انگل توکسوپلاسما از خانواده توکسوپلاسماتیده آ میباشد که اولین بار در جونده کتینو داکتیلوس گوندی مشاهده شد. یکی از راههای انتقال بیماری توکسوپلاسموزیس مادرزادی از طریق جفت به جنین می باشد که تشخیص این بیماری را در این مرحله بسیار حائز اهمیت می نماید. توکسوپلاسموزیس مادرزادی چنانچه در سه ماهه اول بارداری رخ دهد به سقط جنین و اختلالات اعصاب مرکزی و چشمی منجر می شود. لذا روشهای تشخیصی دقیق در بررسی زنان مبتلا به عفونت توکسوپلاسموز حائز اهمیت میباشد که شامل روشهای سرولوژی مانند الایزا الایزا اویدیتی هستند. در روش الایزای ساده تنها آنتی بادی های igm و igg شناسایی می شوند اما در روش جدیدتر که در تشخیص این انگل به کار می رود و به نام الایزای اویدیتی نام دارد زمان ابتلای مادر به این انگل بررسی شده و تعیین می گردد. در این راستا سعی شده است از جمع آوری نمونه های مختلف و بررسی مقایسه ای آنها در تشخیص توکسوپلاسموزیس مادرزادی مانند نمونه های سرمی و مایع آمنیوتیک، استفاده گردد. در این مورد همچنین از طراحی یک روش دستی الایزا اویدیتی و بررسی و مقایسه نتایج آن با روش تجاری الایزا اویدیتی رایج در آزمایشگاه های مختلف استفاده گردیده است. نمونه های سرمی و مایع آمنیوتیک از48 مادر بارداری که سابقه سقط جنین داشته اند در بیمارستان شریعتی تهران جمع آوری گردید. برای مقایسه روش الایزای اویدیتی، یک روش الایزای اویدیتی به طریق دستی نیز طراحی گردید. نتایج روش الایزا نشان داد که در بیشتر مادران مورد مطالعه، آنتی بادی igg علیه انگل توکسوپلاسما گوندی وجود دارد(روش الایزا) و زمان ابتلای مادران به این انگل بین 6 ماه تا 2 سال گذشته بوده است. (الایزا اویدیتی ) تفسیر این مقایسه حاکی از آن است که در تشخیص انگل توکسوپلاسما گوندی در مادران باردار که سابقه سقط جنین داشته اند اولا بهترین نمونه جهت انجام آزمایش، سرم خون می باشد و ثانیا در تشخیص دقیق آنتی بادی این انگل، روش الایزا اویدیتی زمان ابتلای مادر به انگل توکسوپلاسما گوندی ولی روش الایزا فقط حضور آنتی بادی علیه انگل را نشان می دهد. بنابراین برای تفسیر تاثیر عفونت توکسوپلاسموزیس در سقط جنین روش الایزا اویدیتی مناسب تر می باشد.

زمینه و هدف : یکی از مهمترین اهداف مراقبت پری ناتال، تعیین تاریخ احتمالی زایمان است؛ این پژوهش با هدف ارزیابی ارتباط طول دهانه رحم در هفته 37 بارداری و زمان شروع خود به خود علایم زایمانی در زنان باردار کم خطر انجام شد. روش بررسی : این پژوهش یک مطالعه تحلیلی- مشاهده ای از نوع آینده نگر است. از مرداد 1390 تا خرداد 1391، کلیه زنان باردار مراجعه کننده به مراکز و پایگاه های بهداشتی درمانی جنوب شهر تهران با حاملگی تک قلو و پرزانتاسیون سفالیک که علایمی از شروع زایمان نداشتند مورد بررسی قرار گرفتند. 148 زن باردار وارد مطالعه شدند که 22 نفر از آنان به دلیل نداشتن شرایط لازم از مطالعه خارج و در نهایت داده های 126 واحد پژوهشی مورد آنالیز قرار گرفت. طول دهانه رحم در هفته 37 بارداری با سونوگرافی ترانس واژینال اندازه گیری شد. پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک_بالینی واحدهای پژوهش تکمیل و تا زمان زایمان پیگیری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون تی مستقل، کا اسکور، آنوا، رگرسیون لوجستیک، رگرسیون خطی و منحنی roc با استفاده از نرم افزار 16spss انجام گرفت. یافته ها : متوسط طول دهانه رحم 9/8±10/26 میلی متر برآورد گردید که در زنان نولی پار (5/51 درصد) و مولتی پار (5/48 درصد) تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت (4/25 میلی متر در برابر 9/26 میلی متر، 36/0 p=). در آنالیز رگرسیون خطی ساده بین طول دهانه رحم در هفته 37 بارداری و زمان شروع خود به خود علایم زایمانی ارتباط آماری معنی داری با شاخص ضریب تعیین 111/0 مشاهده گردید (333/0 r =، 001/0 > p). در مدل رگرسیون لجستیک چند متغیره، با کنترل قد مادر و تعداد پاریته، طول دهانه رحم در پیش بینی زایمان سزارین فاکتور تاثیرگذاری نبود (79/0=p). نتیجه گیری : طول دهانه رحم در هفته 37 بارداری با زمان شروع علایم زایمانی ارتباط دارد . این یافته می تواند در اداره حاملگی توسط متخصصین حرفه مامایی موثر باشد .

چکیده ندارد.