هدف پژوهش حاضر تعیین اثرات دو برنامه ی تمرین تناوبی شدید (hit) بر اجرای هوازی قایقرانان کانوپولو مرد نخبه می باشد. به این منظور 18 قایقران کانوپولوی مرد نخبه انتخاب و به سه گروه (دو گروه تجربی با دو روش تمرینی متفاوت=6، یک گروه کنترل=6) تقسیم شدند. پیش و پس از تمرین آزمودنی ها: یک آزمون فزاینده برای تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی (vo2max)، سرعت در حداکثر اکسیژن مصرفی (vvo2max)، ضربان قلب در آستانه ی لاکتات (lthr)، ضربان قلب در vo2max (vo2max hr) و درصد vo2max در آستانه ی لاکتات (%vo2max at lt) اجرا کردند. تمرین طی 9 جلسه (سه روز در هفته برای یک دوره ی 3 هفته ای) بر روی ارگومتر کایاک انجام شد که در یک گروه (ghit-1) حجم تمرین و در گروه دیگر (ghit-2) شدت تمرین به صورت پیشرونده افزایش می یافت. پروتکل تمرینی گروه 1 (افزایش در حجم تمرین و شدت ثابت) شامل: جلسه اول 6 تکرار 60 ثانیه ای با شدت 100درصد vvo2max، سپس 3 دقیقه ریکاوری بین هر تکرار، جلسه دوم 7 تکرار، جلسه سوم 8 تکرار، جلسه چهارم و پنجم و ششم 9 تکرار، جلسه هفتم 8 تکرار، جلسه هشتم 7 تکرار و جلسه نهم 6 تکرار و پروتکل تمرینی گروه 2 (افزایش در شدت تمرین و حجم ثابت) شامل: تعداد تکرارها در تمام جلسات 6 تکرار با 3 دقیقه ریکاوری بین هر تکرار می باشد که تمرین در جلسه اول با 100درصد vvo2max، جلسه دوم با 110درصد vvo2max، جلسه سوم با 120درصد vvo2max، جلسات چهارم و پنجم و ششم با 130درصد vvo2max، جلسه هفتم با 120درصد vvo2max، جلسه هشتم با 110درصد vvo2max، جلسه نهم با 100درصد vvo2max انجام شد. داده ها با آزمون تحلیل واریانس (anova) با آزمون تعقیبی توکی برای مقایسه بین میانگین ها در سطح معناداری 05/0p< تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که پس از تمرین در هر دو گروه vo2max افزایش داشت که این افزایش فقط در گروه اول نسبت به گروه کنترل معنادار بود. همچنین vvo2max در هر دوگروه افزایش داشت که این افزایش در هر دو گروه نسبت به پیش آزمون معنادار بود. همچنین بین میانگین پس آزمون ghit-1 با میانگین پس آزمون ghit-2 و بین میانگین پس آزمون ghit-1 با میانگین پس آزمون gcon اختلاف معناداری دیده شد. ضربان قلب در حداکثر اکسیژن مصرفی (vo2max hr) در هر دو گروه افزایش داشت که این افزایش فقط در گروه دوم نسبت به گروه کنترل معنادار بود. مقادیر lthr و %vo2max at lt هم افزایش محسوسی داشتند که این افزایش از نظر آماری معنادار نشد.

