سودوموناس آئروجینوزا یک بیماریزای فرصت طلب می باشد که طیف وسیعی از عفونت ها را در افراد با سیستم ایمنی ضعیف به وجود می آورد. توانایی این باکتری برای ایجاد عفونت های سخت، به علت ویرولانس فاکتورها و آنزیم های ترشحی است. تعدادی از این عوامل بیماریزا عبارتند از: اگزوتوکسین a، پیلی، آلکالین پروتئاز، الاستاز و اگزوآنزیم s. با توجه به مقاومت زیاد این باکتری به آنتی بیوتیک های متداول، هزینه نسبتا بالا و عوارض این داروها، استفاده از گیاهان دارویی در دو دهه اخیررواج یافته است. در این مطالعه اثر ضد میکروبی پنج نوع اسانس گیاهی به نامهای آویشن شیرازی، مورد، اوکالیپتوس، زیره سبز و نعنا بر روی حرکت و اتصال سودوموناس آئروجینوزا بررسی گردید. ابتدا مقدار حداقل غلظت مهارکننده رشد (mic) برای این اسانسها اندازه گیری شد و سپس اثرات اسانسها با غلظتهای 2/1،1/4/1 و 8/1 mic روی حرکت و اتصال سودوموناس آئروجینوزا بررسی شد. نتایج تست کمی mic از اسانسهای مورد بررسی، در مورد آویشن شیرازی، مورد و اوکالیپتوس،64 میکروگرم در میلی لیتر، زیره سبز،32 میکروگرم در میلی لیتر و نعنا،16 میکروگرم بر میلی لیتربه دست آمد. نتایج این مطالعه نشان داد که همه اسانسها در غلظتهای 2/1 و 4/1 mic به طور معنی داری باعث کاهش میزان اتصال و حرکت swimming و twitching در نمونه آزمایش نسبت به شاهد می شوند. همچنین اسانس آویشن شیرازی درغلظت mic8/1 به طور معنی داری می تواند میزان اتصال و حرکت swimming و twitching را کاهش دهد. اما اسانسهای اوکالیپتوس و مورد درغلظت mic 8/1 اثر معنی داری روی میزان اتصال و حرکت swimming ندارند ولی به طور معنی داری میزان twitching را کاهش می دهند. غلظت mic 8/1 اسانس زیره سبز نیز اثری روی میزان اتصال ندارد اما به طور معنی داری میزان swimming و twitching باکتری را کاهش می دهد. همچنین غلظت mic 8/1 اسانس نعنا بر روی حرکت های swimming و twitching بی اثر است اما به طور معنی داری اتصال باکتری را کاهش می دهد. نتایج به دست آمده از آزمایشات، بیانگر اثرات خوب اسانسهای آویشن شیرازی، مورد، اوکالیپتوس، زیره سبز و نعنا بر روی حرکت و اتصال سودوموناس آئروجینوزا که از فاکتورهای بیماریزای این باکتری هستند می باشد و احتمالا می تواند در ساخت داروی مناسب برای از بین بردن این میکروارگانیسم با منشا گیاهی و عوارض بسیار کمتر موثر باشد.

نیتروژن و فسفر دو ماکرونوترینت ضروری برای رشد گیاهان هستند. خاک های کشاورزی ایران اغلب آهکی بوده و میزان فسفر در دسترس برای گیاهان در آن ها، کم است. ازتوباکتر ها باکتری هایی هوازی اجباری، آزاد زی و گرم منفی خاکزی هستند که قادرند نیتروژن را تثبیت کنند. علاوه بر تثبیت ازت، این باکتری ها می توانند فسفر در دسترس گیاه را با حلالیت آن بالا ببرند. بنابراین گزینه مناسبی برای تولید کود های زیستی به شمار می روند. هدف از این پژوهش ارائه روشی مناسب برای جداسازی ازتوباکترهای بومی تثبیت کننده ازت و حل کننده فسفات است. 45 نمونه خاک از ریزوسفر محصولات کشاورزی از نقاط مختلف ایران جمع آوری شد. روش های غنی سازی و جداسازی برای آنها به کار رفت. ویژگیهای بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی آنها معین گردید و برای شناسایی مولکولی از پرایمر nifh-g1 استفاده شد. توانایی حلالیت فسفات و آنزیم فسفاتاز در محیط جامد sperber انجام شد. جدایه هایی با بالاترین میزان psi در محیط جامد، برای بررسی کمی حلالیت فسفات در محیط مایع و تثبیت ازت انتخاب گردید. سپس رشد باکتری ها و حلالیت فسفات به صورت همزمان و به روش کمی برای سه باکتری منتخب در شرایط مختلف محیطی بررسی گردید. در مجموع 53 جدایه بعد از غنی سازی و جداسازی به عنوان ازتوباکتر شناسایی شد. 28 جدایه قادر به حل کردن فسفات بودند. بیشترین شاخص حلالیت فسفات بعد از 2 روز متلق به باکتری 8 بود (7/2). بیشترین شاخص حلالیت فسفات در محیط مایع متعلق به باکتری های 25، a17 و 8 به ترتیب با mg/ml 254، mg/ml249 و mg/ml244بدست آمد. 8 جدایه قادر به تثبیت ازت بودند که میزان تثبیت ازت بین 2/1 تا 4/326 نانومول اتیلن در ساعت در ویال بود. هر سه جدایه منتخب قادر بودند تا دمای 45 درجه سانتی گراد، غلظت 5% نمک و دامنه وسیعی از ph از 5 تا 9 رشد کنند و قادر به حلالیت فسفات هم بودند. این یافته ها جدایه های 8 و 21 را به عنوان کاندیدی برای تولید کودهای بیولوییک معرفی می کند چرا که قادر به حلالیت فسفات و تثبیت ازت هستند. کلید واژه: ازتوباکتر، تثبیت ازت، حلالیت فسفات، شاخص حلالیت فسفات و کود زیستی

