی-داری بر میانگین هیچ یک از صفات مورد بررسی در مقایسه با گروه شاهد پرورش یافته در دمای محیط مطلوب نداشت (05/0> p). میانگین افزایش وزن در سنین 8 تا 14 و 15 تا 21 روزگی و وزن بدن در سن 14 روزگی به طور معنی داری با افزودن دو درصد پودر مرزه به جیره کاهش یافت (05/0< p). ضریب تبدیل خوراک برای جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی دو درصد پودر مرزه به طور معنی داری بالاتر از گروه شاهد در سن 8 تا 14 روزگی بود. افزودن دو درصد پودر مرزه به جیره باعث بهبود وزن لاشه جوجه ها در سن 42 روزگی شد (05/0< p). اجزای چربی خون و خصوصیات بستر پرورش تحت تأثیر وجود پودر مرزه در جیره قرار نگرفت (05/0> p). فراوانی و شدت جراحات کف پا و سوختگی مفصل هوک تحت تأثیر سطوح جیره ای پودر مرزه قرار نگرفت ولی فراوانی آسیب های بافتی پوست سینه تحت تأثیر وجود پودر مرزه در جیره قرار گرفت. به طوری که فراوانی آسیب های با نمره 4 کاهش معنی داری یافت (05/0< p). درصد تلفات جوجه ها و راندمان عملکرد اقتصادی برای کل دوره پرورش(1 تا 42 روزرگی) تحت تأثیر سطوح پودر مرزه در جیره قرار نگرفت (05/0> p). نتیجه گیری شد که افزودن پودر مرزه خوزستانی تا دو درصد به جیره تأثیر قابل توجهی بر عملکرد مرغ های گوشتی پرورش یافته در شرایط دمای محیط پایین تر از حد مطلوب، ندارد. واژه های کلیدی: مرغ گوشتی، تنش سرما، پودر مرزه خوزستانی، جراحات سینه

این مطالعه با هدف بررسی تأثیر نانوسیل در جیره بر عملکرد رشد، پارامترهای خونی (کلسیم و گلوکز) و خصوصیات بافتی روده در مرغ های گوشتی طی 40 روز اجرا شد. آزمایش به صورت طرح کاملاً تصادفی با پنج تیمار، هر یک در چهار تکرار شامل 20 جوجه (مخلوط نر و ماده) سویه کاپ 500 بود. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) جیره آردی (دوره پیش دان و رشد) 2) جیره پلت معمولی (دوره پیش دان و رشد) 3) جیره پلت فرآوری شده با نانوسیل (دوره پیش دان و رشد) 4) جیره حاوی نانوسیل (دوره پیش دان) و پلت معمولی (در دوره رشد) 5) جیره معمولی (دوره پیش دان) و جیره حاوی نانوسیل (دوره رشد) بود. در پایان دوره فاکتور های افزایش وزن بدن ، مصرف خوراک، ضریب تبدیل خوراک، وزن اندام های احشایی، پارامتر های خونی و بافت روده مورد بررسی قرار گرفت. در دوره ی پیش دان گروه مصرف کننده جیره معمولی نسبت به نانوسیل رشد بدن مرغ ها به صورت معنی دار افزایش یافت (05/0 p<). در حالی که در دوره ی رشد گروه مصرف کننده جیره ی حاوی نانوسیل به طور معنی-داری باعث بهبود رشد بدن مرغ ها گردید (05/0 p<). طی دوره پیش دان مصرف خوراک تیمار پلت معمولی به طور معنی داری نسبت به جیره نانوسیل بیشتر شد (05/0 p<). همچنین مصرف خوراک مرغ های دریافت کننده جیره حاوی نانوسیل در دوره ی رشد به صورت معنی-دار کاهش یافت (05/0 p<). ضریب تبدیل مرغ ها طی دوره ی رشد با مصرف جیره حاوی نانوسیل به طور معنی دار بهبود یافت (05/0 p<). میزان وزن چربی حفره شکمی مرغ های مصرف کننده جیره آردی نسبت به گروه نانوسیل و معمولی در هر دو دوره به طور معنی داری کاهش یافت (05/0 p<). با بررسی اثر تیمارهای آزمایش بر روی پارامترهای خونی تفاوتی بین تیمارها مشاهده نشد. اثر جیره های مختلف بر روی خصوصیات بافتی روده نشان داد که میزان طول پرز روده مرغ های مصرف کننده نانوسیل به طور معنی دار بیشتر شد (05/0 p<). نتیجه گیری می شود پلت نانوسیل باعث بهبود عملکرد مرغ گوشتی در دوره ی رشد شد.

