پیشینه و اهداف: درمورد اثر بریس فانکشنال زانو و مکانیزم اثرگذاری آن به رغم استفاده گسترده اختلاف نظر وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر بریس فانکشنال زانو بر سینماتیک (دوبعدی و سه بعدی) زانو و فعالیت عضلات اطراف مفصل در افراد دچار آسیب acl است. به منظور بررسی سینماتیکی از روشهای تصویربرداری پزشکی استفاده می شود. شرکت کنندگان: 15 فرد دچار پارگی ایزوله acl روش: فلوروسکوپی دیجیتال حین انجام تمرین لانج (با و بدون بریس) از زانوی آسیب دیده افراد به عمل آمد. تصاویر سی تی اسکن هم از زانوی آسیب دیده تهیه شد. تحلیل سینماتیک دوبعدی: با استفاده از تصاویر فلوروسکوپی اثر بریس بر سینماتیک مفصل (موقعیت تیبیا و فمور نسبت به یکدیگر) در صفحه ساجیتال در زوایای ?0، ?15، ?30، ?45 و ?60 با تعقیب نقاط نشانه معین در فریمهای مختلف در حالت با و بدون بریس با یکدیگر مقایسه شد. تحلیل سینماتیک سه بعدی: با استفاده از تصاویر سی تی اسکن یک مدل سه بعدی از زانوی هر فرد در وضعیت استراحت تهیه شد. بر روی مدل سه بعدی فمور و تیبیا مختصات دو نقطه و یک راستا مشخص شد. بر روی تصاویر دوبعدی حاصل از فلوروسکوپی در هر فریم (در زوایای ?0، ?15، ?30، ?45 و ?60) نیز مختصات آن دونقطه و راستا در حالت با و بدون بریس مشخص شد و با استفاده از روش انطباق دوبعدی-سه بعدی استخوانهای تیبیا و فمور در هر فریم ردیابی دورانی شدند. الکترومیوگرافی: میانگین فعالیت عضلات واستوس داخلی/خارجی، همسترینگ داخلی/خارجی و گاستروکنمیوس داخلی/خارجی در دو حالت با و بدون بریس حین انجام حرکت لانج با یکدیگر مقایسه شد. نتایج تحلیل سینماتیک دوبعدی: مقایسه جابجایی قدامی تیبیا نسبت به فمور در حالت با و بدون بریس حین انجام حرکت لانج در هیچ یک از فازهای حرکت (فاز اکسنتریک و کانسنتریک) به جز در 60 درجه در فاز 1، تفاوت معناداری نشان نداد. تحلیل سینماتیک سه بعدی: در تحلیل سه بعدی میزان جابجایی قدامی-خلفی و واروس-والگوس با و بدون بریس تفاوت معناداری نداشت. استفاده از بریس در زوایای 45 درجه در فاز 1 (فاز اکسنتریک) و 30 درجه فاز 2 (فاز کانسنتریک) حرکت لانج، چرخش داخلی تیبیا را کاهش داد (p به ترتیب 045/0 و 001/0). الکترومیوگرافی: میانگین فعالیت عضله گاستروکنمیوس داخلی با بریس در فاز 1 (006/0p=) و 2 (028/0p=) حرکت لانج کمتر بود. میانگین فعالیت سایر عضلات تحت تاثیر استفاده از بریس قرار نگرفت. نتیجه گیری: مطالعات پیشین یکی از مشکلات افراد دچار پارگی acl را افزایش چرخش داخلی تیبیا گزارش کرده اند. با توجه به این امر کاهش چرخش داخلی توسط بریس می تواند تاثیر مثبتی تلقی شود. این امر می تواند عامل احتمالی کاهش فعالیت گاستروکنمیوس داخلی به عنوان کنترل کننده چرخش داخلی تیبیا باشد. در صورتی که برای گاستروکنمیوس نقش پایدارسازی در مفصل در نظر گرفته شود کاهش فعالیت این عضله می تواند نمایانگر اثر مکانیکی بریس و کاهش نیاز به فعالیت عضلانی باشد.

چکیده: هدف: ارتوزهای مکانیکی، ساده ترین و رایج ترین روش برای کمک به ایستادن و راه رفتن بیماران آسیب نخاعی می باشد. از سال 1960 تا کنون تلاش های زیادی جهت ساخت ارتوز مناسب برای این بیماران انجام شده است. ارتوزهای مکانیکی ساخته شده را می توان در 3 دسته ارتوزهای سنتی، ارتوزهای رسیپروکال و ارتوزهای مدیال لینکیج قرار داد. اگرچه در مقایسه با ارتوزهای سنتی، ارتوزهای رسیپروکال باعث بهبود راه رفتن می شوند، اما ارتوزها مدیال لینکیج از مقبولیت بیشتری برخوردارند زیرا وزن و حجم کمتری دارند و بیماران قادرند بصورت مستقل آن را بپوشند و دربیاورند. در این مطالعه با استفاده از ترکیب مزایای مفاصل مدیال لینکیج و رسیپروکال به ساخت مفصل جدیدی پرداختیم و پارامترهای راه رفتن و استقلال عملکردی را با ارتوز مرسوم ایزوسنتریک مقایسه نمودیم. مواد و روش: در ابتدا مفصل جدید در نرم افزار سالیدورکز طراحی و سپس در محیط واقعی ساخته شد. قبل از انجام تست بر روی بیماران، مفصل جدید بر روی ابزار شبیه ساز فلج اندام تحتانی نصب شده و پارامترهای فضایی-مکانی و گشتاور تولیدی توسط سیتم ارزیابی شد. سپس ارتوز ساخته شده و پارامترهای راه رفتن و استقلال عملکردی با استفاده از سیستم آنالیز حرکت و پرسشنامه استقلال بین ارتوز جدید و ارتوز مرسوم رسیپروکال مقایسه گردید. یافته ها: میزان گشتاور تولیدی توسط این سیستم 09/0 نیوتن بر کیلوگرم محاسبه شد که از موارد مشابه بیشتر بود. در ارزیابی ارتوز بر روی بیماران آسیب نخاعی، طول گام و سرعت راه رفتن با ارتوز جدید نسبت به ارتوز مرسوم ایزوسنتریک رسیپروکال به ترتیب 57/28 و 9/40 درصد افزایش یافت. همچنین مدت زمان پوشیدن و درآوردن و استقلال عملکردی هنگام استفاده از ارتوز جدید بهبود یافت. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد بیماران با استفاده از ارتوز جدید در مقایسه با ارتوز مرسوم رسیپروکال با طول گام طبیعی تر و سریعتر راه می روند و استقلال بیشتری دارند.

در این پژوهش برآیند گشتاورهای مفصلی در هر دو اندام تحتانی افراد دچار قطع عضو بالای زانو و یکی از دو اندام افراد بدون قطع عضو محاسبه و مقایسه اولیه داده ها صورت گرفت.