هدف این تحقیق طراحی برنامه آموزش والیبال برای رده های سنی پایه ایران است. ابتدا یک برنامه آموزش والیبال بر اساس پیشینه تحقیق و مبانی نظری تدوین شد (فرگوسن، 1989 و مک کی، 2006 و درواریچ 2003 و ریفویو 2004 و fivb 2004) و سپس نظر فنی مربیان از طریق چک لیست محقق ساخته جمع آوری شده است. مطالعه حاضر در ردیف پژوهش های توصیفی – پیمایشی قرار دارد. نمونه آماری در این تحقیق شامل 38 نفر از مربیان بین المللی و 15 نفر از مربیان درجه یک که به صورت انتخابی و با پیش فرض 1- مربی فعال یکی از تیمهای سوپر لیگ 2- فعالیت آموزشی در رده سنی پایه 3- دارای حداقل یک پیش نویس برنامه آموزشی مدون بودند. کلیه اطلاعات با استفاده از نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. مربیان با محورها و اجزای پیشنهاد شده در چهار رده سنی پایه را تا حد زیاد موافق هستند و به عبارتی اجزای برنامه های طراحی شده را تا حد زیاد مناسب می دانند و در برنامه کل رده های سنی پایه مراحل هر جلسه تمرین نسبت به بقیه موارد در اولویت اول قرار دارد و از اجزای دیگر برنامه مناسبتر طراحی شده است و کمترین میزان تناسب مربوط به تاکتیک دفاع روی تور اعلام کرده اند

جهت سنجش میزان کارایی برنامه های تمرینی مربیان و محققان نیازمند ابزار و روش های مناسب سنجش بار تمرینی می باشند. یکی از شاخصه های روانشناختی که بصورت مکرر در این زمینه مورد استفاده محققین قرار گرفته خلق و خوی می باشد (28) از سویی دیگر ارزیابی شاخصه های عملکردی می تواند تصویر مناسبی از برنامه تمرینی پیش روی مربیان و دانشمندان علوم ورزشی قرار دهد. نخست باید اصول تمرین و نحوه انجام آنها به همان نحوی که با عملکرد فیزیولوژیکی و جسمانی ورزشکار مرتبط است درک شود. از طرفی باید فشارهای فیزیولوژیکی و جسمانی و چگونگی ظهور آنها در عملکرد ضعیف یا آسیب دیدگی نیز مدنظر قرار گیرد. از اینرو تحقیق حاضر در نظر دارد تاثیر تغییرات حجم و شدت تمرین را بر شاخصه های خلقی و عملکردی در مردان ورزشکار مورد بررسی قرار دهد. جامعه آماری این پژوهش را کلیه بازیکنان مرد ورزشکار با 5 سال سابقه در شهر تهران تشکیل داد از بین جامعه آماری 30 ورزشکار مرد با میانگین سنی 25±2.21، قد 180.27±2.58، وزن 81.13±5.49 که حداقل پنج سال سابقه ورزش کردن حرفه ای داشتند به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. پس از انتخاب به طور تصادفی ساده به سه گروه حجم و شدت (10 نفر)، شدت (10 نفر)، حجم (10 نفر) تقسیم شدند. برای برآورد توان هوازی (اکسیژن مصرفی بیشینه) از آزمون دوی 1600 متر، برای اندازه گیری قدرت بیشینه از آزمون یک تکرار بیشنه 1rm ، برای اندازه گیری توان بی هوازی و شاخصه های خستگی از آزمون rast و برای اندازه گیری نیمرخ وضعیت خلقی از پرسشنامه 24 سوالی نیمرخ وضعیت خلقی (brums) استفاده شد. از روش های آمار استنباطی شامل تحلیل واریانس (anova) تک عاملی با تکرار اندازه گیری جهت بررسی تاثیر فاکتور مدت زمان در هر گروه واحد و آزمون تحلیل واریانس آمیخته ((3)×3) جهت بررسی تاثیر تمرینهای مختلف بر متغیرهای پژوهش در سطح معنی داری 05/0 استفاده شد. در صورت معناداری متغیرها از آزمون تعقیبی توکی برای تعیین محل معناداری استفاده شد. نتایج نشان دادند که پنج هفته تمرین موازی با تغییرات حجم و شدت بر توان هوازی و بی هوازی، قدرت بیشینه و خلق و خوی فوتبالیست های مرد تاثیر معنادار داشت (p<0.05). پنج هفته تمرین موازی با تغییرات شدت بر توان هوازی و بی هوازی و خلق و خو تاثیر معناداری نداشت (p>0.05) اما بر قدرت بیشینه تاثیر معنی داری داشت (p<0.05). همچنین پنج هفته تمرین موازی با تغییرات حجم بر قدرت بیشینه فوتبالیست های مرد تاثیر معناداری نداشت (p>0.05) اما بر توان بی هوازی، توان هوازی و مجموع شرایط خلقی تاثیر معنی دار داشت (p<0.05).

