اهمیت توجه به عملکرد میگوی پرورشی در ایران با توجه به وجود رقبای قدرتمند در بازار جهانی و احتمال کاهش سهم آن از تقاضای میگو در جهان ضروری است. در این پژوهش عملکرد تعاونی ها و واحدهای غیر تعاونی پرورش میگوی سایت گواتر شهرستان چابهار استان سیستان و بلوچستان بررسی شده است. عملکرد یک سازمان را می توان با استفاده از شاخص های مختلفی محاسبه کرد. در این راستا از سه شاخص کارایی فنی، سودآوری و بهره وری (جزئی و کل) واحدها استفاده شده است. کارایی فنی واحدها با استفاده از تکنیک تحلیل پوششی داده ها و با توجه به مدل های پایه ccr، bcc و همچنین مدل های توسعه یافته تحلیل پوششی فراکارایی (super efficiency)، تحلیل پوششی لایه دسترس آزاد (fdh) و مدل تحلیل فراگیر جمعی (additive model) به دست آمد. جهت محاسبه کارآیی در تمام مدل ها از فرض نهاده گرا (input oriented) استفاده شد. بعد از محاسبه سودآوری با شاخص tgm، بهره وری جزئی و بهره وری کل عوامل تولید به تفکیک اجزا محاسبه شد. جهت محاسبه بهره وری کل از شاخص مالمکوئیست (mi) و مدل های fglr و fgnz استفاده شد. داده های این پژوهش جامعه آماری بنگاه های فعال در سال 1388 است که با توجه به تعداد واحدها سرشماری صورت گرفت و در نهایت کل پرسش نامه ها جمع آوری شد. نتایج نشان داد که تعداد کمی از واحدها کارا هستند، اما میزان ناکارایی سایر واحدها اندک است. همچنین هیچ یک از واحدهای پرورش میگو فعال در سال مورد بررسی با ضرر مواجه نبودند. به علاوه رابطه ی مثبتی بین بهره وری جزئی نیروی کار و جیره غذایی وجود داشت. همچنین نتایج بهره وری کل عوامل تولید نشان داد، بخش قابل توجهی از شرکت های تعاونی ها و خصوصی با کاهش بهره وری مواجه بودند؛ به طوری که بهره وری کل عوامل تولید تنها برای 22% از واحدها رشد داشت و میانگین میزان تغییرات بهره وری بهره برداران نزدیک به یک بود. علاوه بر آن بهره وری جزئی عوامل تولید برای دو نهاده مهم تولید محاسبه شد. میانگین بهره وری نیروی انسانی و مواد غذایی به ترتیب 34/0 و 74/0 به دست آمد؛ به طوری که بهره وری نیروی انسانی در دامنه 14/0 تا 70/0 و بهره وری مواد غذایی در دامنه 49/0 تا 83/0 قرار داشت. همچنین مشاهده شد که از سه شرکت تعاونی فعال، بهره وری جزئی نیروی کار و مواد غذایی دو واحد از سه واحد موجود بیشتر از سطح میانگین منطقه بود. در نهایت همبستگی میان بهره وری جزئی نیروی کار و مواد غذایی 35% محاسبه شد و نشان داده شد که رابطه مثبتی بین بهره وری غذا و نیروی انسانی وجود دارد. کلمات کلیدی: بهره وری- تحلیل پوششی داده ها- سودآوری- کارایی- میگو

تقویت و مرمت سازه ها جزء لاینفک ساخت و ساز است و از دیرباز مورد توجه قرار گرفته است. استفاده از ورقه های کامپوزیتی frp به منظور تقویت سازه های بتنی و حتی سازه های فولادی، در سال های اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است. یکی از مهم ترین کاربردهای frp، تقویت خمشی تیرهای بتن مسلح با چسباندن این مصالح به وجه کششی تیر می باشد. مشکل اصلی در تیرهای بتنی تقویت شده با ورقه های frp، جدا شدگی ناگهانی ورق از سطح بتن است که موجب گسیختگی زودرس عضو سازه ای می شود. از مهم ترین دلایل جدا شدگی، آماده نبودن سطح بتن جهت اتصال مناسب با ورق کامپوزیتی می باشد. آماده سازی سطح بتن نیز دارای محدودیت هایی است که از جمله ی آن ها می توان به هزینه ی عملیات، عدم دسترسی آسان به عضو مورد نظر، ایجاد گرد و غبار و آلودگی زیست محیطی و در نتیجه عدم امکان بهره برداری از سازه در حین عملیات تقویت اشاره نمود. لذا در این تحقیق، به بررسی امکان جایگزینی روش جدید سوراخ زنی به جای آماده سازی سطحی در تقویت خمشی تیرهای بتنی با ورقه های frp پرداخته شده و هم چنین تلاش شده است که پارامترهای مختلف این روش مورد بررسی قرار گیرد. نمونه های آزمایشگاهی استفاده شده در این تحقیق شامل 120 نمونه ی منشوری به ابعاد 500*100*100 میلی متر می باشد که تحت بارگذاری خمش 4 نقطه ای قرار گرفته اند. نمونه های مذکور در گروه های مختلف طبقه بندی شده اند و به روش های مختلف با کامپوزیت های cfrp تقویت شده اند. چند نمونه نیز به صورت تقویت نشده مورد آزمایش قرار گرفته اند. روش های استفاده شده برای نمونه های تقویت شده شامل بدون آماده سازی سطحی، با آماده سازی سطحی، سوراخ زنی، سوراخ زنی با میخ گذاری و سوراخ زنی با مهار ورق در سوراخ های انتهایی می باشد. نتایج آزمایش ها حاکی از این است که آماده سازی سطح بتن می تواند بار گسیختگی نهایی را افزایش دهد. استفاده از روش سوراخ زنی به جای آماده سازی سطحی باعث افزایش بار گسیختگی نهایی می گردد. هم چنین با استفاده از شیوه های تکمیلی میخ گذاری و مهار ورق تقویتی در سوراخ های انتهایی، علاوه بر افزایش چشم گیر بار گسیختگی نهایی، مود گسیختگی نیز از حالت جدا شدگی به پارگی ورق frp مبدل می گردد.

چکیده ندارد.