دیسپلازی مفصل لگنی رانی یک بیماری توارثی غیر مادرزادی می باشد که مخصوصا در نژادهای بزرگ جثه رخ می دهد. تعداد زیادی از سگ های درگیر، نشانه ی بالینی خاصی را نشان نمی دهند و این بیماری به تدریج سبب ناتوان شدن و ضعیف شدن سگ ها می شود. تعداد 36 قلاده سگ نژاد بزرگ با استفاده از حالت گماری پشتی شکمی با پاهای کشیده جهت بیماری دیسپلازی مفصل لگنی رانی مورد ارزیابی قرار گرفته و با استفاده از سیستم درجه بندی fci به 5 درجه a، b، c، dو e طبقه بندی شدند. روش pennhip جهت اندازه گیری di اجرا شد و روش ارتلانی جهت ارزیابی دررفتگی مفصل انجام گرفت. دیسپلازی مفصل لگنی رانی در2/72% سگ ها وجود داشت که 1/11% بصورت یکطرفه و 1/61% دوطرفه درگیر بودند. 73% موارد درگیر از جنس نر بودند. از 14 قلاده سگ دارای علامت بالینی، دیسپلازی مفصل لگنی رانی در 11 قلاده مثبت گزارش شد و در 22 قلاده سگ فاقد علائم بالینی، 15 قلاده واجد دیسپلازی مفصل لگنی رانی بودند. تست ارتلانی در 33 مورد منفی کاذب و در 6 مورد مثبت کاذب نشان داد. نتیجه این مطالعه نشان می دهد که ارزیابی رادیولوژی مفصل لگنی رانی در نژادهای مستعد به منظور تشخیص و برنامه های غربالگری دیسپلازی مفصل لگنی رانی ضروری می باشد. کلمات کلیدی: سگ، رادیولوژی، دیسپلازی مفصل لگنی رانی،درجه بندی fci

دیسپلازی مفصل آرنج تکامل غیر طبیعی مفصل آرنج می باشد. اغلب موارد دیسپلازی ملایم آرنج باعث آرتروز خفیف می شود که ممکن است بدون علائم بالینی باشد و صاحبان حیوان-ها و پرورش دهندگان سگ ها از حضور این مشکل در بین سگ های کنل خود بی خبر هستند. به منظور بررسی مقدماتی میزان دیسپلازی مفصل آرنج، تعداد 39 قلاده سگ با محدوده سنی 5/4 ماه تا 9 سال و محدوده وزنی 15 تا 59 کیلوگرم از نژادهای مختلف مورد ارزیابی بالینی و رادیوگرافی قرار گرفتند. بر اساس رادیوگراف های انجام شده،6 قلاده سگ (3/15%) از نظر دیسپلازی مفصل آرنج مثبت گزارش شدند که از این تعداد 4 قلاده بصورت 2 طرفه و 2 قلاده یک طرفه درگیر بودند. از 78 مفصل ارزیابی شده، 10 مفصل از نظر ed مثبت بودند که از این تعداد 5 مفصل (4/6%) درجه 1، 3 مفصل (8/3%) درجه2 و2 مفصل (5/2%) درجه 3 را نشان دادند. در 2 قلاده (ژرمن شفرد و رات ویلر) بصورت یک طرفه، عدم یکی شدن زائده آنکونئال گزارش شد. فقط در یک مفصل واجد ed (درجه 1)، لنگش همراه با وزن گیری ثبت گردید.کاهش دامنه حرکتی مفصل در 2 مفصل (درجه 2) از 10مفصل درگیر گزارش شد و در یک مورد (درجه 3 و واجد عارضه uap) تورم و دردبه هنگامملامسه مفصل ثبت گردید. بر اساس نتایج بدست آمده از مطالعه مقدماتی حاضر، با توجه به عدم وجود علائم بالینی در اکثر موارد درگیر، انجام رادیوگرافی از مفصل برای انجام برنامه غربالگری جهت انتخاب جمعیت مناسب پیشنهاد می شود. کلمات کلیدی: سگ، رادیولوژی، دیسپلازی مفصل آرنج، درجه بندی دیسپلازی مفصل آرنج