تاثیر افزودن اسانس مرزه خوزستانی به آب آشامیدنی بر عملکرد سیستم ایمنی مرغ گوشتی چکیده: این مطالعه به منظور بررسی اثر سطوح مختلف اسانس مرزه خوزستانی در آب آشامیدنی بر عملکرد سیستم ایمنی جوجه های گوشتی با استفاده از 600 قطعه جوجه یک روزه سویه آرین انجام شد. اثر افزودن 5 سطح صفر، 200، 300، 400 و500 میلی گرم در لیتر اسانس مرزه خوزستانی در دوره سنی 1 تا 42 روزگی به صورت آزمایش فاکتوریل و در قالب طرح بلوک کاملاً تصادفی در 6 تکرار مورد مطالعه قرار گرفت. چهار جیره با انرژی و پروتئین همسان شامل پری استارتر، استارتر، رشد و پایانی برای جوجه های متعلق به تیمارهای مختلف فراهم شد. در طی دوره پرورش آب و غذا به طور آزاد در دسترس جوجه ها بود. واکسیناسیون علیه بیماری نیوکاسل در در سن 15 و 28 روزگی به صورت قطره چشمی انجام شد. میانگین افزایش وزن روزانه و مصرف خوراک در جوجه های تغذیه شده با آب حاوی اسانس مرزه در سن 1 تا 42 روزگی برای تمام گروه ها تفاوتی با گروه کنترل نداشت (05/0<p). ضریب تبدیل خوراک در جوجه های گوشتی به طور معنی داری تحت تأثیر افزودن اسانس مرزه به آب قرار گرفت (0087/0>p). اسانس مرزه خوزستانی اثر معنی داری بر کاهش مصرف آب جوجه های گوشتی داشت (001/0>p). روند کاهش مصرف آب وابسته به غلظت اسانس بود. وزن نسبی بورس فابرسیوس، تیموس و طحال در سن 1 تا 42 روزگی در جوجه های با دسترسی به آب حاوی سطوح اسانس مرزه تفاوت معنی داری با گروه شاهد نداشت (05/0<p). میزان آنتی بادی تولیدی علیه نیوکاسل در جوجه های تحت تیمارهای آب حاوی سطوح اسانس مرزه، در سن 1 تا 42 روزگی تفاوت معنی داری با گروه شاهد نداشت (05/0<p). سطوح مختلف اسانس مرزه خوزستانی در آب آشامیدنی، تأثیر معنی داری بر درصد لنفوسیت، هتروفیل، منوسیت، بازوفیل، ائوزینوفیل و نسبت هتروفیل به لنفوسیت در سن 1 تا 42 روزگی نداشت (05/0<p). نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که افزودن سطوح مختلف اسانس مرزه به آب آشامیدنی، اثری بر عملکرد تولیدی و پاسخ ایمنی جوجه های گوشتی نداشت. واژه های کلیدی: پاسخ ایمنی، عملکرد تولیدی، مرزه خوزستانی، مرغ گوشتی

این مطالعه به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف اسانس مرزه خوزستانی در آب آشامیدنی بر عملکرد مرغان تخمگذار و خصوصیات کیفی تخم مرغ انجام گرفت، در این آزمایش از 378 قطعه مرغ تخمگذار (سویه لوهمن) در قالب طرح کاملا تصادفی ،با 6 تیمار و 7 تکرار استفاده شد، تمامی مرغان هم سن و در فاز سوم تولید ( 65 هفتگی ) قرار داشتند. در این آزمایش سطوح مختلف اسانس مرزه در قالب تیمارهای آزمایش (صفر، 100، 200، 300، 400 قسمت در میلیون و یک گروه هم 100 ppm توئین) به آب آشامیدنی مرغ ها اضافه شد. آزمایش به مدت 9 هفته انجام شد و در آن فاکتورهای افزایش وزن ، تولید تخم مرغ ، وزن تخم مرغ ، توده تخم مرغ ، ضریب تبدیل خوراک و مصرف خوراک اندازه گیری شد. وزن پوسته، ضخامت پوسته، واحد هاو و نمره رنگ زرده نیز اندازه گیری شد. علاوه بر این، در پایان دوره آزمایش از هر تکرار یک مرغ به طور تصادفی انتخاب و از آنها خونگیری به عمل آمد و متابولیت های گلوکز،کلسترول، تری گلیسرید، hdl، ldl، آلبومین و اسید اوریک بررسی شد. داده های بدست آمده از این آزمایش با استفاده از نرم افزار آماری sas با رویه glm تجزیه و تحلیل شد و مقایسه میانگین ها با استفاده از آزمون lsd انجام گرفت. نتایج بررسی نشان داد که استفاده از سطوح مختلف اسانس مرزه، تاثیری بر عملکرد تولیدی مرغ تخمگذار شامل وزن تخم مرغ، توده تخم مرغ، مصرف خوراک، ضریب تبدیل خوراک و درصد تولید تخم مرغ نداشت، همچنین نتایج این آزمایش حاکی از عدم تأثیر معنی دار تیمارهای مختلف بر صفات کیفی تخم مرغ بود(05/0p>). استفاده از سطوح مختلف اسانس مرزه تاثیر معنی داری بر غلظت گلوکز، hdl، ldl، آلبومین و اسید اوریک نداشت ولی به طور معنی دار سطوح کلسترول و تری گلیسرید را کاهش داد(05/0p?). همچنین مقدار کلسترول تخم مرغ با افزایش سطح اسانس رو به کاهش بود ولی بین تیمارها تفاوت معنی داری وجود نداشت. نتایج حاصل از تجزیه لاشه نشان داد که اسانس مرزه به طور معنی داری چربی حفره بطنی را کاهش داد(05/0p?). نتیجه گیری می شود که افزودن اسانس مرزه به آب آشامیدنی مرغان تخمگذار باعث کاهش کلسترول سرم و زرده تخم مرغ، تری گلیسرید و چربی حفره بطنی شد. بنابراین تخم مرغ های مصرفی این مرغ ها جهت کنترل و کاهش بیماری های قلبی و عروقی مناسب می باشند.