بدن انسان برای مقابله با عوامل عفونت زا از ساز و کار های دفاعی لازم برخوردار است [2،6]. دستگاه ایمنی یکی از دستگاههایی است که در اثر فعالیت های ورزشی دچار تغییرات عمده ای می شود. عملکرد طبیعی دستگاه ایمنی برای سلامتی افراد بسیار حیاتی است و مهمترین عملکرد دستگاه ایمنی محافظت بدن در ابتلا به بیماری های عفونی میباشد. [5] فعالیت های بدنی اثرات متفاوتی را بر دستگاه های مختلف بدن بجا می گذارند، توجه به این نکته موجب شده است که ایمنی شناسی ورزشی به عنوان شاخه ای از ایمنی شناسی، پیشرفت سریعی در بیست سال گذشته داشته باشد، به گونه ای که توجه پژوهشگران بسیاری از سایر حیطه های علمی را به خود جلب کرده است[6،2]. در ابتدا تصور بر این بود که انجام تمرینات و مسابقات ورزشی تاثیر تقویت کنندگی بر ایمنی بدن انسان دارد و این اثر با افزایش شدت و مدت فعالیت بیشتر خواهد شد ولی به تدریج و با انجام تحقیقات بیشتر مشخص شد که این رابطه نمی تواند ارتباطی مستقیم و فزاینده باشد و بسیار پیچیده تر از تصور های اولیه است[14]. پژوهش هایی که در مورد سازوکار های مسئول تغییرات ناشی از ورزش در عملکرد ایمنی شروع شده است، چشم انداز روشنی را پیش روی پژوهشگران قرار داده است. بکارگیری یافته های پژوهشی و فناوری موجود در ایمونولوژی و زیست شناسی سلولی برای مطالعه پاسخ های ایمنی در ورزش درک مربیان، ورزشکاران و دست اندر کاران امور ورزشی را از پاسخ بدن به ورزش و نیز تنظیم عملکرد ایمنی به طور چشمگیری افزایش خواهد داد[2].

هدف اصلی از انجام این تحقیق تأثیر یک دوره تمرین با دستگاه های بدنسازی پارک بر برخی عوامل بیومکانیکی زنان جوان، میانسال و سالمند با تأکید بر پارامترهای آنتروپومتریکی منتخب بود. روش تحقیق نیمه تجربی و از نوع کاربردی، و جامعه آماری تحقیق را زنان جوان، میانسال و سالمند مراجعه کننده به پارک شهر تهران واقع در منطقه 12 تشکیل دادند، که از بین آنها 60 نفر بصورت تصادفی در دسترس از زنان سالم جوان18-35 سال، میانسال36-50 سال و سالمند50-65 سال به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. با احذ نظر از اساتید برتر در رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی برای هر سه گروه به طور مجزا یک چیدمان و یک برنامه تمرینی طراحی شد. یک روز قبل از شروع تمرینات آزمون(bess) تعادل ایستا، آزمون وای(ybt) برای تعادل نیمه پویا، راه رفتن روی چوب برای تعادل پویا، دینامومتر برای اندازه گیری قدرت مچ دست، پرتاب توپ مدیسنبال دو کیلویی برای قدرت دست، پرش سارجنت برای توان پا، دوی 4×9 متر برای چابکی، دوی 45 متر برای سرعت، متر مهندسی برای اندازه گیری قد، کالیپر برای اندازه گیری چربی(فوق خاری، تحت کتفی، سه سر بازویی) و از دستگاه ترکب بدنی برای اندازه گیری وزن، درصد چربی و عضله بدن و چربی احشایی انجام شد. بعد از شش هفته سه جلسه ای تمرین، تست های مذکور دوباره انجام شد. از روش آماری اسمیرنوف–کلموگروف، میانگین و انحراف استاندارد، f لیون، anova و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت که با اعمال برنامه های تمرینی طراحی شده مناسب، و چیدمان صحیح دستگاه ها، بهبود تعادل و قدرت و کاهش وزن و درصد چربی بدن زنان جوان، میانسال و سالمند امکانپذیر است.

