داشتن کودک کم توان ذهنی مشکلات جسمی، روحی، روانی و اجتماعی زیادی را بر واحد خانواده تحمیل می کند و آنان را دچار آسیب پذیری می نماید. یکی از رویکردهایی که از سوی سازمان جهانی بهداشت برای کمک و یاری رساندن به این خانواده ها در اولویت قرارداده شده است، تشویق کشورها به توانمند سازی خانواده ها و مددجویان می باشد. تعیین تاثیر اجرای الگوی توانمندسازی خانواده محور بر دانش، نگرش ور فتار مراقبتی مراقبین دارای کودک کم توان ذهنی می باشد. این مطالعه از نوع مداخله ای تصادفی کنترل دار می باشد که در سال1392 در مرکز توانبخشی زینب میانه انجام گرفت.64 مراقب دارای کودک کم توان ذهنی 18-6 ساله بطور تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. برای گروه مداخله 6 جلسه کلاس آموزشی مطابق با مراحل الگوی توانمندسازی برگزار گردید ولی برای گروه کنترل هیچ مداخله ای انجام نشد. در هر دو گروه در ابتدا و انتهای مطالعه، داده ها براساس پرسش نامه های محقق ساخته دانش، نگرش و رفتار جمع آوری گردید. داده ها از طریق نرم افزار spss21 و با استفاده از آزمون های آماری تی زوج، تی مستقل و کای اسکوئر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. بین میانگین دانش، نگرش و رفتار مراقبین در هر دو گروه، قبل از مداخله اختلاف آماری معنی داری بدست نیامد. نتایج نشان داد 5/1 ماه بعد از اجرای مداخله، افزایش میزان دانش، نگرش و رفتار مراقبین در گروه مداخله قبل(2/80±8/54، 6/51±62/29 و5/63±48/64) و بعد از مداخله(1/86±14/50، 3/76±72/57 و 2/77±58/46) معنی دار بود(p<0/05). در گروه کنترل نیز میانگین نمرات دانش، نگرش و رفتار مراقبتی مراقبین قبل(، 3/45±7/77، 7/80±62/25 و 6/10±43/87) و بعد از مداخله(3/10±8/12، 4/64±65/35 و 5/42±43/87) معنی دار نبود(p>0/05). توانمند سازی بخصوص اگر با رویکرد خانواده-محور همراه باشد، موجب ارتقاء هر بیشتر توانایی های خانواده بعنوان یک سیستم بهم پیوسته شده و نیاز به مداخلات بهداشتی و درمانی از سوی نهادهای بهداشتی را کاهش می دهد.