چکیده این مطالعه به منظور بررسی تاثیر افزودن سطوح مختلف اسانس مرزه خوزستانی به آب آشامیدنی بر عملکرد تولیدی، مورفومتری و جمعیت باکتریایی ناحیه ایلئوم مرغ گوشتی با استفاده از 600 قطعه جوجه یک روزه سویه تجاری آرین انجام گرفت. آزمایش در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 5 تیمار، هر یک با 6 تکرار (شامل 20جوجه نر و ماده) برای مدت 42 روز اجرا شد. تیمار های آزمایشی شامل شاهد (آب معمولی بدون افزودنی) و آب حاوی مقادیر 200، 300، 400 و 500 میلی گرم در لیتر اسانس مرزه بود. استفاده از سطوح مختلف اسانس مرزه درآب آشامیدنی تاثیر معنی داری بر میانگین افزایش وزن روزانه مرغ ها نسبت به گروه شاهد در سن 42 روزگی نداشت (05/0<p). افزودن اسانس مرزه به آب آشامیدنی تاثیر معنی داری بر مصرف خوراک روزانه جوجه ها در سن 1 تا 42 روزگی نداشت (05/0<p). استفاده از 400 میلی گرم در لیتر اسانس مرزه در آب آشامیدنی راندمان تبدیل خوراک مرغ را در سن 1 تا 42 روزگی به طور معنی داری کاهش داد (05/0 >p). افزودن اسانس مرزه به آب آشامیدنی تاثیر معنی داری بر کاهش مصرف آب مرغ داشت (05/0 >p). درصد تلفات مرغ های دریافت کننده آب حاوی اسانس مرزه تفاوت معنی داری با گروه شاهد نداشت (05/0<p). افزودن اسانس مرزه به آب آشامیدنی تاثیر معنی داری بر مورفولوژی ناحیه ایلئوم روده نداشت (05/0p>). مقادیر مختلف اسانس مرزه خوزستانی در آب اثر معنی-داری بر جمعیت مجموع باکتری های هوازی، لاکتو باسیل ها و ای. کولای در ناحیه ایلئوم روده نداشت (05/0<p).نتیجه گیری شد که افزودن اسانس مرزه به آب آشامیدنی مرغ در سطوح مورد استفاده در این آزمایش، تاثیر معنی داری بر مورفومتری و جمعیت میکروبی ناحیه ایلئوم روده مرغ گوشتی ندارد. واژه های کلیدی: مرزه خوزستانی، مورفولوژی ایلیوم، جمعیت باکتریایی، مرغ گوشتی

اکسیداسیون لیپیدهای کیسه زرده انرژی مورد نیاز جوجه ها را تأمین نمی کند. از طرف دیگر پس از تفریخ، جوجه ها لاجرم در معرض تنش گرسنگی قرار می گیرند که بر بالانس انرژی در بدن آن ها اثر منفی دارد. بنابراین تغذیه اولیه در جوجه ها، جهت تأمین انرژی، از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد. این آزمایش برای بررسی تأثیر دو فاکتور تزریق روغن زیتون به درون کیسه زرده جوجه های تازه تفریخ شده با دو سطح 0 و 7/0 میلی لیتر و طول زمان گرسنگی پس از تفریخ شامل پنج سطح 0، 12، 24، 36 و 48 ساعت، بر عملکرد تولیدی جوجه گوشتی اجرا شد. تعداد 800 قطعه جوجه گوشتی در یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با 10 تیمار و 4 تکرار استفاده شد. تلفات به صورت روزانه ثبت شد و مصرف خوراک و وزن بدن در روزهای 2، 5، 8، 11، 14، 21، 28، 35 و 42 مورد ارزیابی قرار گرفت. به منظور برازش داده های رشد، از مدل غیر خطی گومپرتز استفاده شد. در سن 28 روزگی، دو جوجه نر به طور تصادفی از هر پن انتخاب و پس از کشتار، ابعاد ظاهری عضله سینه و وزن عضله کوچک و بزرگ سینه، به صورت انفرادی ارزیابی شد. تأثیر گرسنگی بر میانگین افزایش وزن زنده، مصرف خوراک و ضریب تبدیل کل دوره معنی دار بود p<0.05)). افزایش وزن زنده جوجه های متأثر از 36 ساعت گرسنگی پس از تفریخ، به طور معنی دار کم تر از جوجه های گروه شاهد بود.