به دلیل ضررهای اقتصادی ناشی از بیماریهای غدد پستانی در نشخوارکنندگان، تشخیص سریع و دقیق این بیماری ها اهمیت زیادی دارد. اولتراسونوگرافی توانایی بررسی ساختارهای مختلف غدد پستانی شامل سرپستانک، پارانشیم و عقده های لنفاوی فوق پستانی را دارا می باشد. این مطالعه در گله ی شیری بزهای سانن واقع در ایستگاه دامپروری دانشگاه فردوسی مشهد بر روی 30 راس بز انجام شد. برای انجام اولتراسونوگرافی از پروب خطی با فرکانس 5/7 و 10 مگاهرتز استفاده شد. از هر کارتیه به صورت استریل نمونه ی شیر جهت کشت باکتریایی و شمارش سلول های سوماتیک اخذ گردید. پس از کشت، کارتیه های واجد ورم پستان درمان شده و مجددا بعد از یک ماه نمونه گیری و اولتراسونوگرافی انجام شد. برای اولتراسونوگرافی سرپستانک از روش حمام آب گرم و برای اولتراسونوگرافی پارانشیم و عقده های لنفاوی فوق پستانی از روش تماس مستقیم استفاده شد. آنالیز تصاویر با استفاده از نرم افزار image j 1.47v انجام شد؛ طول، ارتفاع، مساحت و اکوژنیسیته عقده های لنفاوی و هم چنین قطر دیواره سرپستانک اندازه گیری گردید. در موارد واجد ورم پستان، اولتراسونوگرافی یک ماه بعد از درمان تکرار شد. داده های به دست آمده توسط نرم افزار spss آنالیز شدند. نتایج بررسی نشان داد که اندازه ی عقده های لنفاوی با ورم پستان و تعداد scc رابطه ی معنی داری ندارد. ولی با افزایش سن، اندازه ی عقده ها افزایش می یابد. هم چنین نتایج نشان دادند هیچ گونه تفاوت معنی داری بین اندازه ی عقده های لنفاوی قبل و بعد از درمان ورم پستان وجود ندارد. از لحاظ اکوژنیسته عقده لنفاوی، بین کارتیه ی مبتلا به ورم پستان و کارتیه ی سالم و هم چنین قبل و بعد از درمان تفاوت معنی داری مشاهده نشد. احتمالا عواملی از جمله تعداد کم موارد ورم پستان، نوع ورم پستان (تحت بالینی و بالینی) و یا فاصله ی زمانی بین انجام اولتراسونوگرافی تا آلوده شدن کارتیه ها به ورم پستان، می توانند موثر باشد.

اختلالات کلیوی و دستگاه ادراری در گربه ها یکی از معمولترین مشکلاتی است که گربه-ها از آن رنج می برند. اولتراسونوگرافی یک روش تشخیصی غیرتهاجمی با ارزش برای شناسایی اختلالات کلیوی و سیستم ادراری است. اولتراسونوگرافی نسبت به رادیولوژی، امکان تصویربرداری دقیق تر ساختار کلیه و ارزیابی اکوژنیسیته و اکوتکسچر قسمت های مختلف کلیه را فراهم می کند. در مقایسه با سایر روش های تصویربرداری تشخیصی پیشرفته نظیر سی تی اسکن، mri و سینتی گرافی، اولتراسونوگرافی در دسترس تر و ارزانتر است و معمولاً نیازی به بیهوش کردن حیوان نیست. با استفاده از این روش امکان انجام آسپیراسیون و بیوپسی در صورت لزوم وجود دارد. بیماری کلیه پلی سیتیک یک بیماری توارثی اتوزومال غالب است که در گربه های پرشین و دیگر گربه هایی که از نظر نژاد ی مو بلند هستند با فراوانی بالاتری نسبت به دیگر نژادهای گربه دیده می شود. گربه های واجد بیماری کلیه پلی سیستیک سرانجام دچار اختلال مزمن کلیوی می شوند. اولتراسونوگرافی در حال حاضر کاربردی ترین روش غیر تهاجمی در تشخیص این عارضه است، اختصاصی بودن این روش در تشخیص کیست ها 100 درصد است ولی حساسیت این روش در تشخیص کیست ها با افزایش سن افزایش می یابد بطوری که در گربه-های بالای 9 ماه حدود 91 درصد ذکر شده است. از آنجائی که گربه های واجد این عارضه در مراحل اولیه با وجود قابل تشخیص بودن کیست ها در اولتراسونوگرافی علائم بالینی و آزمایشگاهی غیرطبیعی ندارند، استفاده از اولتراسونوگرافی در تشخیص زود هنگام بیماری اهمیت دارد. از طرف دیگر آگاهی از درصد وقوع این عارضه در جمعیت گربه ها می تواند در برنامه ریزی آینده جهت برنامه های غربالگری به منظور کاهش موارد درگیر و در حالت ایده ال ریشه کنی این بیماری کمک کننده باشد. مطالعاتی از میزان شیوع این عارضه در کشورهای مختلف منتشر شده است و همچنین در برخی مطالعات درباره دیگر عوارض قابل شناسایی دستگاه ادراری به وسیله ی اولتراسونوگرافی علاوه بر بیماری کلیه پلی سیستیک اطلاعاتی گزارش شده است. هدف از این مطالعه در وهله ی اول تعیین میزان شیوع کلیه پلی سیستیک و بررسی ارتباط احتمالی رخداد این بیماری با ویژگی های فردی، تغذیه ای و علائم بالینی و در هله ی دوم تعیین میزان شیوع دیگر بیماریهای سیستم ادراری قابل تشخیص با اولتراسونوگرافی و بررسی ارتباط آماری احتمال وقوع آنها با رخداد بیماری کلیه پلی سیتیک در گربه های نژاد پرشین و دیگر نژادهای موبلند ارجاعی به بیمارستان تخصصی دانشکده دامپزشکی دانشگاه فردوسی مشهد است.