باکتری گرم منفی سودوموناس آئروجینوزا به سبب داشتن مکانیسم های مقاومتی بسیار، مخصوصاً بتالاکتامازها و افلوکس پمپ ها، یکی از باکتری های بیماری زا است که درمان آن مشکل می باشد. ژن های mexc و ampc در مقاومت به آنتی بیوتیک های مزلوسیلین، سفپیم، سفتازیدیم و پیپراسیلین/تازوباکتام برشمرده شده اند. این مطالعه به منظور تعیین میزان حضور این ژن ها و مقاومت به آنتی بیوتیک های ذکر شده در بالا در بین ایزوله های سودوموناس آئروجینوزای جمع آوری شده از بیماران در تهران، ایران، صورت گرفته است. علاوه بر این ما به بررسی ارتباط بین مقاومت فنوتیپی و حضور آن ژن ها نیز پرداختیم. سویه های سودوموناس آئروجینوزا از بیماران جمع آوری شده و با استفاده از روش های مرسوم و pcr ژن oprl (که برای این باکتری اختصاصی است) تأیید هویت شدند. تعیین الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی طبق استانداردهای انستیتو استانداردهای آزمایشگاه و بالینی (clsi، نسخه 2011) و با استفاده از روش دیسک دیفیوژن انجام گرفت. تمام ایزوله ها از لحاظ حضور ژن های ampc و mexc بوسیله روش pcr بررسی شدند. در بین 100 ایزوله بالینی سودوموناس آئروجینوزا، 82 ایزوله دارای ژن ampc، 86 ایزوله دارای mexc1,2 و 89 ایزوله دارای ژن mexc3,4 بودند. همچنین 70 ایزوله دارای هر سه ژن و 3 ایزوله فاقد این 3 ژن بودند. فراوانی مقاومت آنتی بیوتیکی بدین صورت بود: مزلوسیلین 46%، سفپیم 41%، سفتازیدیم 36% و پیپراسیلین/تازوباکتام 29%. تقریباً 100% ایزوله های دارای ژن ampc و حدود 80% از ایزوله های دارای ژن های mexc به آنتی بیوتیک های ضدسودوموناسی مورد مطالعه مقاوم بودند (p- value ? 0.05). پی بردن ارتباط بین وجود چندین ژن مقاومت و همچنین ایجاد مقاومت بیشتر، میتواند به ما در انتخاب بهترین آنتی بیوتیک ها برای درمان عفونت های سودوموناس آئروجینوزا کمک نماید.

اسینتوباکتربومانی یک پاتوژن فرصت طلب در ارتباط با عفونت های بیمارستانی مثل باکتریمی، عفونت مجاری ادراری، و پنومونی کسب شده از ونتیلاتور بوده وگونه اسینتوباکتر بومانی علت اصلی عفونت به خصوص در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه می باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی مقاومت انتی بیوتیکی ایزوله های اسینتوباکتربومانی جمع اوری شده از بخش های مختلف بیمارستان های شهرتهران می باشد. روش اجرای پژوهش: 72 ایزوله اسینتو باکتر بومانی از بخش های مختلف سه بیمارستان مطهری، امام خمینی و مصطفی خمینی شهرتهران به صورت دوره ای 8 ماهه در سال 92-93 جمع اوری شده و مقاومت ایزوله ها نسبت به پنج گروه انتی بوتیکی: گلیکوپپتیدها (ونکومایسین)، مونوباکتام (ازترونام)، ماکرولید (کلاریترومایسین)، تتراسیکلین (داکسی سیکلین)، فلوروکوئینولون (سیپروفلوکساسین) به روش دیسک اگار دیفیوژن ارزیابی گردید و رابطه مقاومت ایزوله ها و بخش های مربوطه نیز مورد انالیز قرارگرفت. یافته ها: %57 ایزوله ها به داکسی سیکلین حساس یوده و100% به کلاریترومایسین ، ازترونام، ونکومایسین، و سیپروفلوکساسین مقاومت نشان دادند. بین حساسیت اسینتوباکترهای جداشده ازبخش سوختگی و داکسی سیکلین ارتباط معناداری وجود داشت. ایزوله ها به کلاریترومایسین، آزترونام، ونکومایسین و سیپروفلوکساسین مقاوم بوده و نسبت به داکسی سیکلین حساسیت داشتند.