(p<0.05) کم ترین میانگین مصرف خوراک، برای جوجه های متحمل 36 ساعت گرسنگی وجود داشت که تفاوت معنی دار با گروه شاهد (صفر ساعت گرسنگی) داشت. اعمال 48 ساعت گرسنگی پس از تفریخ باعث کاهش معنی دار میانگین ضریب تبدیل شد. تزریق روغن زیتون به درون کیسه زرده، درصد تلفات کل دوره را به طور معنی دار افزایش داد و بر شاخص تولید کل نیز اثر منفی داشت (p<0.05). اثر گرسنگی و تزریق روغن زیتون بر وزن زنده بدن، طول، عرض، عمق و زاویه سینه، درصد وزن سینه و وزن عضله کوچک و بزرگ سینه، در سن 28 روزگی معنی دار نبود. اثر گرسنگی بر سرعت رشد در سن 28، 35 و 42 روزگی، وزن زنده بلوغ، ضریب رشد نسبی و وزن در نقطه عطف منحنی رشد معنی دار بود (p<0.05). اعمال 48 ساعت گرسنگی پس از تفریخ، موجب رشد جبرانی در جوجه ها شد. اثر تزریق روغن زیتون بر سرعت رشد و کاهش وزن در طول گرسنگی پس از تفریخ معنی دار نبود. در کل نتیجه گیری شد که 36 ساعت گرسنگی پس از تفریخ، عملکرد جوجه ها را به طور منفی تحت تأثیر قرار داد. تزریق 7/0 میلی لیتر روغن زیتون نتوانست کاهش وزن در طول گرسنگی پس از تفریخ را جبران کند و بر عملکرد جوجه های گوشتی تأثیر منفی داشت.

این مطالعه به منظور بررسی تأثیر سطوح مختلف اسانس مرزه خوزستانی در آب آشامیدنی بر پراکسیداسیون لیپیدها و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان در گوشت خام ران جوجه های گوشتی پس از 18 ماه نگهداری در 80- اجرا شد. اسانس مرزه خوزستانی در پنج سطح صفر، 200، 300، 400 و 500 میلی گرم در لیتر همراه با یک سطح توئین (500 میلی گرم در لیتر) به طور مستمر تا سن 42 روزگی به آب آشامیدنی جوجه ها اضافه شد. سطوح مختلف اسانس مرزه خوزستانی تأثیر معنی داری بر افزایش وزن، مصرف خوراک، ضریب تبدیل خوراک و درصد تلفات نداشت (p>0.05). مصرف آب تحت تأثیر اسانس مرزه قرار گرفت و باعث کاهش مصرف آب نسبت به تیمارهای کنترل شد. تیمار 400 میلی گرم در لیتر اسانس مرزه به طور معنی داری فاکتور راندمان اقتصادی را افزایش داد افزودن اسانس مرزه خوزستانی به آب میزان tbars گوشت ران را به طور معنی داری کاهش داد (p>0.05).اسانس مرزه فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز و سوپراکسیددیسموتاز را به طور معنی داری در گوشت ران کاهش داد (p>0.05).فعالیت آنزیم کاتالاز تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت (p>0.05). میزان کلسترول در عضله ی ران جوجه گوشتی در سطح 400 میلی گرم در لیتر اسانس مرزه به طور معنی داری کمتر از گروه شاهد بود(p>0.05).میزان رطوبت، خاکستر و چربی تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. نتیجه گیری شد که افزودن اسانس مرزه خوزستانی به آب آشامیدنی در سطح حداقل 200 میلی گرم در لیتر تأثیر مثبتی در پایداری لیپیدها در گوشت جوجه گوشتی داشت . افزودن مرزه خوزستانی باعث کاهش کلسترول گوشت ران شد. سطوح 200 تا 500 میلی گرم اسانس مرزه در آب تأثیری بر افزایش پتانسیل آنتی اکسیداتیو گوشت نداشت.