هدف از انجام این تحقیق مقایسه‏ی نوع، شیوع، علل و مکانیسم آسیب های رایج در برخی کاراته‏کاهای سبک های کنترلی و غیرکنترلی ماهر و نیمه ماهر بود. روش تحقیق حاضر نیمه تجربی و از نوع مقایسه ای بود. جامعه آماری تحقیق حاضر را کلیه کاراته کاهای حاضر در باشگاه های شهر اصفهان تشکیل دادند که جامعه آماری کاراته کای نیمه ماهر تحقیق حاضر را کاراته کاهایی تشکیل دادند که کمتر از 5 سال است به طور مداوم مشغول به فعالیت در این رشته ی ورزشی می باشند و سابقه ی شرکت در مسابقات بین باشگاهی شهرستان و قهرمانی استان را دارا هستند. جامعه آماری کاراته کاهای ماهر را کاراته کاهایی تشکیل دادند که بیش از 5 سال است که به طور مداوم مشغول به فعالیت در این رشته ی ورزشی بوده و سابقه ی شرکت در مسابقات کشوری، ملّی یا بین المللی را دارا بودند. نمونه آماری پژوهش حاضر را 110 نفر از کاراته کاهای مرد و زن سبک های کنترلی (شوتوکان) و غیرکنترلی (کیو کوشین کای) سنین35-18 سال باشگاه های کاراته شهر اصفهان به صورت تصادفی در دسترس تشکیل دادند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه اطلاعات فردی(سن، وضعیت تأهل، نوع سبک، سابقه ورزشی، سابقه قهرمانی، تعداد جلسات تمرینی و اولین ناحیه آسیب دیده) و پرسشنامه استاندارد گزارش آسیب برگرفته از سایت "طب ورزشی استرالیا" استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده های آماری از آمار توصیفی و آزمون خی دو با سطح معناداری ?0/05 ? استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد که در کاراته کاهای سبک کنترلی گروه نیمه ماهر، بیشترین و کمترین سهم آسیب ها به ترتیب به اندام تحتانی(4/32%) و تنه(3.5%) اختصاص دارد، در در حالی که در گروه ماهر، اندام فوقانی(8/12%) بیشترین و تنه(صفردرصد) کمترین آسیب دیدگی گزارش شده است. بیشترین شیوع آسیب در ورزشکاران نیمه ماهر به ترتیب به دررفتگی مفصل و آسیب مینیسک(5/41%)، و در ورزشکاران ماهر بیشترین سهم آسیب به کبودی(8/20%) اختصاص داشت. در گروه ماهر هم تیمی حین تمرین و حریف مقابل و در گروه نیمه ماهر اجرای نامناسب بیشترین عامل دخیل به شمار می رفت. در بین هر دو گروه ماهر و نیمه ماهر سبک کنترلی، ضربه و فشارمتقابل به ترتیب با 13.4% و28.2% بالاترین مکانیسم به شمار می رفت. در کاراته کاهای سبک غیرکنترلی گروه نیمه ماهر، بیشترین سهم آسیب ها به اندام تحتانی به ترتیب با(4/16%) و (3/38%) اختصاص دارد، بیشترین شیوع آسیب در ورزشکاران ماهر به دررفتگی مفصل و آسیب مینیسک(5/37%)، و در ورزشکاران نیمه ماهر بیشترین سهم آسیب به کبودی(1/23%) اختصاص داشت. در هر دو گروه حریف مقابل بیشترین عامل دخیل به شمار می رفت. در بین هر دو گروه ماهر و نیمه ماهر سبک غیرکنترلی، ضربه و فشارمتقابل به ترتیب با 14.3% و 60% بالاترین مکانیسم به شمار می رفت.

مقدمه: رشته ورزشی اسکیت از ورزش های مطرح دنیا به شمار می رود و همانند سایر رشته ها، زمانی که صحبت از قهرمانی به میان می آید، در اولین مرحله، نحوه گزینش افراد مستعد و سپس نوع تمرینات برای آماده سازی مطرح می گردد. هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر و ماندگاری تمرین بر پارامترهای بیومکانیکی، فیزیولوژیکی و عملکردی اسکیت بازان سرعتی تیم ملی زنان کشور بود. روش شناسی: همه شش نفر از عضو تیم ملی اسکیت سرعت زنان کشور با میانگین سنی (048/1±5/16سال)، قد (18/6±166/66)، وزن (33/4±00/55) در این پژوهش شرکت نمودند. از