گردو گیاهی است که به عنوان غذا و همچنین در طب سنتی مورد استفاده قرار می گیرد. عصاره برگ های گردو در تحقیقات دیابت به عنوان یک ماده هیپوگلیسمیک مورد استفاده قرار گرفته است. اثر مهاری عصاره برگ های گردو بر فعالیت آلفاگلوکوزیدازها در محیط آزمایشگاه گزارش شده است. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر دیابت بر فعالیت آنزیم های مخاطی روده باریک : سوکراز‏، مالتاز‏، آلکالین فسفاتاز و لوسین آمینوپپتیداز و همچنین اثرات مزمن عصاره برگ گردو بر قند خون و فعالیت این آنزیم ها در رت های دیابتی انجام شد. قند خون ناشتا قبل از درمان اندازه گیری شد. عصاره برگ به صورت خوراکی و داخل صفاقی(ip) به رت های دیابتی تجویز شد. گروه های دیابتی توسط انسولینnph (sc)، عصاره (خوراکی یا ip) و حلال عصاره به مدت 28 روز تحت درمان قرار گرفتند. fbs هموگلوبین گلیکوزیله () و فعالیت آنزیم های مخاطی پس از 28 اندازه گیری شد. fbs در هر دو گروه تحت درمان با عصاره در مقایسه با گروه های دیابتی کترل کاهش یافت، درمان با هر دو روش خوراکی و ip فعالیت مالتاز را که در گروه های دیابتی افزایش یافته بود، کاهش داد. فعالیت سوکراز در گروه-های دیابتی افزایش معنی داری نداشت، ولی در گروه های درمان شده با عصاره تعدیل شد. تفاوتی در فعالیت لوسین آمینوپپتیداز در گروه های سالم، کنترل دیابتی،درمان شده با انسولین و یا به صورت داخل صفاقی دیده نشد، ولی در قسمت میانی روده باریک گروه های درمان شده با عصاره به روش خوراکی افزایش یافت، هر چند اثر مهاری عصاره برگ گردو ممکن است در کنترل هیپرگلیسمی مفید باشد، ولی اثرات مناسب تر هیپوگلیسمیک در گروه های درمان شده به روش خوراکی را احتمالا نمی توان به این موضوع نسبت داد، چرا که این اثرات در هر دو گروه درمان شده با عصاره به روش ip و خوراکی مشابه بود.