چکیده در این آزمایش تأثیر طول زمان گرسنگی پس از تفریخ با و بدون تزریق زیر جلدی 6/0 میلی لیتر گلوکونات کلسیم بر عملکرد سیستم ایمنی و تلفات جوجه گوشتی بررسی شد. تعداد 640 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308 به دو گروه 320 قطعه ای تقسیم و به یک گروه 6/0 میلی لیتر گلوکونات کلسیم در پشت گردن تزریق شد. جوجه های هر گروه به 5 دسته 64 قطعه ای تقسیم و هر دسته پس از تحمل صفر، 12، 24، 36 یا 48 ساعت گرسنگی در چهار پن 16 قطعه ای با دسترسی آزاد به آب و خوراک توزیع گردید. تلفات به صورت روزانه ثبت شد. در سن 15 و 28 روزگی دو جوجه نر از هر پن به طور تصادفی انتخاب و نمونه خون آن ها برای تعیین تیتر آنتی بادی علیه ویروس نیوکاسل استفاده شد. وزن اندام های ایمنی (تیموس، بورس و طحال) و درصد گلبول های سفید خون در جوجه های ذبح شده در سن 28 روزگی بررسی شد .گرسنگی پس از تفریخ افزایش وزن بدن، مصرف خوراک روزانه، ضریب تبدیل خوراک در سنین مختلف، عیار پادتن علیه ویروس نیوکاسل و درصد مونوسیت ها در سن 28 روزگی را به طور معنی داری کاهش داد (05/0p<). طولانی شدن گرسنگی پس از تفریخ تا 36 ساعت باعث افزایش تلفات جوجه ها شد. تزریق گلوکونات کلسیم تلفات جوجه ها را در مقایسه با گروه تزریق نشده شش برابر افزایش داد (05/0p<). شاخص تولید با افزایش زمان گرسنگی تا 36 ساعت کاهش یافت گروه دریافت کننده گلوکونات کلسیم دارای شاخص عملکرد تولیدی کمتری نسبت به گروه فاقد تزریق بود (05/0p<). همچنین اثر تزریق گلوکونات کلسیم بر افزایش وزن بدن، مصرف خوراک، ضریب تبدیل خوراک در سنین مختلف، بر عیار پادتن علیه ویروس نیوکاسل در 15 روزگی و وزن بورس فابریسیوس در سن 28 روزگی معنی دار بود (05/0p<) .نتیجه گیری شد که گرسنگی پس از تفریخ بیش از 24 ساعت با و بدون تزریق گلوکونات کلسیم، تأثیر منفی بر عملکرد تولیدی و تلفات مرغ گوشتی تا سن 28 روزگی دارد .تزریق 6/0 میلی لیتر گلوکونات کلسیم به عنوان منبع کلسیم، گلوکز و آب باعث افزایش تلفات ناشی از هایپر کلسمی حاد ولی حفظ سطح آنتی بادی مادری در خون و بهبود پاسخ ایمنی اولیه در جوجه شد.

تفاله اسانس گیری شده مرزه خوزستانی(satureja khuzestanica) فرآورده جانبی کارخانجات اسانس گیری است که حاوی 600 میلی گرم اسانس (تیمول وکارواکرول) بر اساس ماده خشک است. در آزمایش حاضر تأثیر مصرف تفاله اسانس گیری شده مرزه خوزستانی بر غلظت لیپوپروتئین ها، چربی های خنثی و اسیدهای چرب آزاد خون بره های پرواری بررسی شد. در یک طرح کاملاً تصادفی تعداد 30 رأس بره نر نژاد فراهانی (4/1±6/33 کیلوگرم) به صورت انفرادی با پنج جیره آزمایشی کاملاً مخلوط شده (80 درصد کنسانتره و 20 درصد علوفه) که در آنها تفاله مرزه به ترتیب درمقادیر صفر(شاهد)، 25 (مرزه-25)، 50 (مرزه-50)، 75 (مرزه-75) و100 (مرزه-100) جایگزین علوفه جیره شده بود به مدت 60 روز پروار شدند. مصرف روزانه خوراک، افزایش وزن هفتگی و ضریب تبدیل غذایی کل دوره اندازه گیری شد. در پایان دوره ی پروار نمونه خون در دو نوبت قبل و بعد از خوراک از طریق سیاهرگ وداج گردنی گرفته شد و غلظت لیپوپروتئین های با دانسیته خیلی کم (vldl)، لیپوپروتئین های با دانسیته کم (ldl)، لیپوپروتئین های با دانسیته بالا (hdl)، کلسترول، چربی های خنثی و اسیدهای چرب آزاد خون (nefa) تعیین شد. نتایج نشان داد که استفاده از تفاله اسانس گیری شده مرزه خوزستانی به جای نیمی از علوفه جیره (مرزه-50) سبب افزایش معنی داری در غلظت تری گلیسرید وvldl در خون بره های پرواری شد (05/0>p ). از طرف دیگر استفاده از تفاله اسانس گیری شده مرزه خوزستانی در جیره بره های پرواری تأثیرمعنی داری بر غلظت ldl، hdl، کلسترول و اسیدهای چرب آزاد خون بره های پرواری نداشت (05/0<p). نتیجه کلی اینکه مصرف تفاله اسانس گیری شده مرزه خوزستانی احتمالاً با تأثیر بر جذب روده ای چربی های خنثی موجب افزایش سطح vldl و تری گلیسریدها در خون بره های پرواری شد هرچند بر غلظت سایر لیپوپروتئین ها و کلسترول خون بره های پرواری تأثیری نداشت.