آزمودنی ها در طول بازه زمانی نه ماه، طی چهار مرحله [t_1 (قبل از شروع دوره تمرینات)، t_2 (دوره دوم تمرینات)، t_3 (زمان اعزام به مسابقات جهانی) و t_4 (سه ماه بعد از مسابفات، بعد از یک دوره بی تمرینی، برای ارزیابی ماندگاری تمرینات)] در آکادمی ملی المپیک (مرکز سنجش و توسعه قابلیت های جسمانی ورزشکاران) اندازه گیری های پارامترهای بیومکانیکی (دامنه حرکت، توان، انعطاف پذیری، چابکی، سرعت، زمان عکس العمل و قدرت عضلات شکم و پا)، فیزیولوژیکی (توان هوازی، درصد چربی، شاخص توده بدن و نسبت محیط کمر به محیط لگن) و عملکردی (300 متر و 500 متر) به عمل آمد. آمار توصیفی برای محاسبه شاخص های مرکزی، پراکندگی، توزیع فراوانی و ترسیم نمودارها و در آمار استنباطی، t همبسته و در سطح معنی داری 05/0 برای مقایسه تفاوت های اثر تمرین در دوره های زمانی و ماندگاری اثر تمرینات استفاده شد. یافته های تحقیق: در بین پارامترهای بیومکانیکی، انعطاف پذیری تنه به جلو، چابکی، سرعت و توان عضلات پا تاثیر تمرین معنی دار بود. در مورد پارامترهای دامنه حرکتی مفصل، عکس العمل شنیداری و قدرت عضلات پا تاثیر تمرینات ماندگار بود. گروه پارامتر های فیزیولوژیکی توان هوازی و توده عضلانی تمرین تاثیر گذار بود. تاثیر تمرینات بر هیچ یک از پارامترهای فیزیولوژیکی ماندگار نبود. گروه پارامترهای عملکردی در موارد دو 300 متر و دو 500 متر تمرین تاثیر گذار بود. فقط بر پارامتر دو 500 متر تاثیر تمرینات ماندگار بود. نتیجه گیری نهایی: یک دوره برنامه تمرینی بر اکثر پارامترهای بیومکانیکی، فیزیولوژیکی و عملکردی تاثیرگذار بود و این تاثیر تنها بر برخی از پارامترها بعد از یک دوره بی تمرینی ماندگار بود. واژه های کلیدی: ورزش اسکیت، پارامترهای بیومکانیکی، پارامترهای فیزیولوژیکی، پارامترهای عملکردی، تمرین.

سالمندی فرایند تغییر خود به خود و سریعی است که در اثر تکامل بلوغ و با گذر از دوران کودکی، نوجوانی، جوانی وسپس عبور از مرحله میانسالی حاصل می گردد. با توجه به افزایش تعداد سالمندان و نیز بوجود آمدن صدمات ناشی از افتادن که ممکن است در اثر کاهش قدرت، استقامت و یا تعادل سالمندان باشد محققان در صدد شناسایی، علت یابی و روش های مقابله باصدمات ناشی از افتادن بر آمدند. جامعه آماری تحقیق را مردان سالمند 50 تا 70 سال شهر رشت تشکیل دادند از درون جامعه آماری 20 نفر به عنوان نمونه آماری در تحقیق شرکت کردند که این 20 نفر به روش نمونه های در دسترس که واجد شرایط(از نظر سیستم تعادلی دچار مشکل نباشند) این تحقیق بودند به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند که از این 20 نفر 10 نفر در گروه تجربی و 10 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. از آزمون اسمیرنوف کلموگرف برای نرمال سازی نمونه های آماری استفاده شد. از روش آماری t وابسته، تفاوت درون گروهی(پیش آزمون و پس آزمون) محاسبه شدند. تفاوت بین گروهی، از تحلیل واریانس یک طرفه(one way anova) بدست آمد. سطح معنی داری آزمون های آماری مورد استفاده 05/0 در نظر گرفته شد. با توجه به نتایج بدست آمده، به نظر می رسد اعمال تمرینات ترکیبی(قدرتی، استقامتی و تعادلی) منجر به بهبود تعادل مردان سالمند می شود و تا چهار هفته این تأثیر ماندگار باشد. از این رو با توجه به ماهیت کم خطر، به عنوان یک محیط برهم زننده تعادل،می توان از یک برنامه تمرینی ترکیبی(قدرتی، استقامتی و تعادلی) در بهبود تعادل افراد سالمند استفاده کرد.