سابقه و هدف: در پی ایجاد مقاومت میکروبی در برابر عوامل ضدمیکروبی شیمیایی، اخیرا اثرات نانوذرات و فعالیت ضد میکروبی آن ها مورد توجه ویژه قرار گرفته است. مطالعه اخیر با هدف بررسی فعالیت ضدمیکروبی نانوذرات نقره و اکسیدروی، علیه دو باکتری مهم و مسئول در عفونت های بیمارستانی شامل کلبسیلا پنومونیه و اشریشیاکولی انجام شده است. مواد و روش ها: محلولی از نانوذرات در غلظت های مختلف (4000ppm تا 250ppm) به صورت سریال تهیه شد، سپس روش انتشار از دیسک انجام شد. قطر هاله عدم رشد، بعد از 24 ساعت انکوباسیون و مواجهه باکتری های مورد مطالعه ما با نانوذرات، اندازه گیری شد. قطر هاله عدم رشد، بر اساس غلظت و نوع باکتری ها مقایسه شد. یافته ها: نانو ذرات اکسید روی دارای قطر هاله ی عدم رشد 83/13 میلیمتر در بیشترین غلظت و16/8 میلی متردر کمترین غلظت برای باکتری کلبسیلا پنومونیه بود. همچنین نانوذرات نقره دارای قطر هاله ی عدم رشد 00/17 میلی متر در بیشترین غلظت و 16/8 میلی متر در کمترین غلظت برای این باکتری بود. در مورد باکتری اشریشیاکولی، نانو ذرات اکسید روی دارای قطر هاله ی عدم رشد 00/13 و 33/8 میلیمتر به ترتیب در بیشترین و کمترین غلظت بود. اما نانوذرات نقره هاله ی عدم رشدی بر روی اشریشیاکولی ایجاد نکردند. نتیجه گیری: : نانوذرات اکسیدروی در مقایسه با نانوذرات نقره فعالیت ضدمیکروبی گسترده تری در مطالعه ی ما از خود نشان دادند.

عفونت دستگاه ادراری از بیماری¬ها¬ی شایع انسان¬ها بوده که تشخیص سریع و درمان به موقع آن بسیار مهم می¬باشد. آنالیز الگوی مقاومت آنتی¬بیوتیکی باکتری¬ها¬ی جدا¬شده از ادرار بیماران می¬تواند در انتخاب درمان آنتی¬بیوتیکی تجربی کمک کند. اطلاعات بیماران (شامل سن، جنس، نوع بستری و ایزوله¬ها¬ی بالینی) با کشت ادرار مثبت در بهار سال 1392 در بیمارستان پارس تهران مورد مطالعه قرار گرفت و توسط برنامه¬ی آماری spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. الگوی حساسیت آنتی¬بیوتیکی ایزوله¬ها همچنین مورد آنالیز قرار گرفت. تعداد کل نمونه¬های ادرار کشت مثبت مورد بررسی 1259 مورد بود که بیشتر نمونه¬ها مربوط به جنس مونث بود (84/77%مونث). اشریشیا¬کلی شایع¬ترین ایزوله (20/50%) و بعد از آن استرپتوکوکوس گروه b (65/20%)، گونه¬ها¬ی مختلف کلبسیلا (8/8%)، گونه¬ها¬ی مختلف انتروکوکوس (70/7%) و استافیلوکوکوس¬ها¬ی کوا¬گولاز منفی بجز ساپروفیتیکوس (21/4%) بودند. بیشترین میزا¬ن مقاومت آنتی¬بیوتیکی در میان تمامی ایزوله¬ها به تتراسایکلین، کوتریموکسازول و آمپی¬سیلین مشاهده شد (به ترتیب 64/81%، 03/57% و 64/55%). در مورد اشریشیا-کلی، بیشترین فراوانی مقاومت آنتی¬بیوتیکی به آمپی¬سیلین (90/79%) و بعد از آن کوتریموکسازول (54/61%) دیده شد. استرپتوکوکوس گروه b بیشترین فراوانی مقاومت آنتی¬بیوتیکی به تتراسایکلین (92/79 %) و به بقیه آنتی-بیوتیکها کمتر از 17% داشت. در مورد گونه¬ها¬ی مختلف کلبسیلا بیشترین مقاومت آنتی¬بیوتیکی به آمپی¬سیلین 5/93% و کوتریموکسازول 5/45%، برای انتروکوکوس بالاترین درصد فراوانی مقاومت آنتی¬بیوتیکی به کلیندامایسین (83/95%) و تتراسایکلین (58/89%) مشاهده گردید. در مورد استافیلوکوکوس¬ها¬ی کواگولاز منفی بیشترین میزان حساسیت آنتی¬بیوتیکی به ونکومایسین (04/98%)، ریفامپین (97/96%) و نیتروفورانتوئین (23/96%)دیده شد و همچنین بیشترین میزان مقاومت آنتی¬بیوتیکی نیز به کوتریموکسازول (49/58%) مشاهده گردید. از آنجا¬یی که بالاترین میزان فراوانی ایزوله ادراری جدا¬شده مربوط به اشریشیا¬کلی (20/50%) می¬باشد از این رو باید درمان تجربی انجام شده بر اسا¬س الگوی مقاومت آنتی¬بیوتیکی آن صورت گیرد. آمپی¬سیلین و کوتریموکسازول با داشتن میزان مقاومت آنتی¬بیوتیکی بالا در میا¬ن جدایه¬ها¬ی اشریشیا¬کلی گزینه¬ی مناسبی نمی-باشند و درمقابل نیتروفورانتوئین و کینولون¬ها گزینه¬ها¬ی مناسب درما¬نی به نظر می¬رسند.