چکیده هدف از انجام این پژوهش بررسی تأثیر جایگزینی تفاله اسانس گیری شده مرزه خوزستانی به جای یونجه در جیره بره پرواری بر پویایی تولید گاز به روش آزمایشگاهی بود. در جیره های آزمایشی به ترتیب مقادیر صفر (تیمار شاهد)، 25، 50، 75 و 100 درصد تفاله مرزه جایگزین یونجه گردید. جیره های آزمایشی براساس 20 درصد علوفه و 80 درصد کنسانتره تنظیم گردید. مایع شکمبه از سه رأس گوسفند نر بالغ فیستولاگذاری شده نژاد مهربان که از جیره با کنسانتره بالا تغذیه شده بودند تهیه شد. در سه دوره ی مجزا (سه ران) تولید گاز در ساعات 1 تا 144 بعد از انکوباسیون با استفاده از 200 میلی گرم از هرکدام از تیمارها همراه با مایع بافری شکمبه اندازه گیری شد. در یک دوره ی مجزا، پس از 24 ساعت انکوباسیون مقدار گاز تولیدی، غلظت آمونیاک، غلظت کل اسیدهای چرب فرار، قابلیت هضم ظاهری و حقیقی ماده خشک، ضریب تفکیک کننده، تولید توده میکروبی، بازده تولید توده ی میکروبی و همچنین تعداد پروتوزوآ اندازه گیری شد. جایگزینی تفاله ی مرزه به جای یونجه تاثیر معنی داری بر تولید گاز در ساعات مختلف انکوباسیون و فراسنجه های پویایی گاز شامل مجانب تولید گاز، سرعت نسبی تولید گاز و نیمه عمر تولید گاز نداشت (05/0<p). میانگین غلظت آمونیاک در گاز تولیدی به طور معنی داری با جایگزینی تفاله ی مرزه به جای یونجه نسبت به جیره ی شاهد کاهش یافت (05/0>p). جیره های آزمایشی تاثیری بر غلظت کل اسیدهای چرب فرار نداشت (05/0<p). اگر چه جایگزینی تفاله ی مرزه به جای یونجه در سطوح 75 و 100 درصد قابلیت هضم ظاهری ماده ی خشک را به طور معنی داری نسبت به جیره ی شاهد کاهش داد (05/0>p)، ولی تأثیر معنی داری بر قابلیت هضم واقعی ماده ی خشک در شرایط آزمایشگاهی نداشت. در جایگزینی تفاله ی مرزه تا سطح 75 درصد به جای یونجه تولید توده میکروبی و بازده تولید توده ی میکروبی در مقایسه با جیره ی شاهد گرایش به افزایش نشان دادند (01/0>p). جیره های آزمایشی تاثیری بر تعداد پروتوزوآ و ضریب تفکیک کننده نداشت. نتایج این پژوهش نشان داد که استفاده از تفاله اسانس گیری شده مرزه خوزستانی در جیره ی بره پرواری می تواند با کاهش میزان تولید نیتروژن آمونیاکی، بدون تأثیر سوء بر قابلیت هضم ماده ی خشک، بازدهی مورد استفاده قرار گرفتن نیتروژن را بهبود بخشد. کلمات کلیدی: پویایی تولید گاز، تفاله اسانس گیری شده مرزه خوزستانی، بره پرواری

در این آزمایش تأثیر طول زمان گرسنگی پس¬از تفریخ (phf) با و بدون تزریق زیر جلدی 0/6 میلی¬لیتر گلوکونات-کلسیم (ca-g) بر عملکرد تولیدی و توسعه¬ی عضله¬ی سینه جوجه¬ گوشتی بررسی شد. تعداد 640 قطعه جوجه¬ی گوشتی سویه راس 308 به دو گروه 320 قطعه¬ای تقسیم و به یک گروه 0/6 میلی¬لیتر گلوکونات¬کلسیم در پشت گردن تزریق شد. جوجه¬های هر گروه به 5 دسته 64 قطعه¬ای تقسیم و هر دسته پس¬از تحمل صفر، 12، 24، 36 یا 48 ساعت گرسنگی داخل 4 پن 16 قطعه¬ای با دسترسی آزاد به آب و خوراک توزیع گردید. تلفات به¬صورت روزانه و صفات عملکرد در روزهای 2، 5، 8، 11، 14، 21، 28، 35 و 42 ارزیابی شد. در سن 28 روزگی دو جوجه نر از هر پن به طور تصادفی انتخاب و پس¬از وزن کشی و