تاثیر 8 هفته تمرین hit بر ترکیب بدنی نوجوانان 15 تا 18 ساله چاق و دارای اضافه وزن

چکیده: مقدمه : تمرینات تناوبی شدید به عنوان یک رویکرد موثر در بهبود آمادگی در مدت زمان کوتاه به کار گرفته می شود. اثر این گونه تمرین ها بر سازگاری های فیزیولوژیک دختران تکواندوکار که منجر به افزایش اجرای هوازی و بی هوازی آنان می گردد تا کنون بررسی نشده است بنابراین مطالعه ی حاضر با هدف یافتن تاثیر تمرینات تناوبی شدید کوتاه مدت (hit) بر اجرای هوازی و بی هوازی تکواندوکاران نوجوان دختر انجام شد. مواد و روش ها: 9 آزمودنی با میانگین سنی بین 14 تا 18 سال به صورت داوطلب در این پژوهش شرکت کردند که به طور تصادفی در دو گروه hit1=n=5 و hit2=n=4 با نسبت کار : ریکاوری متفاوت تقسیم شدند تمرینات شامل 6 جلسه تمرین در 2 هفته هر هفته 3 جلسه انجام شد. آزمون ها به صورت پیش و پس آزمون شامل : تست 30 ثانیه ای وینگیت پا برای سنجش توان بی هوازی تست غلظت لاکتات برای سنجش حداکثر غلظت لاکتات و تست شاتل ران برای سنجش توان هوازی در آکادمی ملی المپیک انجام شد. تمرینات در هر دو گروه در حجم کل تمرین همسان سازی شده بود و فقط تفاوت در زمان انجام کار وجود داشت به این صورت که در گروه hit1 3 جلسه هفته ی اول کار با 120 درصد vo2max به مدت 60 ثانیه و ریکاوری به مدت 30 ثانیه در کل به مدت 10 دقیقه انجام شد. در هفته دوم همین شدت ها در مدت 15 دقیقه انجام شد. در گروه hit2 زمان کار 90 ثانیه با شدت 120 vo2max و 30 ثانیه ریکاوری با شدت 70 درصد به مدت 10 دقیقه انجام شد و در هفته دوم با همان شدت ها به مدت 15 دقیقه انجام شد سپس پس آزمون با همان شرایط یکسان در پیش آزمون انجام شد. از آزمون کولموگروف اسمیرنوف برای تعیین نحوه توضیح داده ها انجام شد و با تایید نرمال بودن از آزمون پارامتریک t مستقل برای تعیین تغییرات بین گروهی و t وابسته برای تغییرات درون گروهی استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که اجرای پروتکل های تمرین hit بر vo2max و زمان رسیدن بر vo2max در هر 2 گروه تاثیر معناداری داشته است همچنین بین 2 گروه hit در مورد هیچ کدام از متغیر ها تفاوت معناداری دیده نشد. نتیجه گیری : با توجه به افزایش معنادار در vo2max و زمان رسیدن به vo2max در هر دو گروه به نظر می رسد زمان طولانی تری برای بهبود فاکتور های اجرای هوازی و بی هوازی لازم است.

آمادگی جسمانی توانایی انجام فعالیت های روزانه با قدرت، هوشیاری، بدون خستگی بی مورد و با انرژی فراوان، توانایی رو به رو شدن با موارد اضطراری پیش بینی نشده و توانایی برگشت به حالت اولیه بعد از تلاش زیاد می باشد. آمادگی جسمانی عاملی مهم در انجام فعالیت های روزمره و همچنین اجرای فعالیت های ورزشی می باشد و شامل دو قسمت آمادگی جسمانی مرتبط با الف)تندرستی و سلامت، ب) مهارت حرکتی است. این تحقیق با فرض دخیل بودن تیپ بدنی در پارامترهای عملکرد جسمانی افراد به مقایسه پارامترهای عملکرد جسمانی دختران نوجوان 11-14 سال با تیپ های بدنی مختلف پرداخته است. 198آزمودنی با میانگین سنی (93/0)53/12 سال، قد (65/7)58/ 156سانتی متر و وزن (83/12)28/50 کیلو گرم براساس تیپ بدنی غالبشان توسط آزمون هیث- کارتر در سه گروه اکتومورفی 58 نفر، مزومورفی 60 نفر و آندومورفی 58 نفری جای گرفتند. پارامتر های عملکرد جسمانی تعادل ایستا با آزمون رومبرگ، سرعت با آزمون دوی 45 متر، چابکی با آزمون دوی4*9، توان با آزمون پرش عمودی، انعطاف پذیری با آزمون نشستن و رسیدن جعبه مدرج، استقامت عضلانی با آزمون های دارازنشست و بارفیکس و استقامت قلبی تنفسی با آزمون دوی 540 متر اندازه گیری شد. برای تحلیل آماری از روشهای آمار توصیفی(میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (تحلیل واریانس چند متغیره و آزمون توکی در سطح معنی داری 05/0 ) استفاده شد. نتایج نشان داد تفاوت معنی داری در پارامتر های عملکرد جسمانی دختران نوجوان 11-14 سال در سه گروه اکتومورفی، مزومورفی و اندومورفی وجود دارد. از این رو تحقیق برای شناسایی و ارتقاء پارامتر های آمادگی جسمانی دختران نوجوان باید به تیپ بدنی آنها توجه نمود.