باکتری سودوموناس آئروجینوزا، پاتوژن گرم منفی و یکی از عوامل اصلی عفونتهای بیمارستانی می باشد. این باکتری با مکانیسم های مقاومت چندگانه، به عنوان دومین عامل مهم بیماریزا شناخته میشود که علی رغم وجود آنتی بیوتیک های متعدد علیه آن، درمان آن اغلب دشوار است. این مطالعه به منظور تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی سودوموناس آئروجینوزا به دو روش دیسک دیفیوژن و میکرودایلوشن و مقایسه ی این دو روش صورت گرفته است.

ارتباط بین سرطان نازوفارنکس(npc) با ویروس اپشتین-بار(ebv) اولین بار در سال 1973 مشخص شد. با این وجود، نقش ویروس در آسیب ¬شناسی npc هنوز مورد بحث است. تصویر روشنی از علت این سرطان وجود ندارد، با این حال سرطان نازوفارنکس را به احتمال زیاد نتیج‍ة استعداد ژنتیکی و در معرض عوامل محیطی یا عفونت ebv می¬دانند. به خاطر شیوع بالای npc در سنین جوانی از یک طرف و جوان بودن جمعیت کشورمان از سوی دیگر، این مطالعه را به منظور تعیین میزان عفونت با ebv طرح ریزی نمودیم. این مطالعة مورد-شاهدی به منظور تعیین ارتباط میان ebv با npc به وسیلة تکنیک pcr در مقایسه با گروه شاهد انجام شد. بدین منظور گروهی شامل 25 مورد مبتلا به npc به عنوان گروه مورد و 25 مورد از بیمارانی که به احتمال ابتلا به npc را داشته¬اند به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند. در انجام تحقیق، روش استخراج dna از نمونه¬های بافتی که در آرشیوهای بیمارستانی و آزمایشگاهی نگهداری شده¬اند و استفاده از آن به عنوان الگو در آزمون pcr، بهینه سازی و انجام شد. در گروه مورد، میانگین سنی بیماران 64/44 سال بود و 18 نفر از آنها مرد و 7 نفر زن بودند. در گروه شاهد، میانگین سنی بیماران 28/32 سال بود که شامل 11 مرد و 14 زن بودند. در گروه مورد، 23 مورد حاوی ebv-dna و 2 نمونه فاقد آن بودند. در حالی که در گروه کنترل، 13 بیمار دارای ebv-dnaو 12 مورد فاقد آن تشخیص داده شدند. حساسیت تشخیص ژن lmp-1 ویروس اپشتین-بار 92% ، اختصاصیت آن 48% ، ارزش پیشگویانة مثبت 53/60% و ارزش پیشگویانة منفی 1% به دست آمد. اطلاعات حاصله نشان می¬دهد که ebv در محل توسعة تومور در جمعیت با خطر پذیری پایین حضور دارد و این فرض را که آسیب شناسی npc فرآیندی چندعاملی است تقویت می¬کند.