ذبح برای صفات مربوط به سینه، مشتمل بر وزن سینه، وزن عضله¬ی بزرگ، عضله¬ی کوچک و وزن استخوان سینه، طول، عرض، عمق و زاویه¬ی سینه و صفات بافت¬شناسی، شامل مساحت، محیط و تراکم میوفیبرها بررسی شد. گرسنگی پس¬از تفریخ، وزن استخوان سینه¬ی جوجه در سن 28 روزگی را کاهش داد (05/0p<). طولانی شدن گرسنگی پس از تفریخ تا 36 ساعت باعث افزایش تلفات جوجه ها شد . تزریق گلوکونات¬کلسیم باعث افزایش97/22 درصد تلفات جوجه¬ها در مقایسه با گروه تزریق نشده تا سن 42 روزگی شد (0/05p<). شاخص راندمان اقتصادی با افزایش زمان گرسنگی تا 36 ساعت کاهش یافت و برای جوجه-های دریافت کننده گلوکونات¬کلسیم کمتر از گروه فاقد تزریق بود (0/05p<). گرسنگی پس¬از تفریخ تا 48 ساعت تأثیر معنی¬داری بر وزن بدن، وزن سینه، عضلات سینه، ابعاد ظاهری سینه و بافت¬شناسی سینه در سن 28 روزگی نداشت (05/0p>). نتیجه¬گیری شد که گرسنگی پس¬از تفریخ تا 48 ساعت، در شرایط مطلوب، تأثیر منفی بر عملکرد تولیدی در سن 42 روزگی ندارد. تزریق 0/6 میلی¬لیتر گلوکونات¬کلسیم برای جوجه¬های تازه تفریخ شده، تأثیر منفی بر زنده مانی آنها دارد.

این تحقیق به منظور بررسی سطوح مختلف اسانس مرزه خوزستانی و آلفاتوکوفرول در جیره بر عملکرد تولید و قابلیت هضم ایلئومی مواد مغذی در جوجه های گوشتی تحت تنش گرما، با استفاده از 320 قطعه جوجه گوشتی سویه راس (308) در قالب طرح کاملا تصادفی انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل دو جیره رشد و پایانی بدون افزودنی (تیمار شاهد)، حاوی سطوح 200، 400 و 600 میلی گرم در کیلوگرم اسانس مرزه خوزستانی و 200 میلی گرم در کیلوگرم آلفاتوکوفرول بودند. هر تیمار شامل 4 تکرار و در هر تکرار 4 قطعه جوجه وجود داشت. اثر تیمار بر مصرف خوراک روزانه، افزایش وزن روزانه و ضریب تبدیل خوراک در سن 35 روزگی معنی دار نبود. میانگین وزن زنده جوجه های دریافت کننده خوراک های حاوی اسانس مرزه به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد و گروه تغذیه شده با جیره حاوی آلفا توکوفرول در سن 35 روزگی بود (p<0.05). اختلاف معنی داری در وزن نسبی (درصد از وزن نسبی) لاشه، قلب، طحال، کیسه صفرا، کبد، چربی حفره شکمی و تیموس، بین جوجه های دریافت کننده تیمار های مختلف در سن 35 روزگی مشاهده نشد (p>0.05). وزن نسبی چربی گردن در جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی آلفا توکوفرول و جیره حاوی 600 میلی گرم در کیلوگرم اسانس مرزه خوزستانی به طور معنی داری کمتر از گروه شاهد بود (p<0.05). وزن بخش های مختلف روده و پانکراس در سن 35 روزگی تحت تأثیر سطوح مختلف اسانس مرزه و آلفاتوکوفرول قرار نگرفت. سطح 400 میلی گرم در کیلوگرم اسانس مرزه در جیره غذایی، موجب افزایش معنی دار قابلیت هضم ایلئومی ماده خشک، چربی و پروتئین خام در سن 35 روزگی نسبت به سایر تیمارها شد. (p < 0.05) اما بر قابلیت هضم خاکستر تاثیر معنی داری نداشت. نتایج این تحقیق نشان داد که افزودن400 میلی گرم در کیلوگرم اسانس مرزه خوزستانی باعث بهبود قابلیت هضم ایلئومی گردید. همچنین سطح 600 میلی گرم در کیلوگرم موجب کاهش چربی لاشه جوجه های گوشتی می شود.

