موضوع تبلیغات انتخاباتی و به شکل خاص آن شعارهای انتخاباتی از جمله مسائل مهمی است که در انتخابات از اهمیت فراوانی برخوردار است. دلیل اهمیت این مسئله هم از آن روست که همواره نخبگان سیاسی بر اساس نویدهایی که به رأی دهندگان خود می¬دهند، انتخاب می¬شوند و در صورت عدم تحقق این وعده ها و ناتوانی دولت در تأمین آن ها باعث سلب اعتماد و اطمینان مردم از رهبران سیاسی و نظام حکومتی می¬شود. درک اهمیت مقوله شعارهای انتخاباتی ما را در این پژوهش بر آن داشت تا ضمن بررسی و استخراج شعارهای انتخاباتی چهار دوره اخیر ریاست جمهوری در ایران در چارچوب مدل تحلیل سیستمی و نظریه سیاست گذاری عمومی و با بهره گیری از روش تحلیل محتوا و مقایسه¬ای، به مطالعه میزان انعکاس این شعارها در سیاست گذاری عمومی که در واقع همان حوزه عمل و اجراست بپردازیم. در ایران دو رئیس جمهور سابق هر کدام با یک شعار اصلی و چنین شعار فرعی وارد کارزار انتخابات شده بودند که این رساله در صدد است به شیوه تحلیل محتوا بررسی نمایید که اولاً روسای جمهور مزبور هر کدام بر چه شعارهایی تاکید داشته اند و ثانیاً در حوزه سیاست گذاری و عمل به چه میزان خود را موظف به حرکت در مسیر اجرای شعارهای انتخاباتی خود دانسته¬اند. بر اساس یافته های این پژوهش همواره بین خواسته ها و تقاضای مردم، شرایط سیاسی و اجتماعی زمانه، شعارهای انتخاباتی و سیاست گذاری به نوعی ارتباط و وابستگی متقابل وجود دارد. در هر کدام از دولت های سید محمد خاتمی و محمود احمدی نژاد سیاست گذاری عمومی تابعی از شعارهای انتخاباتی و شعارهای انتخاباتی نیز خود تابعی از پایگاه اجتماعی و شرایط حاکم بر جامعه بوده است با این تفاوت که دولت های مزبور در چهار سال نخست تعهد بیشتری نسبت به تنظیم سیاست گذاری عمومی خود بر اساس شعارهای انتخاباتی از خود نشان داده اند. روند فاصله گرفتن از شعارهای انتخاباتی در دور دوم انتخابات شتاب بیشتری به خود گرفته است. به گونه ای که در انتخابات آتی همواره نقاط ضعف دولت مستقر به برگ برنده و شعار انتخاباتی بسیار جذاب و اثرگذار برای نامزد رقیب و پیروزی در انتخابات تبدیل شده است.