چکیده به منظور بررسی اثر افزودن اسانس مرزه خوزستانی و آلفاتوکوفرول، از 320 قطعه جوجه یک روزه سویه راس در 5 تیمار و 4 تکرار(16 جوجه در هر تکرار) در قالب طرح کاملاً تصادفی تا سن 49 روزگی استفاده شد. اثر سطوح جیره ای صفر، 200، 400 و 600 میلی گرم در کیلوگرم اسانس مرزه خوزستانی و 200 میلی گرم در کیلوگرم آلفاتوکوفرول بر افزایش وزن روزانه، مصرف خوراک روزانه، ضریب تبدیل خوراک، راندمان اقتصادی و فراسنجه های لیپیدی سرم خون مورد بررسی قرار گرفت. در سنین 35، 42 و 49 روزگی به طور تصادفی 2جوجه جنس نر از هر تکرار کشتار گردید و وزن بدن، وزن لاشه، وزن نسبی اندام های داخلی، درصد چربی و میزان کلسترول گوشت ران و ذخیره چربی در لاشه جوجه های گوشتی اندازه گیری شد. در سن 42 روزگی نیز از جوجه ها خونگیری به عمل آمد. نتایج نشان داد افزودن 600 میلی گرم بر کیلوگرم اسانس مرزه به جیره سبب کاهش در افزایش وزن روزانه در مقایسه با گروه شاهد و افزایش ضریب تبدیل غذایی شد (p<0.05). افزودن اسانس مرزه به جیره، درصد چربی عضله ران را با نشان دادن روند وابسته به دوز مصرف اسانس در جوجه های گوشتی در سنین 35، 42 و 49 روزگی کاهش داد. تفاوت کاهش چربی با گروه شاهد در سن 35 روزگی معنی دار بود(p<0.05). در سن35، 42 و 49 روزگی تفاوتی میان کلسترول گوشت در تیمارهای آزمایشی با گروه شاهد مشاهده نشد. سطح جیره ای 200 و600 میلی گرم بر کیلوگرم اسانس مرزه، چربی گردن را در سن 35 روزگی نسبت به گروه شاهد کاهش داد (p<0.05). وزن اندام های داخلی در سن 35، 42 و 49 روزگی تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. میزان تری گلیسرید، کلسترول، لیپوپروتئین بادانسیته خیلی کم (vldl)، دانسیته کم (ldl) و دانسیته بالا (hdl) تحت تأثیر افزودن اسانس مرزه به جیره قرار نگرفت و هیچ تفاوت معنی داری در فراسنجه های خونی در بین تیمارهای آزمایشی مشاهده نشد (p>0.05). می توان نتیجه گیری نمود که افزودن اسانس مرزه خوزستانی به جیره جوجه های گوشتی باعث کاهش ضریب تبدیل خوراک، میزان چربی گردن و درصد چربی گوشت ران شد.

به منظور بررسی تأثیر افزودن مکمل موننسین با یا بدون متافیکس بر قابلیت هضم مواد مغذی، تولید و ترکیب شیر و الگوی اسیدهای چرب شیر از 4 رأس گاو شیرده هلشتاین سه شکم زا با میانگین وزنی 12 ± 657 کیلوگرم و روزهای شیردهی 133 ± 41روز استفاده شد. گاوها به طور تصادفی به جیره های آزمایشی شامل جیره شاهد، جیره شاهد به اضافه 24 میلی گرم موننسین در هرکیلوگرم ماده خشک، جیره شاهد به اضافه 5 گرم متافیکس در هرکیلوگرم ماده خشک و جیره به اضافه 24 میلی گرم در کیلوگرم موننسین و 5 گرم در کیلوگرم ماده خشک متافیکس در قالب یک طرح مربع لاتین 4×4 اختصاص داده شدند. افزودن موننسین با و یا بدون متافیکس به طور معنی داری ماده خشک مصرفی را کاهش و تولید و بازده شیر را افزایش داد (05/0 > p). غلظت چربی، پروتئین، لاکتوز، مواد جامد بدون چربی و کل مواد جامد در بین گاوهای تغذیه شده با جیره های آزمایشی تفاوت معنی داری نداشت. افزودن موننسین به تنهایی و یا همراه با متافیکس قابلیت هضم ظاهری پروتئین خام، ماده آلی و قابلیت هضم الیاف نامحلول در شوینده خنثی را به طور معنی داری کاهش داد (05/0 > p). همچنین افزودن موننسین به تنهایی و یا همراه با متافیکس قابلیت هضم ظاهری کربوهیدرات های غیر الیافی به صورت تمایل به معنی داری کاهش داد (1/0 < p). افزودن موننسین به تنهایی یا همراه با مکمل متافیکس به جیره ی گاوهای شیری محتوی اسید لینولئیک کونژوگه(سیس-9، ترانس-11( شیر را به طور معنی داری افزایش داد (05/0> p). اثرات افزودن مکمل موننسین با یا بدون متافیکس به جیره بر عملکرد گاوهای شیری متفاوت بوده و اثرات مثبتی از اضافه کردن مکمل موننسین با یا بدون متافیکس بر تولید و ترکیب شیر مشاهده شد.